When the wind cleans the eyes
Κι απόψε, μετά από καιρό, φυσάει ξανά, φυσάει ξανά και κάθε ριπή του ανέμου μου θυμίζει τη μορφή σου : εκείνα τα σπινθηροβόλα κι ωστόσο ήρεμα, φλογοβόλα μάτια σου..
Και κλείνω τα μάτια μου, χάνομαι μες την σιωπή, την ελάχιστη υποψία ήχου των βλεφάρων μου, την αδιόρατη κίνηση των φρυδιών μου στη σκέψη της απουσίας σου ..
Κάθε μου σκέψη,επιβεβαιώνει απλά την απόσταση που κείτεται ανάμεσα στις υπάρξεις μας ..και εκείνη την αέρινη ακόμη, αμφιβολία που ώρες-ώρες πλανιέται στο μυαλό μου:
Άραγε, υπάρχεις ακόμη ή επέστρεψες πίσω, στον κόσμο της αέναης σιωπής και των ονείρων;
Σε κάθε παραμικρή ριπή του ανέμου, τρέμω, μήπως η σκέψη μου εγκαταλείψει τη θύμησή σου..
Ξαναγύρνα, Πρίγκηπα των Ονείρων μου, ξαναγύρνα, εραστή του Ανέμου!
Ξαπλώνω και αίφνης, νιώθω τον άνεμο να ψηλαφεί απαλά το κορμί μου, που γίνεται το άγγιγμά σου..
Κοιμάμαι και, στα όνειρά μου, ταξιδεύω στο σκοτάδι, αναζητώντας την μορφή σου, κι όλος ο νους μου κυβερνιέται απ’ την σκέψη της παρουσίας σου, κι όλο ανασαίνω κι αναρωτιέμαι, αν ίσως θα σε ξαναδώ, αιώνια όμορφε Πρίγκηπα της ψυχής μου!
Άραγε, υπάρχεις ακόμη, ή μήπως επέστρεψες πίσω, στον κόσμο της σιωπής και των ονείρων;
Κοιμάμαι και, το πνεύμα σου με ταξιδεύει αδιάκοπα, μέσα στις αφανείς διαστάσεις της Ζωής..
Κοιμάμαι και επισκέπτομαι, μία – μία, όλες εκείνες τις ανεπαίσθητες λεπτομέρειες που, συναντώντας σε, δεν είχα παρατηρήσει, μα τώρα , τις νιώθω να παίρνουν μορφή για πρώτη φορά: ο ρυθμός της ανάσας σου, ο ήχος των βημάτων σου, η σκιά του στιβαρού κορμού σου καθώς έγερνε ελαφρά προς την κατεύθυνσή μου, όσο μιλάγαμε, κι εκείνη η μεστή καμπύλη των χειλιών σου, πού τόσο επιθυμούσα ν’ αγγίξω με τα χείλη μου..
Κοιμάμαι κι η ψυχή μου, συνεπαρμένη απ΄ τη σφοδρότητα των γλυκών Ανέμων που ξεσηκώνει η ματιά σου,
αναφωνεί:
Σ’ όλα τα σύμπαντα και τις μυστήρια μακρινές διαστάσεις είσαι η φωτεινά ακατάλυτη ουσία της Ύπαρξής μου :
Αόρατη πυξίδα της ψυχής μου, που σημαδεύει πάντοτε,
του Μονοπατιού των Άστρων
την Αρχή
