Πως μπορείς και μου προκαλείς τόσα αισθήματα;

Πως μπορείς και μου προκαλείς τόσα αισθήματα;

Άρχισε να βραδιάζει νωρίς μα οι ώρες δουλειάς δε λιγόστεψαν κι οι ώρες που είμαι μακρυά σου πλήθυναν κι αυτό με τρελαίνει. Γυρίζω μανιασμένος να σε βρω, οδηγώ κι ο νους μου είναι χαμένος στο φιλί σου, το φιλί της υποδοχής, την αγκαλιά της ανακούφισης, τη μυρωδιά της ευτυχίας, τη μέθη του έρωτα.

Τρέχω και βγάζω φτερά, θέλω να πετάξω, θέλω να πετάξω, θέλω να έρθω κοντά σου γρήγορα, γρήγορα να μην περάσουν άλλες στιγμές χωρίς εσένα. Οι δείχτες του ρολογιού τρέχουν κι η ώρα περνάει βασανιστικά μακρυά σου, ψάχνω τρόπο να μην κοιτάζω το ρολόι, μα είναι αδύνατον… με κράτει χώρια, με φέρνει κοντά.

Τίποτα δεν είναι αληθινό χωρίς εσένα, άγγελέ μου. Ζω ένα γλυκό όνειρο, έναν τρομακτικό εφιάλτη, όλα μαζί… γιατί ξέρω πώς είναι πλάι σου και τόσο καιρό υπάρχω σε έναν κόσμο μακρυά από το φως σου… σε έναν σύμπαν πλασμένο από σένα, χωρίς εσένα. Σε νιώθω τόσο κοντά μου, ακούω την ζεστή σου ανάσα και θέλω να έρθω και να σε αγκαλιάσω μα ξέρω πως δεν μπορώ.

Μπαίνω σπίτι… κάθομαι και σε βλέπω να κοιμάσαι. Είσαι σαν ένας πραγματικός άγγελος… μόνο μου εσύ δεν θα είσαι για πάντα στο πλευρό μου. Δεν θα είσαι δίπλα μου όταν σε χρειάζομαι… γιατί απλά εσύ δεν θα γίνεις ο φύλακας άγγελος μου. Θέλω να σταματήσω τον χρόνο σε αυτήν ακριβώς την στιγμή.

Να την σταματήσω και να μην σκέφτομαι τίποτε άλλο… παρά μόνο την μορφή σου. Δεν μπορείς να καταλάβεις πως όταν ξυπνήσεις όλα θα τελειώσουν για μένα. Θα φύγεις για πάντα από κοντά μου και δεν θα σε ξαναδώ…
Ψάχνω απεγνωσμένα να βρω κάποιον τρόπο για να σε κρατήσω για πάντα δίπλα μου, μα καθώς τα λεπτά περνάνε ξέρω πως δεν υπάρχει τρόπος να το καταφέρω αυτό… μόνο ένας τρόπος υπάρχει που όμως θα μου στοιχήσει ότι πολυτιμότερο έχω… Την ίδια μου την ζωή…

Ένα φιλί υγρό, ένα χάδι στο κορμί μου που τρέμει, ένα βλέμμα γεμάτο πόθο κι όλη ου η ζωή θρύψαλα στο βωμό σου. Μια αγκαλιά από τη ζεστή αύρα σου…

Έλα μωρό μου, σε περίμενα, σε θέλω πολύ”

κι άρχισε η αληθινή ζωή για μένα ξανά από την αρχή….

Γυρίζω σπίτι και θυμάμαι… χάθηκα στο δρόμο από τη σκέψη της… από την ανάμνησή της… κανένας δε με περιμένει, μόνο η λήθη κι η μυρωδιά στο μαξιλάρι μου.

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.