Χαίρεσαι και λυπάσαι με μικρά πράγματα χωρίς να καταδικάζεις την ψυχή σου όμως, με λεπτομέρειες. Έχεις ανοικτούς ορίζοντες και λαμβάνεις πληροφορίες, όσες επιτρέπεις να διαχειριστείς. Τέλος για σένα μικρότητες χαρακτήρων, αδιαφορείς και χαμογελάς. Ακούς, μαθαίνεις, και διαγράφεις ή συμπεριλαμβάνεις πρόσωπα στην ζωή σου χωρίς ενδοιασμούς.
Και να φανταστείς ότι ο ήχος του κλικ αρέσει στους ανθρώπους της πόλης. Χωρίς αυτόν νιώθουν μισοί. Το γουστάρουν ρε παιδί μου ν’ αντηχεί στα αυτιά τους ίσως και στην καρδιά τους. Ο ήχος του κλικ είναι το ναρκωτικό τους η ψευδαίσθηση του άπιαστου ονείρου τους.
Όποιος θυσιάζει τα καθωσπρέπει του για τους αγαπημένους του, αυτός κερδίζει την ψυχή του και φυσικά την Αγάπη τους. Έτσι, μόνο δίνουμε ευκαιρία στη Μετουσίωση λαθών και ατελειών, όπου υπάρχουν και όποια και αν είναι.
…Άοσμοι, τρομοκρατημένοι νάρκισσοι, αυτοθαυμαζόμαστε στην οθόνη του κινητού μας και μαραζώνουμε μακριά από το αληθινό συναίσθημα. Πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε παράλληλους μονολόγους. Αυτός και Αυτή. Το διογκωμένο «Εγώ» που εκτοπίζει το «Εμείς» και υπερισχύει του «Μαζί».
Γράφει η Μίνα Δαμίγου Πόσο νερό στο κρασί σου, πια ! «Έλα παιδάκι μου, βάλε λίγο νερό στο κρασί σου…»,μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας κάποτε… Όπως επίσης φρόντιζαν σε κάθε ευκαιρία να μας θυμίζουν πως ο άντρας είναι η κεφαλή του σπιτιού αλλά η γυναίκα ο λαιμός του. Στερεότυπα ελληνικής προελεύσεως με αρχαίγονες καταβολές. Μεταλλαγμένα λίγο μες στο πέρασμα των χρόνων, με σκοπό να ακολουθούμε τα υπόλοιπα παγκόσμια πρότυπα, μα
Ω “φίλοι μου αγαπημένοι!”, πόσα μαθήματα μου δώσατε. Όχι, δεν σας ευγνωμονώ. Γιατί με βγάλατε με βίαιο τρόπο από την αθωότητά μου κι ήταν ευλογία για μένα να πιστεύω σ’ έναν ιδανικό κόσμο. Ξέρετε τί μου αναδείξατε; Αυτούς τους ξεχωριστούς.
Βουβή κραυγή απόγνωσης λαμβάνω από παντού. Οι άνθρωποι υποφέρουν. Ρίχνουν μπόλικη σεροτονίνη στον εγκέφαλό τους, μήπως και νιώσουν λίγη χαρά, φλερτάρουν και με καμιά δεκαριά άτομα ταυτοχρόνως στις διαδικτυακές ομιλίες και νιώθουν πως ρέουν κι αυτοί στα vibes τής εποχής.
Όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος να σου στερήσει την ελευθερία σου, αυτή πάντα θα αναζητάς και όταν την κατακτήσεις, κανείς δεν θα μπορέσει πια να σε περιορίσει, πέραν από τον ίδιο σου τον εαυτό.Σε έναν κόσμο πιεστικό και περιοριστικό, η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να είσαι ελεύθερος!
Μου αρέσουν εκείνοι οι αυθόρμητοι, που δεν κομπιάζουν, που δεν υπεραναλύουν, που δε χάνονται σε αν, ίσως, μήπως, μπορεί.
Ανακύκλωση…άνθρωποι και προΐόντα αναλώσιμοι, έτοιμοι για κάδο μόλις ξεπεραστούν. Πετάμε και μας πετούν.
