Το φως της λάμπας της έδειξε ένα μικρό παιδί που καθόταν σταυροπόδι πάνω σε ένα μαξιλάρι σαλονιού. Τα μαλλιά της ήταν ξέπλεκα. Το πρόσωπο της σοβαρό και ώριμο, χωρίς ίχνος χαράς, μάλλον αυστηρό έμοιαζε.
_Γιατί της είπε τραυλίζοντας. Γιατί δε με ακολούθησες;
Όποιος ερωτεύεται χωρίς παρελθόν, φυλακισμένος επιμένει στην άγνοιά του.
Όποιος εξιδανικεύει τον έρωτα, απ’ τον ίδιο έρωτα θα λαβωθεί.
Λάβα που κατακαίει τα πάντα στο πέρασμά της.
Επ’ αορίστου κάθε φόβο και πληγή, καθ’ ενοχή και αυταπάτη, αφέθηκαν σε μία περιπλάνηση χωρίς επιστροφή…τίποτα πια το ίδιο δεν θα μοιάζει..
Πρέπει – αστεία λέξη για το μικρό θάνατο. Πρέπει να χαμογελάς, να δείχνεις πως ζεις και ας σαπίζεις μέσα σου αργά – αργά. Εμφανίζεις τον κλόουν εαυτό που έχτισες για στιγμές εκτάκτου ανάγκης και επαναλαμβάνεις τις μέρες, νοσταλγώντας την φούσκα στην οποία ζούσες.
Δεν είμαστε δω γιατί βρήκαμε το ελιξίριο τής ευτυχίας. Ιδέα δεν έχουμε. Έχουμε όμως την ανάγκη, σ’αυτό το πέρασμα που λέγεται ζωή, να νιώσουμε, να γευτούμε, να χαρούμε. Ψάχνουμε μυστικούλια, ανταλλάσουμε ιδέες κι ελπίζουμε να φτάσουμε σ’ένα ποθητό σημείο συναισθημάτων και βιωμάτων χαράς, ευεξίας και ευζωίας.
Όλα ξεκινούν από ένα αστείο και αθώο χαστούκι που πίσω του κρύβει μια μεγάλη αλήθεια (εγώ είμαι το αφεντικό, εγώ αποφασίζω) και εσύ που το ανέχτηκες έχεις δημιουργήσει ένα θύτη και αυτομάτως εσύ γίνεσαι το θύμα.
Βλέπω ένα άρθρο που αφορά το ποδόσφαιρο και σκέφτομαι “αχ, πόσο πίσω έμεινα στις γνώσεις μου πάνω στ’ αθλήματα! Να ενημερωθώ λιγουλάκι πάνω σ’ αυτό”. Και μετά ακούω κάτι πάνω στην πολιτική, και πάλι απ’ την αρχή
Με τρομάζει να βαδίζω σ’ ένα αβέβαιο μέλλον που δε ξέρω για πόσο θα ζήσω. Με τρομάζει η ιδέα πως κάποιος συνάνθρωπος μου μπορεί να σηκώσει ξαφνικά και με τόση ευκολία ένα όπλο και να πάρει μια ζωή. Μια ζωή που δε πρόλαβε να ολοκληρωθεί και έφυγε από έναν εγωισμό.
Έρωτας είναι καρδιά μου και αυτό είναι ωραίο, είναι απερίγραπτο, είναι περίεργο. Είναι αυτός ο κόμπος στο στομάχι!
Υπάρχει όμως, (σαν υποβόσκουσα) μια εγγενής επανάσταση, που μπορεί να ανακόψει την αρχή της (προδιαγεγραμμένης πορείας) και κατακτώντας ένα περιθώριο χώρου να αποκτήσουμε και κάποιο κομμάτι ελεύθερου ορίζοντα για να στεγάσουμε τις δικές μας προσπάθειες και επιτεύξεις μέσα στο σύμπαν. Ο καθένας ξεχωριστά και στην συνέχεια όλοι μαζί..
