Πολλές φορές στην θάλασσας της ζωής ανεβαίνουμε σε ένα πλοίο που ονομάζεται «ρουτίνα», όσο ο καιρός περνάει τόσο μας κάνει να ξεχνάμε τα συναισθήματα μας, τις ιδιαίτερες αναμνήσεις, απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας και κάπου στην μέση αυτής της διαδρομής η πορεία χάνεται, δεν αναζητάμε τίποτα, απλώς πλέουμε στην αγκαλιά της γαλάζιας θεότητας, έχοντας την πεποίθηση πως το πλοίο θα πιάσει λιμάνι, με την επιθυμία να μπει ένα τέλος στο ταξίδι ώστε ένα καινούργιο κεφάλαιο να ξεκινήσει.
Δεν είναι ένα μοναχικό ταξίδι, πάντα βρίσκεις συντρόφια για να βολτάρεις στα ηλιόλουστα καταστρώματα με άλλους συνοδοιπόρους, άλλοτε κουβεντιάζεται ως γνωστοί, παίρνοντας τσάι στις πορσελάνινες κούπες, με ξεχωριστή θέα από τα στρογγυλά φινιστρίνια και άλλοτε ως φίλοι που μοιράζεστε λύπες και χαρές, καθισμένοι στο μπαράκι με τα κρυστάλλινα ποτήρια και τα πολύχρωμα μπουκάλια που δημιουργούν την διάθεση να εκμυστηρευτείτε τις επιθυμίες και σκέψεις σας. Πόσο ουτοπικό είναι το πλοίο «ρουτίνα» ακόμη και στην συννεφιά;
Στο πέπλο της νύχτας η μοναξιά βρίσκει καταφύγιο, προσπαθώντας να την αποτινάξεις περιπλανιέσαι αδιάκοπα σε κύκλο από την πρύμνη στην πλώρη, χαζεύοντας τα κύματα και ονειροπολείς με τους γλάρους που σε κοιτάνε επίμονα καθισμένοι αρχοντικά στην ξύλινη κουπαστή. Πόσα μέρη να επισκέφτηκαν; Πως να είναι η θέα από εκεί ψηλά; Άραγε πως νιώθουν όταν τα φτερά τους απλώνονται ανάμεσα στις ηλιαχτίδες. Το μυαλό γεμίζει ερωτήματα και η καρδία ποθεί να ξαναπετάξει ελεύθερη στον σκοτεινό ορίζοντα.
Στις σκέψεις που ταξιδεύουν με την νύχτα, το αστέρι του βορρά, η Φοινίκη για τους αρχαίους, το πιο λαμπρό κόσμημα της νύχτας που καθοδηγεί τους ναυτικούς και τις χαμένες καρδιές, σου στέλνει απαλά την αύρα του, ξεκινώντας από το πρόσωπο σίγα σιγά σε αγκαλιάζει, γίνεσαι ένα με τον άνεμο και για λίγα λεπτά βρίσκεσαι σε όλα εκείνα τα μέρη που γνώρισες, τις αναμνήσεις που άφησες πίσω, ξανασυναντάς τον εαυτό σου, στιγμιαία ξανανιώνεις την ομορφιά του να είσαι ελεύθερος και την αγάπη που σε μορφή φάρου σου δείχνει το δρόμο και σε προσμένει.
Ξυπνάς από το λήθαργο του ονείρου μα η επόμενη μέρα δε είναι ίδια, πλέον το καράβι «ρουτίνα» δε είναι παρά μια φυλακή που σαν τον Κόμη Μοντεχρήστο κρατείσαι άδικα, όχι για όσα δεν έπραξες αλλά για τα όνειρα που εγκατέλειψες. Αφήνεις πίσω την «ρουτίνα» να συνεχίζει το μελαγχολικό της ταξίδι και πλέον με βάρκα την «ελπίδα» χαράζεις νέα πορεία, προς την ακτή που ονειρεύτηκες, γιατί είσαι πια ελεύθερος.
