Αναμνήσεις με το φεγγάρι

Αναμνήσεις με το φεγγάρι

Βράδυ και απόψε, το φεγγάρι όπως πάντα Βασιλιάς, κάθεται μπροστά από το παράθυρο του γραφείου μου, περιμένοντας από μένα να υποκλιθώ για την ζωντάνια του. Όμως ο Βασιλιάς με την πιο σκοτεινή γυναίκα έχει βαλθεί αυτό το βράδυ να με περιπαίξει, θέλοντας να με γεμίσει με σκέψεις, με αναμνήσεις που η καρδιά θα ήταν καλύτερη χωρίς αυτές, με ερωτηματικά σε αποφάσεις που πάρθηκαν στα σταυροδρόμια της ζωής. Δίχως να έχω την ψυχική δύναμη να του αντισταθώ κουρασμένος από την πολυάσχολη μέρα, έστριψα ένα τσιγάρο και ακούμπησα στο παράθυρο για να δω τελικά με το σκήπτρο του, που θέλει να με οδηγήσει.

Μένοντας μαγεμένος στο φως του, μέσα σε λίγα λεπτά το «ταξίδι» μου ξεκίνησε, τραβώντας με σε μια περίοδο της ζωής μου που εδώ και καιρό έχω ξεχάσει ή μάλλον βγάλει από πάνω μου, μια περίοδος που έπρεπε να ζω σε δυο παράλληλες κοινωνίες, η μια με αριθμούς, ανθρώπους που έπρεπε να χτίσεις την εμπιστοσύνη με λόγια, με τρέξιμο και φίλιες που κτίζονταν όχι από γνωριμίες αλλά την σημασία των λέξεων σου.

Από την άλλη, η κοινωνία που οι περισσότεροι ζούνε με τα όμορφα και τα άσχημα της, με τα αληθινά μα και τα ψεύτικα χαρακτηριστικά της, με ανθρώπους ιδεολόγους μα και κυνικούς, με ρομαντικούς και ρεαλιστικούς, με έντιμους και «διπλωμάτες». Ζώντας σε αυτήν την ρουτίνα και το παιχνίδι αυτών των διαφορετικών «κόσμων», ήταν που την πρωτογνώρισα. Όπως κάθε βράδυ μετά την δουλειά, μαζευόμασταν για να πιούμε ένα ποτήρι «τσάι» σε όποιο μαγαζί βρίσκαμε πρώτο, έτσι για να βγει η κούραση, να καλαμπουρίσουμε λιγάκι με τους διάφορους θαμώνες. Εκείνη η νύχτα θύμιζε κατά πολύ την σημερινή παρόλο που ήταν χειμώνας είχε μια δροσερή γλυκάδα, και το φως του φεγγαριού αγκάλιαζε όσους το κοιτούσαν.

Ξεκινήσαμε να πίνουμε και να γελάμε, φτιάχνοντας πυραμίδες από τα διάφορα σφηνάκια, πειράζοντας καλοπροαίρετα τις γυναικείες υπάρξεις, παρότι ήμασταν έτοιμοι να λήξουμε το μάζωμα και να γυρίσουμε σπίτια μας, διέκρινα μέσα σε μια κοντινή παρέα ένα γλυκό πρόσωπο  μα σκυθρωπό, η ματιά μου είχε κολλήσει πάνω της σαν μάγισσα που ήθελε να με κρατήσει αιώνια δεμένο της. H θλίψη όμως που έβγαζε με έκανε να αναπνέω με δυσκολία. Αυτομάτως κούνησα το κεφάλι, μήπως και ξυπνήσω από αυτό που αισθανόμουν, μήπως τελικά το «τσάι» με είχε πειράξει περισσότερο από ότι έπρεπε.

Δυστυχώς αν και βοήθησε για λίγο, συνέχισα να την κοιτάζω προσέχοντας την κάθε λεπτομέρεια του προσώπου της, πορσελάνινο δέρμα, ξανθά μαλλιά σαν τις ηλιαχτίδες του ηλίου, τριανταφυλλένια χείλια και καταγάλανα μάτια που μόνο της Θεάς Θάλασσας θα μπορούσαν να συγκριθούν μαζί τους. Δεν κατάλαβα πραγματικά πόσο χρόνο είχα καθίσει να την χαζεύω, μέχρι που ένιωσα το σκούντημα από ένα φίλο, λέγοντας μου:

«Ή πας και της μιλάς ή φεύγουμε και την ξεχνάς».

