Γράφει η Μίνα Δαμίγου Όλοι έχουμε δικαίωμα να ψάχνουμε το ιδανικό στους ανθρώπους, αρκεί να αναγνωρίζουμε και το δικαίωμα του άλλου να αναζητά το δικό του ιδανικό σε εμάς.. Έτσι πάει … Θέλω και θέλεις … Δίνω, ζητάς, παίρνουμε κ οι δυο .. Απλά τα πράγματα και μετρημένα κουκιά, φίλε μου … Τα «θέλω» μας, αν κάτσεις να το καλοσκεφτείς, είναι στην ίδια ευθεία, στην προσφορά και στην ζήτηση «χαλάει»
Καρδιακός παλμός χρειάζεται για να έρθουμε σε επαφή.
Καρδιακή ανάσα για να μοιραστούμε.
Καρδιακή αγκαλιά να πει αυτά που δεν μπορούν να μεταφέρουν τα λόγια.
Ευλογημένοι όσοι συναντάνε έτσι τους ανθρώπους… έτσι, καρδιακά!
Γράφει η Μίνα Δαμίγου Έρωτα… Για ποιον έρωτα ακριβώς μιλάς; Με τι θράσος; Ξέρεις ; Έμαθες ποτέ; Όταν μιλάς για Έρωτα, να ξέρεις τι λες… Αν ήξερες δεν θα περίμενες σήμερα για να το πεις.. Δεν θα περίμενες σήμερα για να το δείξεις.. Ξέρεις τι είναι έρωτας μωρέ; Έρωτας είναι να καίγεσαι. Έρωτας είναι να δίνεις άνευ όρων. Να ανασαίνεις εσύ και να τρέφεται εκείνος. Να κοιτάς και να σε
O έρωτας δεν χρειάζεται παγκόσμιες ημέρες, γιορτάζεται καθημερινά
Η αγάπη δεν είναι καρναβάλι, δεν είναι βαλεντίνοι με κόκκινες κορδέλες και ψηλά κόκκινα τακούνια. Η αγάπη είναι βίωμα, είναι σύνδεση ψυχών. Η αγάπη είναι φροντίδα, μοίρασμα και πολλαπλασιασμός και αυθεντικότητα και λάθη και συγχώρεση και αναγνώριση και αποδοχή. Η αγάπη δεν έχει μάσκες, επειδή είναι πηγαία και αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου για να αντιμετωπίσει τη φθορά της φύσης του.
Το φως της λάμπας της έδειξε ένα μικρό παιδί που καθόταν σταυροπόδι πάνω σε ένα μαξιλάρι σαλονιού. Τα μαλλιά της ήταν ξέπλεκα. Το πρόσωπο της σοβαρό και ώριμο, χωρίς ίχνος χαράς, μάλλον αυστηρό έμοιαζε.
_Γιατί της είπε τραυλίζοντας. Γιατί δε με ακολούθησες;
Όποιος ερωτεύεται χωρίς παρελθόν, φυλακισμένος επιμένει στην άγνοιά του.
Όποιος εξιδανικεύει τον έρωτα, απ’ τον ίδιο έρωτα θα λαβωθεί.
Λάβα που κατακαίει τα πάντα στο πέρασμά της.
Επ’ αορίστου κάθε φόβο και πληγή, καθ’ ενοχή και αυταπάτη, αφέθηκαν σε μία περιπλάνηση χωρίς επιστροφή…τίποτα πια το ίδιο δεν θα μοιάζει..
Πρέπει – αστεία λέξη για το μικρό θάνατο. Πρέπει να χαμογελάς, να δείχνεις πως ζεις και ας σαπίζεις μέσα σου αργά – αργά. Εμφανίζεις τον κλόουν εαυτό που έχτισες για στιγμές εκτάκτου ανάγκης και επαναλαμβάνεις τις μέρες, νοσταλγώντας την φούσκα στην οποία ζούσες.
Δεν είμαστε δω γιατί βρήκαμε το ελιξίριο τής ευτυχίας. Ιδέα δεν έχουμε. Έχουμε όμως την ανάγκη, σ’αυτό το πέρασμα που λέγεται ζωή, να νιώσουμε, να γευτούμε, να χαρούμε. Ψάχνουμε μυστικούλια, ανταλλάσουμε ιδέες κι ελπίζουμε να φτάσουμε σ’ένα ποθητό σημείο συναισθημάτων και βιωμάτων χαράς, ευεξίας και ευζωίας.
