Aμφιθυμίες της Αγάπης
Εσύ και εγώ, μου λες, ήμαστε πια ένα : μα και ο εαυτός μου, είναι, μου φαίνεται οι άλλοι, όπως και οι άλλοι, εγώ, έτσι που, συχνά, μπερδεύομαι στα σύνορα μεταξύ του εαυτού μου και των άλλων…
Συχνά, νιώθω να βρίσκομαι εγκλωβισμένη στο μεταίχμιο μεταξύ εμένα και του άλλου, έτσι που, ανεπανόρθωτα μπερδεύομαι, μπλέκομαι και συγχέω καθημερινά, τα όρια τα δικά μου με τα δικά σου…
Άραγε, ως πού τελειώνω και ως πού αρχίζεις εσύ;
Έπειτα, με κοιτάς κατάματα και ξεστομίζεις “σ’ αγαπώ”, μα πάλι, μου φαίνεται πώς λαμβάνω διπλά μηνύματα από σένα : κι αναρωτιέμαι άραγε γιατί κάθε φορά, που με κοιτάς βαθιά ίσα στα μάτια, διαισθάνομαι μια τρυφερότητα να βαδίζει πλάι σε μιαν απειλή;
Και γιατί, κάθε φορά που εσύ προσέχεις κάτι άλλο, ή που αποσύρεται η προσοχή σου από εμένα, νιώθω ένα κύμα εγκατάλειψης να με κατακλύζει;
Γιατί ζηλεύω; Γιατί απεγνωσμένα προσπαθώ να κατακτήσω κάθε λεπτό της προσοχής σου,να κάνω κατάληψη ολοκληρωτική στον χώρο και στον χρόνο σου;
Κι όλο κολλάω και γαντζώνομαι εξαρτητικά επάνω σου, αγκιστρώνομαι απέλπιδα και αποφασιστικά, με το κουράγιο ή μάλλον, την τρομακτική δύναμη του πνιγμένου, που πιάνεται απ΄ τα μαλλιά του πρώτου που θα΄ ρθει να τον σώσει..
Πνίγομαι… ξυπνάω και τα συναισθήματά μου είναι μ’ έναν άρρητο τρόπο αφόρητα, θέλω να κραυγάσω, θέλω να γκρεμίσω συθέμελα με τον αντίλαλο της κάθε φρενιασμένης κραυγής μου το καλοβαλμένο σύμπαν σου, μα κάθε φορά που δοκιμάζω ν’ ανοίξω το στόμα μου, ένας κόμπος στο λαιμό σα πέτρινο βαρίδι, μ’ εμποδίζει να φωνάξω!
Κι έπειτα, εμφανίζεσαι εσύ, σαν από μηχανής στοργικός θεός και προφέρεις κείνα τα ανέκαθεν καθησυχαστικά λόγια, μου προσφέρεις στο πιάτο τις δελεαστικές υποσχέσεις του “Για πάντα θα΄ μαι πλάι σου” , μα εγώ μέσα μου, με το μισό μου εαυτό χαίρομαι, όσο με τον άλλο μου μισό, δυσπιστώ και αμφιβάλλω.. Και συνεχίζω να πνίγομαι, όλο και βουλιάζω βαθύτερα, στην έλλειψη της εμπιστοσύνης μου, δεν εμπιστεύομαι, δεν εμπιστεύομαι, αλίμονο, φοβάμαι!
Μα πάνω απ’ όλα, μια σκέψη φρικτή, είναι που με διακατέχει: πως η εγκατάλειψη ίσως και να να’ φτασε πια στην δική μου πόρτα, αυτήν την καταραμένη εγκατάλειψη είναι που τόσο τρέμω: φταίει πού, από πολύ νωρίς, με δίδαξαν τόσο καλά το τρίπτυχο της σχέσης : αγάπη – φόβος – εγκατάλειψη – ιδού το οδυνηρό τρίπτυχό μου : βλέπεις, για μένα, η Αγάπη φέρει μέσα της το Φόβο, την Αβεβαιότητα, τη Δυσπιστία !
Μη! Όχι, φύγε σου λέω, αλλιώς θα φύγω πρώτη εγώ, όχι, δε θέλω ν’ αγαπηθώ:
γιατί η Αγάπη που εγώ έτυχε να μάθω, είναι αβέβαιη, τρομαγμένη και μόνη…