‘Ολα τελικά ήταν δρόμος που με έφεραν στη δική σου αγκαλιά!

Σε κοιτάζω και δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου. Είναι σα να σε κοίταξα μόλις τώρα κι όμως έχει περάσει ώρα, δε ξέρω πόση, τον έχασα το χρόνο… έμεινε το βλέμμα μου εκεί… στο δικό σου βαθύ μπλε του ουρανού. Σε κοιτώ και χαμογελώ… σε σκέφτομαι και χαμογελώ… σε αισθάνομαι παντού… μέσα μου, γύρω μου, πλάι μου.

Ο κόσμος γκρεμίζεται καθημερινά γύρω μας, αναλώνεται σε μια συνήθεια που αποκαλεί ζωή… κι εγώ είναι σα να τον κοιτώ από ψηλά έχοντας την αίσθηση ότι δεν ανήκω σ’ αυτόν τον κόσμο που ζει με παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις. Νιώθω να είμαι αποκομμένη από αυτόν τον τόσο κοσμικό περίγυρο… μοιάζω συχνά απόκοσμη και απόμακρη μα συνάμα τόσο γήινη, προσιτή και οικεία στα δικά σου μάτια. Δεν είσαι εσύ που ήρθες και έκανες τον κόσμο μου αλλιώτικο και ομορφότερο…

Ετσι ήταν πλασμένος πριν σε γνωρίσω. Εσύ ήρθες στο δρόμο μου γιατί ήθελα να μοιραστώ αυτόν τον κόσμο που δημιούργησα μέσα μου, με έναν άλλο άνθρωπο που ζούσε κι εκείνος στην ίδια απόκοσμη και συνάμα γήινη πραγματικότητα… Ηταν η ώρα να συναντηθούμε… η σωστή ώρα… Απλά τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν μέσα στο πλήθος και έμειναν εκεί να αισθάνονται μέσα από την καρδιά… να κοιτάνε κατευθείαν στη ψυχή…

Σε είδα και ένιωσα κάτι εντελώς καρδιακό… δεν ήταν το ψηλό παράστημά σου, δεν ήταν αυτή η σιγουριά που μου ενέπνευσες με το που σε είδα, δεν ήταν ο τρόπος που βάδισες μέχρι να φτάσεις σε μένα… ήταν αυτό ακριβώς που ένιωσες κι εσύ… ήταν αυτή η αυθόρμητη αμοιβαία ερώτηση που ξεπήδησε από μέσα σου και από μέσα μου… «Πού ήσουν τόσο καιρό;»…

Ηταν η ώρα να συναντηθούμε… Ναι, μου αρέσουν οι ρομαντικές αισθηματικές ταινίες, μου αρέσουν και οι ιστορίες που μοιάζουν με παραμύθια… ναι,  το παραδέχομαι. Ομως όλα αυτά είναι συνήθως ωραία πυροτεχνήματα που σκάνε κάνοντας κρότο, γεμίζουν τον ουρανό λαμπερά χρώματα… αλλά μετά… χάνονται… όπως χάνεται το πάθος που δεν μεταμορφώνεται σε βάθος, όπως χάνεται ο έρωτας που δεν γίνεται γέφυρα να πάει στην αγάπη… και έτσι μετά… πάλι σκοτάδι πλανιέται…

Εσύ δεν είσαι ένα πυροτέχνημα… δεν έκανες εκκωφαντικό θόρυβο μέσα στην ησυχία μου. Εσύ δεν είσαι το βότσαλο που έπεσε στην ήρεμη λίμνη μου και ταρακούνησε τα ασάλευτα νερά της. Εσύ ήρθες για να μείνεις μαζί μου!… Ηρθες για να μοιραστείς μαζί μου! Ηρθες για τα καλά! Ηρθες για να μεταβούμε παρέα… από το εγώ… στο εμείς! Με πήρες απ’ το χέρι, με κοίταξες βαθιά μέσα στα μάτια και χωρίς να πεις ούτε μια λέξη, μου τα είπες όλα! Δε χρειάστηκε κάτι περισσότερο, μόνο μια αγκαλιά… Ανοιξες τα χέρια σου και τύλιξα τα δικά μου γύρω από το κορμί σου σε μια αγκαλιά που δεν υπάρχουν λόγια να την περιγράψεις.

Το ήξερα ότι θα ερχόσουν… το πίστευα… Ημουν σίγουρη… Ημουν σίγουρη ότι θα σε αναγνώριζα και θα με αναγνώριζες μέσα στο πλήθος… Είναι σα να σου έχουν δώσει να φτιάξεις  ένα παζλ με χίλια κομμάτια και δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις… αλλά ξέρεις όμως ότι αυτό το παζλ θα το φτιάξεις σίγουρα… κι έτσι ξεκινάς και παίρνεις δυό τυχαία κομμάτια… και κοίτα… αυτά τα δύο ενώνονται, συνδέονται, κολλάνε, ταιριάζουν…

Τόσο απλά… χωρίς πολλά, πολλά,  χωρίς βιασύνη, χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς πάθη, χωρίς ίντριγκες, χωρίς κοσμικές φιοριτούρες και πυροτεχνήματα… Δυό χέρια ενωμένα, που περπατάνε τον ίδιο δρόμο, μαζί, πλάι πλάι, με τα πόδια σταθερά στη γη και το βλέμμα καρφωμένο στον ουρανό… Δυό άνθρωποι πλασμένοι από την ίδια στόφα, από τα ίδια υλικά που μοιάζουν τόσο και διαφέρουν άλλο τόσο, που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο στα κενά τους…

Απλά, ήρεμα, με έναν έρωτα αλλιώτικο, μεστό… που κάνει όλα τα κύτταρα να πάλλονται σε άλλη δόνηση πολύ ανώτερη από τα συνηθισμένα, από τα εγκόσμια, τα γήϊνα, τα εντελώς σαρκικά και μόνο συναισθηματικά. Τα λόγια φτωχά να περιγράψουν την αίσθηση, μικρές οι λέξεις για να σε κάνουν να νιώσεις  το άρωμα αυτής της ένωσης…

Τι άλλο να ζητήσεις; Μόνο να ευγνωμονείς… και να συνεχίσεις παρέα πια να προχωράς στην οδό, στην αλήθεια, στη ζωή που έδειξε Εκείνος!… εκεί που δεν υπάρχει επιστροφή, εκεί που δεν υπάρχει χτες… εκεί που η μοναδική στιγμή που έχεις, είναι… το τώρα!

Τελικά άξιζε ο κόπος, η αναμονή, οι δυσκολίες, οι δοκιμασίες… όλα! Χρειάστηκε να αδειάσω όλον τον παλιό μου εαυτό για να σε συναντήσω. Χρειάστηκε να κάνεις κι εσύ ακριβώς το ίδιο… Όλα έγιναν την σωστή ώρα… Τώρα το κατάλαβα… ‘Ολα τελικά ήταν δρόμος που με έφεραν στη δική σου αγκαλιά!