Επιλογές…! Όλα σε αυτήν την ζωή εξαρτιόνται από τις επιλογές που κάνουμε και βάση αυτών είναι που όλα αλλάζουν ή μένουν για λίγο στάσιμα, πως θα μπορούσα να σηκωθώ και να μιλήσω σε μια κοπέλα άγνωστη, και τι να πω για το φεγγάρι ή ότι τα μάτια της λάμπουν σαν το βορεινό άστρος; Στην τελική ότι και να λεγα θα βάζε τα γέλια, όμως αυτό ήταν που με έκανε να αποφασίσω, να την δω να χαμογελά, να νιώσω όμορφα έστω για μια στιγμή… της καρδιάς απόλαυση μα του χρόνου οδύνη λένε οι ρομαντικοί ποιητές. Βρήκα το κουράγιο μέσα από την απόφαση για το αποτέλεσμα που ήθελα βάζοντας στην άκρη τα κοροϊδευτικά σχόλια της παρέας μου ότι είμαι πιωμένος, ότι με χτύπησε ο γιος της Αφροδίτης κατακέφαλα, και σαν έφτασα αντίκρυ της οι λέξεις βγήκαν αυθόρμητα σαν την ροή του ποταμού…

«Μήπως θα μπορούσες να χαμογελάσεις; Γιατί δεν αντέχει η καρδιά μου να βλέπει ένα λουλούδι σαν εσένα να μην ανθίζει.»

Αν και πάγωσε, αυτό που ακολούθησε ήταν αυτό που ήθελα… το ποιο ζεστό χαμόγελο που ως τώρα έχω συναντήσει… δυστυχώς όμως ο ποταμός στέρεψε απότομα και λέξεις δεν έβγαιναν, η λύση ήταν η οπισθοχώρηση πριν γίνω παντελώς ρεζίλι, λυπημένος γύρισα την πλάτη να φύγω, όμως άκουσα την απαλή φωνή της να μου λέει:

«Που πας; Μόνο ένα χαμόγελο σου φτάνει;»

Δεν ξέρω έως και σήμερα αν η απάντηση της ήταν αυτόματη, όμως είμαι σίγουρος ότι αυτά που είπα ήταν ότι πραγματικά ένιωθα εκείνη την στιγμή, ότι από το πουθενά έκανε την καρδιά μου να κυριαρχήσει επί του μυαλού μου. Το σημαντικό ήταν αυτές οι λέξεις έφτασαν για να την γνωρίσω, οι επόμενες μέρες και μήνες που ακολούθησαν γέμισαν από πολλά χαμογελά – ζεστά συναισθήματα, εικόνες από αγκαλιές στα δειλινά και βόλτες υπό την συνοδεία των παιδιών της νύχτας. Ένας και μόνο άνθρωπος αλλάζει τα πάντα γύρω σου, φτάνει για να βλέπεις τα πάντα διαφορετικά. Δυστυχώς όμως η μοίρα κρύβει πάντα εκπλήξεις και ότι σου δίνει προσπαθεί πάντα να στο πάρει, βάζοντας πάντα μέσα στο παιχνίδι τις επιλογές… τελευταία φορά που άγγιξα το πρόσωπο της και ένιωσα τα χείλη της ήταν όταν ανέβηκε στο τρένο, μέχρι η απόσταση έκρυψε της φιγούρες μας. Τα μάτια φάροι που πίστευα ότι θα με οδηγούσαν σε ότι η καρδιά ονειρεύεται, έκλεισαν παντελώς, αφήνοντας με στο απόλυτο σκοτάδι.

«Μου λείπεις», ήταν τα λόγια που ψιθύρισα κοιτώντας τον Βασιλιά της νύχτας από το παράθυρο, που ήταν ικανοποιημένος για το παιχνίδι που μου έκανε, μπορούσε να αποχωρίσει. Όντως μου λείπεις, καιρό τώρα προσπαθούσα να σε ξεχάσω, να βάλω στην άκρη τα πάντα όσα με έκανες να νιώθω, μακάρι ο χρόνος να μου επέτρεπε να τα αλλάξω όμως δεν είναι πάντα οι δικές μας επιλογές που παίζουν το πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτά τα ζητήματα.