Και ξέρεις πως πάνε τα πράγματα, σωστά;
Νιώθεις τόσα πολλά συναισθήματα, σε σημείο που αισθάνεσαι την καρδιά σου να φουσκώνει. Είναι έτοιμη να εκραγεί βιώνεις το απόλυτο παραμύθι και αναρωτιέσαι… άραγε είναι αλήθεια..; Μήπως η πραγματικότητα συνυφασμένη με το όνειρο προβάλλουν μία παράσταση για τα μάτια σου μόνο; Αδυνατείς να αντισταθείς, μα γνωρίζεις πως το σφάλμα υπάρχει, είναι κρυμμένο εκεί και περιμένει να το ανακαλύψεις.
Οι σαπουνόφουσκες όμως σπάνε ηχηρά. Το ωστικό τους κύμα σε παρασύρει και επαναφέρει την ακοή σου στο τώρα, στο ρεαλισμό, στην τετράγωνη αλήθεια κι όχι την διαστρεβλωμένη που επέλεγες να πιπιλάς. Τα δάκρυα τρέχουν, μα δεν υπάρχει κανείς να τα δει. Τα λόγια κοχλάζουν και καίνε το λαιμό σου, οι φωνητικές σου χορδές έχουν παραλύσει. Κάπως έτσι είναι ο μικρός θάνατος. Πονάει για μέρες, σε εξαντλεί, σε κρατά σε μια θλίψη φυλακή που εγκλωβίζει το σώμα σου στο τίποτα. Πρέπει – αστεία λέξη για το μικρό θάνατο. Πρέπει να χαμογελάς, να δείχνεις πως ζεις και ας σαπίζεις μέσα σου αργά – αργά. Εμφανίζεις τον κλόουν εαυτό που έχτισες για στιγμές εκτάκτου ανάγκης και επαναλαμβάνεις τις μέρες, νοσταλγώντας την φούσκα στην οποία ζούσες. Μέχρι που η καρδιά σου δεν αντέχει την οδύνη. Συνεργάζεται με το μυαλό και σπέρνει την αμφιβολία. Μπορεί… Μπορεί το σφάλμα να μην είναι μόνο δικό σου, μπορεί και ο άλλος να το δημιούργησε. Κι άλλες αμφιβολίες γεννιούνται εκεί, γεμίζεις ερωτήματα, βουλώνεις κενά.
Ναι, φταίξατε και οι δύο. Αποδέξου το… Και πήγαινε παρακάτω. Αυτός; Που είναι αυτός τώρα, να βρείτε το σφάλμα και να το διορθώσετε;
Θα σου πω εγώ καρδιά μου. Ψάχνει να δημιουργήσει νέα σφάλματα. Είναι σε άλλη αγκαλιά και κοιτά άλλα μάτια. Χαρίζει λέξεις σε νέα θύματα. Φτιάχνει παραμύθια δίχως δράκους, μα αποκρύπτει πως αυτός είναι το τέρας. Πήγαινε παρακάτω, άφησε τα παραμύθια, τους πρίγκιπες και τα τέρατα για τις αθώες ψυχές. Αν δεν καούνε δεν θα αντιληφθούν την πικρή αλήθεια.
Έζησες τον μικρό σου θάνατο. Κήδεψε τον πρότερο εαυτό σου. Αναγεννήσου και προχώρα. Μόνο πρόσεχε μην γίνεις και εσύ τέρας. Μείνε η όμορφη του παραμυθιού και θα έρθει η στιγμή της λύτρωσης… όχι από κάποιον άλλον, μα από τον ίδιο σου τον εαυτό. Αρκεί να μην ξεχάσεις, όλους τους μικρούς θανάτους που βίωσες, διότι μέσα από αυτούς βρήκες εσένα…
Αναστασία Παπαδάκη
