Πόσο άνθρωποι είμαστε;

Ο πολλαπλασιασμός φρικαλέων συμβάντων, από άνθρωπο σε άνθρωπο, με θορύβησε τον τελευταίο καιρό. Και λέω, εντάξει, θεωρείται κτηνωδία να βιαστεί μια γυναίκα, να τραυματίσει ή να δολοφονήσει κάποιος για ψύλλου πήδημα τον συνάνθρωπό του, ωστόσο, πριν απ’ όλ’ αυτά γίνονται γεγονότα και συμβάντα, που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, περνούν σχεδόν απαρατήρητα, αν δεν θίγουν τα δικά μας συμφέροντα και τελικά μάς κάνουν ν’ αναρωτιόμαστε ΠΟΣΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;
-Φαινόμενο επινοικίασης μιας κατοικίας μέσω ιδιωτικώς ιντερνετικών εταιριών. Οικογένειες, φοιτητές και πάσης φύσεως εργαζόμενοι βρίσκονται όλο και πιο συχνά στο δρόμο, από ιδιοκτήτες που οσμίστηκαν εύκολο και άκοπο χρήμα. Άνθρωποι γεμάτοι θυμό, οι οποίοι, από εξαναγκασμό και όχι επιλογή αλλάζουν γειτονιά ή πόλη, τα παιδιά τους χάνουν τους φίλους τους και την ρουτίνα τους κι ένα budget που πρέπει ν’ ανασυσταθεί.
Θυμός…..
– Επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται το προσωπικό τους. Διπλωματούχοι, πολύγλωσσοι, άνθρωποι με ταλέντα που καταλήγουν έρμαια να δουλεύουν για ψίχουλα, για να πραγματοποιήσουν τ’ όνειρο όποιου μπορεί να γίνει πιο θρασύς. Αδήλωτοι εργαζόμενοι, κακοπληρωμένοι, που να μην παίρνουν ποτέ τα χρήματα στην ώρα τους και με απαράδεκτες συνθήκες εργασίας.
Αγανάκτηση….
– Κυκλοφοριακό. Πολίτες που μαλώνουν για μια θέση parking, παράνομη στάθμευση μπροστά σε ράμπες για ΑΜΕΑ, νεύρα εξαιτίας τής αργοπορίας μας στη δουλειά, πεζοί που αναζητούν ελεύθερα πεζοδρόμια, χωρίς μηχανάκια, ανταλλαγή βωμολοχιών, κλήσεις, ατυχήματα……
Χάος….
– Έξοδα. Λογαριασμοί, φόροι, ενοίκιο, εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών, κοινωνικές υποχρεώσεις. Έκτακτα έξοδα: η βλάβη τού αυτοκινήτου, ο οδοντίατρος για το δόντι που χάλασε, τα γενέθλια τού μικρού, ο υπολογιστής που δεν ανοίγει.
Απόγνωση….
Πόσο άνθρωποι είμαστε; Πόσο δείχνουμε το ανθρώπινο πρόσωπό μας απέναντι στην κακουχία τού άλλου; Ενσκήπτουμε στους φόβους του την ώρα που μας έχει ανάγκη ή δείχνουμε ηχηρά την απουσία μας; Είμαστε παρηγορητικοί ή χαιρέκακοι; Τελικά ο άνθρωπος είναι άγγελος ή διάβολος;