Μη ρωτάς ποτέ να σου πουν, γιατί σ’ αγαπούν είχε πει κάποτε ο Άγγλος ποιητής Ουίλιαμ Μπλέικ. Μια φράση τόσο σύντομη, όμως τόσο ουσιώδης. Γιατί, το Σ’ αγαπώ δεν είναι απλά μια λέξη, δεν είναι ένα σκέτο ρήμα, μια τυπική πράξη‧ είναι ένα συναίσθημα αφοσίωσης
Όλα τα κοινωνικά μηνύματα την παροτρύνουν να μιλήσει ενάντια στην βία, να υπερασπιστεί τον εαυτό της και τα δικαιώματα της. Τον τρόπο δεν της είπαν όμως. Όχι τον τρόπο που θα μιλήσει, αλλά τον τρόπο που θα ζήσει μετά απ αυτό.
Και εκεί βασίζονται όλοι οι θύτες…στον φόβο.
Όταν επιτρέπεις σε κάποιον να πορευτεί μαζί σου, αυτός ο κάποιος δε θα αποφασίσει ποια θα είσαι και δε θα σε αιχμαλωτίσει σαν πεταλούδα σε κασετίνα.
Στη ζωή μας τα πράγματα δεν διαρκούν για πάντα. Όσα ζήσαμε όμως μένουν για πάντα μέσα μας.
Μέσα μας βαθιά… γνωρίζουμε… και ο χρόνος πάντα μας δείχνει αυτό που μένει.
Τι μένει τελικά στο τέλος;
H αγάπη μόνο μένει!
Κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει αυτό που έχεις μέσα σου.
Αγάπη θαρρώ το λένε!
Αυτή ξημερώνει τις καρδιές, αυτή μεταμορφώνει τα πάθη.
Ξέρει η Αγάπη να γιατρεύει τις πληγές. Τις βουτά στο Φως, τις ξεπλένει στην Αλήθεια, τις στρέφει στη Ζωή!
Αν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε όλη αυτή την κατάσταση και να την αναλύσουμε από την «ψυχολογική» της σκοπιά, αντιλαμβανόμαστε πως έχει πολλά κοινά σημεία με τη σχέση θύτη – θύματος, στον κύκλο της κακοποίησης. Ένα «παιχνίδι» που οδηγεί το σύντροφο – θύμα σε μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση ανασφάλειας, αστάθειας, σύγχυσης, μπερδέματος, απογοήτευσης και ματαίωσης.
Μέρες καραντίνας και τελειωμό δεν έχει το δράμα. Ξυπνάω και πάω με τα χίλια ζόρια προς τη κουζίνα για να κάνω τον καφέ μου. Η μυρωδιά του καφέ με ξυπνάει για λίγο. Με τα πολλά καταφέρνω να φτιάξω το πρωινό μου και να κάτσω να ακούσω λίγη μουσική.
Η εποχή που διανύουμε είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική, σώφρον θα είναι να ξεκλειδώσουμε τις όποιες δεξιότητες έχουμε και να αναπτύξουμε διαλλακτικότητα στην επικοινωνία.
Οτιδήποτε άλλο θα συνεχίζουμε να το πληρώνουμε με ανυπολόγιστο κόστος… και δυστυχώς, ήδη χρωστάμε πολλά!
“Άνθρωποι μόνοι φεύγουν και έρχονται, περνώντας από τη ζωή μας, καταγράφοντας μια πορεία πάνω στο ζεστό κορμί μας.”
Μέσα από το έντονο βλέμμα, πολλές φορές ξεπροβάλει η ανάγκη της συναισθηματικής αναζήτησης. Ένα άυλο “οδοιπορικό” μιας ανάγκης που αποσκοπεί στην εύρεση ενός άλλου βλέμματος. Δύο άλλων ματιών που ανοίγουν την “πόρτα” της δικής τους ψυχής.
Αυτό που χρειάζεσαι περισσότερο από κάθε τι άλλο είναι γαλήνη. Ναι, ηρεμία και ψυχική γαλήνη. Φυσικά δεν εννοώ να γίνεις αναίσθητος/η.
