γράφει η Μίνα Δαμίγου Η αλήθεια είναι πως οι πειρασμοί για να πράξεις το αντίθετο από το να γεμίσεις την ψυχή σου με αγάπη, είναι περισσότεροι από τις αιτίες που σε πείθουν να το κάνεις.Βλέπεις, οι άνθρωποι εθίζονται στο να βλάπτουν, και ζουν μ’ αυτή την εξάρτηση χειρότερα κ από τους καπνιστές. Κάθε εξάρτηση όμως κόβεται. Ναι, ναι κόβεται (με) μαχαίρι. Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Το ξέρω, το ‘χεις ξανακούσει.
Η σιωπή καταχωρημένη ως δειλία,
Η αγάπη καταχωρημένη ως ιδιοκτησία,
Το θράσος καταχωρημένο ως απόδειξη δύναμης,
Ο έλεγχος καταχωρημένος ως άσκηση βίαιης πράξης…
Εσύ που γνωρίζεις την Αλήθεια!
Ποια ικανοποίηση κοσμική να σε καλύψει;
Ποια επιλογή από ανασφάλεια να σε γεμίσει;
Όταν η ανάγκη σου είναι το Ολόκληρο!
Άμα ο άνθρωπος είναι μίζερος, μίζερος θα παραμείνει. Άμα ο άνθρωπος είναι γεννημένος στο μαύρο, στο κατράμι θα παραμείνει. Άμα ο άνθρωπος έχει μάθει να ζει στη μίρλα, στη γκρίνια, στην γρουσουζιά του την ίδια , ο κόσμος να ξαναγίνει απ’ την αρχή, αυτός έτσι θα πεθάνει.
Ο άνθρωπος που δεν γουστάρει την χαρά, παντού θα βρίσκει αρνητικότητα, παντού θα συμπεριφέρεται με κακία γιατί απλά θέλει να προκαλέσει όσα πάνε κόντρα στην αισιοδοξία.
Η διαφορετικότητα είναι ωφέλιμη όταν και οι δύο μπορούν και θέλουν να πάρουν από τον άλλο συνειδητά.
Είναι ωφέλιμη όταν και τα δύο μέλη της σχέσης εργάζονται στην ίδια κατεύθυνση, έχουν τον ίδιο σκοπό.
Χρειάζεται ώριμη στάση για να πράξουμε έτσι.
Τόση είναι η δίψα σου που γίνεσαι υποχείριο για λίγες σταγόνες δροσιάς.
Μάταια ψάχνεις να ξεδιψάσεις με γλυφό νερό.
Μάταια γυρεύεις να δεις εκεί που σε τυφλώνουν.
Τη γλύκα που ζητάς, θα τη γευτείς μονάχα αν το ένδυμά σου δεχτείς να το αφήσεις.
Αγαπημένε μου άνθρωπε, όσο και να τρέχεις, όσο και να κρύβεσαι, η αλήθεια είναι εκεί, μέσα σου, και όσο “καλά” επιλέγεις να τη φιμώνεις, η αλήθεια από τη φύση της έχει την τάση να λάμπει πάντα.
Οι φίλοι που επιλέγουμε είναι σαν μια δεύτερη οικογένεια με την οποία δημιουργούμε ισχυρούς δεσμούς βασιζόμενους στην ειλικρίνεια και την οικειότητα. Εάν λοιπόν, οι φίλοι μας δε σέβονται τις επιθυμίες μας τότε δεν μπορούν να σεβαστούν και την προσωπικότητα μας.
Πού οδηγεί όμως αυτή η ανυπέρβλητη επιθυμία; Μήπως είναι το μικρόβιο της επιτυχίας; Μήπως «η πρόοδος» μετουσιώθηκε σε μια αίσθηση που «πρέπει» να γίνει το αδύνατο δυνατό;
Έχει μείνει εκεί ξεχασμένη παιδική φιγούρα κ αρνείται να μεγαλώσει, δε θέλει , φοβάται να χάσει την παιδικότητα , την αθωότητα του ..
Έρχεται όμως η στιγμή που είναι τόσο φοβισμένο ,τρομαγμένο ,που δεν μπορείς να συνεχίσεις να το αγνοείς..
Όταν ματώσεις , πονέσεις ξανά κ ξανά τότε ξέρεις ότι ηρθε η ώρα να του επιτρέψεις να μεγαλώσει…
