Το πιάσαμε στ’ αστείο, το κάναμε ανέκδοτο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ας το πάρουμε και λίγο στα σοβαρά τώρα. Πόσες φορές υποκριθήκατε κι αυτό το Πάσχα; με πόσους, που δεν θέλατε να δείτε ούτε ζωγραφιστούς, συν-γευματίσατε; πόσα “περάσαμε πολύ καλά” είπατε; εγώ πάντως έκανα αρκετά από τα παραπάνω, λιγότερα -λόγω ηλικίας και σοφίας- κάθε χρονιά. Λοιπόν, για πάμε να τα πούμε στο στυλ τής Άννας (έξω από τα δόντια δηλαδή).
Το Πάσχα είναι μία κατανυκτική, κατά κύριο λόγο, περίοδος. Νηστεία, άσκηση και φρένο στα πάθη, χρώματα σκοτεινά, λύπη για το μαρτύριο τού Θεανθρώπου. Περίοδος που πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις για τον τρόπο που ζούμε, ευκαιρία μετάνοιας και εξομολογήσεως. Και απ’ αυτή την στιγμή αρχίζει η “κανιβαλική περίοδος”, που απέχει παρά σάγγας απ’ αυτό που πρεσβεύει η περίοδος μέχρι την Ανάσταση. Θρήσκοι που πρεσβεύουν ότι δεν τηρούν τα εθιμοτυπικά γιατί “ο καθένας πιστεύει όπως θέλει”. Άλλοι που ζορίζονται λίγο με την όρεξή τους και δηλώνουν την πανάρχαιη ατάκα “τα εισερχόμενα δεν ενοχλούν” (χε,χε, είμαι κι εγώ μεγάλη λιχούδα, σε καταλαβαίνω). Η επόμενη μερίδα είναι αυτή που νηστεύουν ευλαβικά και βάζουν νηστίσιμο γάλα στον καφέ, τρώνε μπιφτέκι σόγιας και σοκολάτα με κακάο κι όχι με γάλα, κοινώς, μασαμπουκώνουν οτιδήποτε βρουν μπροστά τους, αλλά νηστίσιμο. Last but not least, αυτοί που νηστεύουν την πρώτη εβδομάδα, κοινωνούν και… ξεμπερδεύουν και όλη την υπόλοιπη πεντηκοστή τρώνε και τα νύχια τους.
Και πάμε στο ιερό μυστήριο τής εξομολογήσεως. Εκεί πρέπει να υπάρχουν τόσες κοσμικές θεωρίες, όσοι είναι και οι Ορθόδοξοι.
“Στον παπά θα πάω να τα πω; σ’ αυτόν τον χοντρό αμαρτωλό; θα κάτσω μπροστά στην εικόνα μου να τα πω κατευθείαν στο Θεό”
“Σιγά να μην πηγαίνω κάθε φορά που κοινωνώ να εξομολογούμαι. Για χόρταση είναι;”
Μεγάλος ο κατάλογος τής δικαιολογίας. Κι αν επιτέλους φτάσουμε μπροστά στον ιερέα που περιμένει με ταπείνωση και μετάνοια να του απαριθμήσουμε αυτά που μας βαραίνουν και να ζητήσουμε, μέσω αυτού, να μας συγχωρέσει ο Κύριος, τότε αρχίζει η συνεδρεία με τον ψυχολόγο μας: “αυτή φταίει, μου είπε αυτό, μου έκανε εκείνο”. Άμοιρε άνθρωπε, γι’ αυτό λέγεται το ΜΥΣΤΗΡΙΟ τής εξομολογήσεως, γιατί πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, να συγχωρήσεις τον εχθρό σου και να ζητήσεις συγγνώμη που φέρεσαι ως κοσμικός! Πώς θα γίνεις καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν;;
Κι έρχεται η ευλογημένη μέρα τής Αναστάσεως, μέρα γιορτινή, λέγεται και Λαμπρή. Συμβολίζει την ανάσταση τής ψυχής τού ανθρώπου. Κι είναι τελικά μέρα υπέρτατης υποκρισίας και σκοταδισμού. Όλοι αστειευτήκαμε για την συνάθροιση με το σόι και τα παρατράγουδα. Ας σοβαρευτούμε επιτέλους. Θέλουμε να λεγόμαστε λαός που σεβόμαστε τα έθιμα και τις παραδόσεις. Στο όνομα όμως αυτών των ηθών καταρρίπτεται και ο τελευταίος πύργος τής αξιοπρέπειάς μας. Με χαρά θα σουβλίζαμε την θεία , η οποία, μαζί με το μακό συνολάκι που έφερε στο παιδί μας ρίχνει τα βέλη με το δηλητήριο που κουβαλούσε στα μπαγγάζια της. Αποφασίστε τι θα θέλατε για τη ζωή σας. Πόσο θα συνεχίσετε αυτό το θέατρο; γιατί όχι, δεν είναι κωμωδία, είναι δράμα. Και ο Χριστός έζησε το δράμα, για ν αναγεννηθούμε εμείς. Ψέμματα, ψέμματα, ψέμματα…. ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι…