Κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει αυτό που έχεις μέσα σου.
Αγάπη θαρρώ το λένε!
Αυτή ξημερώνει τις καρδιές, αυτή μεταμορφώνει τα πάθη.
Ξέρει η Αγάπη να γιατρεύει τις πληγές. Τις βουτά στο Φως, τις ξεπλένει στην Αλήθεια, τις στρέφει στη Ζωή!
Αν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε όλη αυτή την κατάσταση και να την αναλύσουμε από την «ψυχολογική» της σκοπιά, αντιλαμβανόμαστε πως έχει πολλά κοινά σημεία με τη σχέση θύτη – θύματος, στον κύκλο της κακοποίησης. Ένα «παιχνίδι» που οδηγεί το σύντροφο – θύμα σε μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση ανασφάλειας, αστάθειας, σύγχυσης, μπερδέματος, απογοήτευσης και ματαίωσης.
Μέρες καραντίνας και τελειωμό δεν έχει το δράμα. Ξυπνάω και πάω με τα χίλια ζόρια προς τη κουζίνα για να κάνω τον καφέ μου. Η μυρωδιά του καφέ με ξυπνάει για λίγο. Με τα πολλά καταφέρνω να φτιάξω το πρωινό μου και να κάτσω να ακούσω λίγη μουσική.
Η εποχή που διανύουμε είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική, σώφρον θα είναι να ξεκλειδώσουμε τις όποιες δεξιότητες έχουμε και να αναπτύξουμε διαλλακτικότητα στην επικοινωνία.
Οτιδήποτε άλλο θα συνεχίζουμε να το πληρώνουμε με ανυπολόγιστο κόστος… και δυστυχώς, ήδη χρωστάμε πολλά!
“Άνθρωποι μόνοι φεύγουν και έρχονται, περνώντας από τη ζωή μας, καταγράφοντας μια πορεία πάνω στο ζεστό κορμί μας.”
Μέσα από το έντονο βλέμμα, πολλές φορές ξεπροβάλει η ανάγκη της συναισθηματικής αναζήτησης. Ένα άυλο “οδοιπορικό” μιας ανάγκης που αποσκοπεί στην εύρεση ενός άλλου βλέμματος. Δύο άλλων ματιών που ανοίγουν την “πόρτα” της δικής τους ψυχής.
Αυτό που χρειάζεσαι περισσότερο από κάθε τι άλλο είναι γαλήνη. Ναι, ηρεμία και ψυχική γαλήνη. Φυσικά δεν εννοώ να γίνεις αναίσθητος/η.
Η Δύναμη είναι μέσα σου ..στο μυαλό κ την καρδιά σου ..
Και η σκέψη σου σε ταξιδεύει ξανά στο παρελθόν, τότε που ήσουν παιδί …«παίζουμε όνομα, ζώο, πράγμα; Και ο χρόνος ξεκινάει …τώρα!» φωνάζει το παιδί μέσα στο μυαλό σου και τότε για μια στιγμή αναρωτιέσαι ποιος τελικά είσαι. Είσαι κάποιος; Κάτι; Από ποιο γράμμα …από πού να ξεκινήσεις; Πού να φτάσεις; Πού ήθελες να φτάσεις; Που έχεις φτάσει; Έχεις φτάσει κάπου;
Τις νύχτες χωρίς φεγγάρι βουτώ με λύσσα στη λάσπη του Νείλου και ακολουθώ το μυστήριο φως της σκηνής σου. Αποκρυπτογραφώ τα λάβαρα με τη μορφή σου, μα δε βγάνω άκρη.
Οι στρατιώτες μου, κάτι τύποι με θολά μάτια και κίτρινο δέρμα, στριμώχνουν τους υπασπιστές σου στις όχθες του ιερού ποταμού και λεηλατούν τα μυστικά της φυλής σου.
Ακούς όπερα και διαβάζεις τους κλασικούς ;
Νηστεύεις και προσεύχεσαι κοιτώντας τον ουρανό ;
Πίνεις κρασί,
χορεύεις,
α- γα- πάς ;;
Ότι πεθαίνει, ανασταίνεται!
Όχι όπως εμείς νομίζουμε και θέλουμε.
Αλλά όπως χρειάζεται κάθε φορά για να ανάψει καινούργια φωτιά και να λιώσουν και πάλι οι πάγοι…!
