Το μανιφέστο της Ύπαρξης

Το μανιφέστο της Ύπαρξης

Σήμερα ξύπνησα μ’ ένα όχι στα χείλη μου, που γρήγορα φλόγισε τη καρδιά και το νου μου..

Όχι στη συμβατικότητα, όχι στο συμβιβασμό με τη μίζερη στενή πραγματικότητα που όλοι πασχίζουν να μας φορέσουν.

Όχι στο συμβιβασμό με το φαινομενικά κατάλληλο, όχι στην εξοικείωση με το καθολικά αρμόζον και πρέπον!

Όχι στην απαξίωση του εντός μας ανθρώπου: άνθρωπος θα πει, ατενίζω ψηλά, στοχεύω με το πνεύμα μου ν’ αγγίξω τα αστέρια.. Άνθρωπος θα πει, σκέφτομαι, η σκέψη μου παίρνει μορφή και ταξιδεύει ίσαμε την καρδιά μου, για να εμφυσήσει πνοή στο νεογέννητο συναίσθημα, κι αισθάνομαι: και καθώς το συναίσθημά μου εφορμά και γίνεται ο καμβάς της ύπαρξης μου, εγώ είμαι ο δημιουργός κι ο εξερευνητής της γύρω μου, εκάστοτε, πραγματικότητας!

Όχι στην απαξίωση της συν- βίωσής μας με τους άλλους: άνθρωπος θα πει, συν-εργάζομαι και συ-σκέπτομαι, συν- αποφασίζω και συν-δημιουργώ: η δική μου πραγματικότητα, να συναντιέται με τη δική σου, να συν-διαλέγεται μαζί της, κι οι δικές μας πια, η μια δίπλα στην άλλη, αγκαλιασμένες πραγματικότητες, να παράγουν κάτι νέο, κάτι απροσδόκητο, μιαν τρυφερά απρόβλεπτη γνώση για μένα και για σένα: παρατηρώντας σε, ν’ ανακαλύπτω πάνω σου, πώς δεν είσαι, παρά μια δημιουργική αντανάκλαση του εαυτού μου, παρατηρώντας με, να μπορείς επιτέλους ν’ αντικρίσεις εκείνες τις μη ορατές πτυχές του εαυτού σου, για να συμφιλιωθείς μ’ αυτές και να πάψεις να τις φοβάσαι!

Όχι στην άβουλη, αυτοματοποιημένη ύπαρξη που τεμαχίζει κι εγκλωβίζει τη ζωή σε γραφειοκρατικά κουτάκια απελπισίας, κυνισμού και μοναξιάς, στη σκέψη πώς όλα ήταν, είναι και θα’ ναι μοιραία και καταδικαστικά, για όλους μας, ίδια: τίποτε δεν είναι πια ίδιο, όταν, ξύνοντας την μπογιά, το επιφανειακό επίχρισμα που άθελά σου είχες, απ’ των τόσων χρόνων τριβή με τους συνηθισμένους και τα συνηθισμένα, ανακαλύπτεις, κάτω από στρώματα ξεραμένης προσποίησης και άγνοιας, το αυθεντικό χρώμα του εαυτού σου!

Επαναστατώ, λοιπόν!

Ζήτω το Πνεύμα: ζήτω οι αξίες, ζήτω η ελπίδα, το θάρρος , το πάθος και το λάθος!

Ζήτω η Ύλη: ζήτω η ομορφιά, η φθορά, το ανεπανάληπτο της στιγμής, το αιώνιο και πεισματικά μοναδικό της ύπαρξης!

Ζήτω η Ελευθερία, η Αλήθεια, η Αλληλεγγύη κι η Αγάπη!

Ζήτω η Δημιουργία κι η Επανάσταση της Έμπνευσης !

Σ’ έναν φθαρμένο, αλλοτριωμένο και παραπαίον κόσμο, απ’ τα κατάβαθα της ύπαρξής μου κραυγάζω όχι!

Κι υπόσχομαι, ν’ αγωνιστώ με κάθε μου ανάσα, αυτή μου η άρνηση, να πάρει μορφή, σχηματίζοντας μια γόνιμη κατάφαση στη Ζωή: Έφτασε η στιγμή, να πολεμήσουμε το γέρικο, φθαρμένο και μισαλλόδοξο εαυτό μας!

0 0 votes
Article Rating
Παρακολούθησε τις απαντήσεις
Ενημέρωσε με για
guest
0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments