Μόλις ένα εικοσιτετράωρο πριν την Σαρακοστή, όπου η φίλη μου Μαργαρίτα με είχε καλέσει στο εξοχικό της για να περάσουμε μαζί το τριήμερο. Ευκαιρία να πάρω και τον Άρη μαζί μου, να τρέξει στο κτήμα. Σκέφτηκα να τις ζυμώσω λαγάνες, μιας και ζούμε σε δύσκολους καιρούς και η τιμή της ολοένα και ανεβαίνει. Κατευθύνθηκα στη κουζίνα πήρα ένα μπωλ και κοσκίνισα αλεύρι για ψωμί. Σε ένα μικρότερο μπωλάκι διέλυσα τη
Κάνεις το εύκολο και το απλό και με δυο τρεις τσαχπινιές, το τραπέζι γεμίζει και κυρίως χωρίς κόπο! Πατατοσαλάτα νηστίσιμη και ξεροψημένες λαγανομπρουσκέτες!
Εκείνο το Σαββατοκύριακο έμεινα τελικά στο σπίτι της Μυρτούς. Μετά από μια ολόκληρη νύχτα πάνω στην φλοκάτη, μπροστά από το τζάκι και μια θεσπέσια ομελέτα για πρωινό από τα χεράκια της, με πήρε να με πάει στο κρυφό, αγαπημένο μέρος της. Πήγαμε παραλιακά, όχι μακριά από το σπίτι της. Φτάσαμε, με οδήγησε σε ένα μονοπάτι και ξαφνικά αντίκρισα μια υπέροχη εικόνα. Το απόλυτο πράσινο, στο απόλυτο γαλάζιο. Σταθήκαμε σε πλαγιά
Μπαίνω σπίτι… κάθομαι και σε βλέπω να κοιμάσαι. Είσαι σαν ένας πραγματικός άγγελος… μόνο μου εσύ δεν θα είσαι για πάντα στο πλευρό μου. Δεν θα είσαι δίπλα μου όταν σε χρειάζομαι… γιατί απλά εσύ δεν θα γίνεις ο φύλακας άγγελος μου.
Αυτή η γεύση του κορμιού σου, θάλασσα, πέλαγος αλμυρό, δεν μπορώ να μην την ακολουθήσω, ένα αρχέγονο λίκνισμα, ένα παθιασμένο ταξίδι στο βάθος του κορμιού σου, εκεί που βρίσκω την ψυχή σου και μένα μαζί…
Παίρνω την κούπα μου με το αχνιστό μου ρόφημα και κατευθύνομαι στο κρεβάτι. Ανοίγω για μια ακόμη φορά να αεριστεί το δωμάτιο και ξαπλώνω.
Η ησυχία με αγκαλιάζει, οι ατμοί με τις υπέροχες μυρωδιές φτάνουν και στην τελευταία κυψελίδα των πνευμόνων μου.
Οπότε… Αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο και ολίγη κανέλα, όλα αγορασμένα με χαμόγελο και αλεσμένα στον τρίφτη!
Για το τηγάνι μόνο ελαιόλαδο!
Κι απόψε, μετά από καιρό, φυσάει ξανά, φυσάει ξανά και κάθε ριπή του ανέμου μου θυμίζει τη μορφή σου…
Άραγε, υπάρχεις ακόμη ή επέστρεψες πίσω, στον κόσμο της αέναης σιωπής και των ονείρων;
Τα ήσυχα βράδια που υπήρχαμε ο ένας για τον άλλο, που τις λέξεις μου τις συμπλήρωνες εσύ, που δεν ήταν ανάγκη να μιλάμε γιατί τα φωνήεντα ήσουν εσύ και λεξιπλάστης ο έρωτας. Κι ήταν η ζεστή σου αγκαλιά που διέκοπτε τη νοερή συνομιλία μας και το υγρό φιλί σου που έβαζε τέλος σε όποια σκέψη μου…
Σάββατο πρωί… όπως κάθε Σάββατο ήμουν στο μαγαζί. Ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα, μια γνώριμη φωνή από το παρελθόν μου, με ξεσήκωσε. «που ΄σαι ρε μούτρο;». «Μυρτώ; Εσύ;». Και εκεί που νόμιζα ότι άλλο ένα Σαββατοκύριακο θα ήταν μια από τα ίδια, ξαφνικά είχα μια πρόσκληση για δείπνο! Είχα χρόνια να δω την Μυρτώ, από τότε που ζούσα στο Βέλγιο. Θυμάμαι τα υπέροχα φαγητά που μου μαγείρευε. Τώρα ήταν η σειρά μου
