Αν μου ζητούσαν να ονομάσω την αγάπη, θα της έδινα το όνομά σου. Αν μου ζητούσαν να πω το αγαπημένο μου χρώμα, θα έλεγα το μπλε σαν το μπλε των ματιών σου. Αν μου ζητούσαν να ονομάσω την ευτυχία θα έλεγα πως είναι κάθε στιγμή που σε βλέπω, κάθε στιγμή που μου χαμογελάς.
Δεν είναι η πρώτη ματιά αλλά ένα εκατομμύριο λεπτομέρειες που κάνουν το κάθε δευτερόλεπτο μαζί σου ξεχωριστό. Φωλιάζει ο ήλιος στην καρδιά μου κάθε που σε συναντώ…. ψάχνω τρόπους να σε κάνω να χαμογελάσεις, να έχω λίγο περισσότερο χρόνο κοντά σου, έστω απλά να σε κοιτώ, να χάνομαι στων ματιών σου το γαλάζιο ουρανό.
Μα εσύ δεν ξέρεις, δεν ξέρεις πως νιώθω, ίσως απλά φαντάζεσαι. Κι εγώ; Εγώ προσπαθώ να σε πλησιάσω, να σε γνωρίσω καλύτερα κι ας μην ξέρω αν νιώθεις το ίδιο, αν ελπίζεις κι εσύ στο ΜΑΖΙ.
Ολοένα σκέφτομαι τα λόγια που μου είχες πει, πως “η ελπίδα πεθαίνει τελευταία” και πως “όλα γίνονται φτάνει να το θέλουμε”. Αυτά τα λόγια είναι αρκετά για να μου δίνουν δύναμη να συνεχίζω πιστεύοντας πως μία μέρα εσύ κι εγώ ίσως είμαστε ΕΝΑ.
Ξέρω πως ότι η περηφάνεια θεωρεί πως είναι “αδύνατο”, ότι η λογική λέει πως είναι “μάταιο”, έρχεται να τα διαψεύσει η καρδιά ψιθυρίζοντας “προσπάθησε”. Γιατί πάντα υπάρχει λόγος να ονειρευόμαστε, πάντα υπάρχει ελπίδα για αύριο φτάνει να μην τα παρατάμε.
Έτσι κι εγώ δεν τα παρατώ και συνεχίζω να προσπαθώ. Προσπαθώ γιατί μαζί σου βλέπω τόσο καθαρά, γιατί ποτέ δεν έχω νιώσει τόσο δυνατά, τόσο ιδιαίτερα, γιατί εσύ μιλάς στην ψυχή μου και δε ζητάω τίποτα παραπάνω από την αγάπη σου. Να ξέρεις…. εγώ θα είμαι εδώ για σένα αν με χρειαστείς και δε χρειάζεται ν`αλλάξεις τίποτα, απλά να με κρατήσεις!