Πρέπει – αστεία λέξη για το μικρό θάνατο. Πρέπει να χαμογελάς, να δείχνεις πως ζεις και ας σαπίζεις μέσα σου αργά – αργά. Εμφανίζεις τον κλόουν εαυτό που έχτισες για στιγμές εκτάκτου ανάγκης και επαναλαμβάνεις τις μέρες, νοσταλγώντας την φούσκα στην οποία ζούσες.
Η εξωτερίκευση των συναισθημάτων μας, αποτελεί την πιο δυνατή πρόκληση επικοινωνίας, παραδοχής και γνώσης του εαυτού μας. Ας ρισκάρουμε ποντάροντας στην έκφραση των συναισθημάτων μας μέσω της υγιούς επικοινωνίας με τον κόσμο γύρω μας.
Κοιτάς ψηλά, στο γαλάζιο. Και το χαμόγελο συνεχίζει να είναι εκεί κολλημένο μέχρι τα αφτιά! Βλέπεις τα χαρωπά άσπρα συννεφάκια, κάπου εκεί πάνω βρίσκεσαι.
Όσο πιο πολύ γνωρίζουμε και αποδεχόμαστε τους εαυτούς μας, τόσο λιγότερο θα μας επηρεάζουν οι πράξεις ή τα λόγια τρίτων.
Τι θα πει «αγαπώ»; Τόσες έννοιες που ουσιαστικά καμιά δεν μπορεί να προσδιορίσει το συναίσθημα αυτό.
Κι ενώ, συνέχιζα με μανία να φωνάζω, ν’ ανακαλύπτω θύματα, θύτες κι ενόχους, ο νους μου, την ίδια στιγμή, κοντοστεκόταν βαθιά απορημένος, προσπαθώντας ν’ αντιληφθεί, από πού τάχα να ξεφύτρωσε αυτή η τιτάνια οργή!
Υπάρχουν τόσες λέξεις που τα περιγράφουν, όσες και οι δονήσεις της καρδιάς.
Αναμνήσεις με το φεγγάρι Βράδυ και απόψε, το φεγγάρι όπως πάντα Βασιλιάς, κάθεται μπροστά από το παράθυρο του γραφείου μου, περιμένοντας από μένα να υποκλιθώ για την ζωντάνια του. Όμως ο Βασιλιάς με την πιο σκοτεινή γυναίκα έχει βαλθεί αυτό το βράδυ να με περιπαίξει, θέλοντας να με γεμίσει με σκέψεις, με αναμνήσεις που η καρδιά θα ήταν καλύτερη χωρίς αυτές, με ερωτηματικά σε αποφάσεις που πάρθηκαν στα σταυροδρόμια
Πάντα υπάρχει λόγος να ονειρευόμαστε, πάντα υπάρχει ελπίδα για αύριο φτάνει να μην τα παρατάμε!
Για μια γυμνή και παγωμένη καρδιά που ξαφνικά θυμήθηκε ότι μπορεί να δακρύσει αναζητώντας μάταια τη ζεστασιά…
