Βλέπω ένα άρθρο που αφορά το ποδόσφαιρο και σκέφτομαι “αχ, πόσο πίσω έμεινα στις γνώσεις μου πάνω στ’ αθλήματα! Να ενημερωθώ λιγουλάκι πάνω σ’ αυτό”. Και μετά ακούω κάτι πάνω στην πολιτική, και πάλι απ’ την αρχή
Με τρομάζει να βαδίζω σ’ ένα αβέβαιο μέλλον που δε ξέρω για πόσο θα ζήσω. Με τρομάζει η ιδέα πως κάποιος συνάνθρωπος μου μπορεί να σηκώσει ξαφνικά και με τόση ευκολία ένα όπλο και να πάρει μια ζωή. Μια ζωή που δε πρόλαβε να ολοκληρωθεί και έφυγε από έναν εγωισμό.
Έρωτας είναι καρδιά μου και αυτό είναι ωραίο, είναι απερίγραπτο, είναι περίεργο. Είναι αυτός ο κόμπος στο στομάχι!
Τίποτα πιο ιερό …τίποτα πιο όμορφο… μια χούφτα καραμέλες και δεν υπάρχουν αποστάσεις..
ούτε χρόνος..ούτε εποχές..
Υπάρχει όμως, (σαν υποβόσκουσα) μια εγγενής επανάσταση, που μπορεί να ανακόψει την αρχή της (προδιαγεγραμμένης πορείας) και κατακτώντας ένα περιθώριο χώρου να αποκτήσουμε και κάποιο κομμάτι ελεύθερου ορίζοντα για να στεγάσουμε τις δικές μας προσπάθειες και επιτεύξεις μέσα στο σύμπαν. Ο καθένας ξεχωριστά και στην συνέχεια όλοι μαζί..
Ζούμε στην σύγχρονη εποχή της αντικατάστασης και υλικά και συναισθηματικά. Άλλαξε το αυτό. Θυμήσου την επισκευή και ξέχνα την αντικατάσταση.
Χαθήκανε οι σχέσεις… Χάθηκε η ανθρωπιά…..που είναι η αγάπη ωρέ; Τι να την κάνεις την αγάπη αν περνάω καλά; Περνάς καλά. Πως; Χωρίς αγάπη;
Είναι φορές που κάποιος μένει δίπλα μας παρόλο που τον απορρίψαμε ερωτικά. Ποιοι είμαστε, όμως, εμείς οι ψωνάρες που θα τον βαφτίσουμε «μαλάκα που επιμένει» όταν ποτέ δεν επέμεινε κι απλά μας αγαπάει νέτα-σκέτα κι ανθρώπινα;
Η ενδυνάμωση του εαυτού μας απαιτεί εσωτερική τάξη και επίγνωση, ώστε να προχωρήσουμε παρακάτω τη ζωή μας με καλύτερες συνθήκες και προοπτικές.
Και η θάλασσα …; Μόνο δυο γυναικεία μάτια -τα μάτια σου-, μόνο εκείνα μπορούν να αναμετρηθούν μαζί της, μέσα από το καθρέφτισμα της ψυχής μου.
