Έλα να παίξουμε. Όχι, δεν σταματάμε. Ούτε ξεχάστηκα. Έλα δίπλα μου, κοίτα τα χρώματα! Τα φυλάω για εκείνες τις κουρασμένες, τις μικρές θλιμμένες στιγμές, τις στιγμές που μοιάζουν με μικρή παραίτηση, κι όμως δεν είναι!
Έλα να παίξουμε με τις λέξεις και τα χρώματα. Να ζωγραφίσουμε τις λέξεις, να κυοφορήσουμε θάλασσες, να σχηματίσουμε με τα χέρια μας φτερά. Να ακούσουμε τα φεγγάρια, να χρωματίσουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια, να πλέξουμε μια ονειρόσκαλα με γράμματα, να ανέβουμε στα σύννεφα και να χαζεύουμε τα αστέρια πάνω απ’ την πόλη, πάνω απ’ τη θάλασσα κι ότι δεν φυλακίσουμε με λέξεις ας το χορέψουμε!
Να ζωγραφίσουμε τον κόσμο από την αρχή. Έναν όμορφο κόσμο, με ζωντανά χρώματα, για τις μικρές θλιμμένες διαθέσεις. Με φεγγάρια και ήλιους πολλούς και μπαλόνια και αστέρια. Και αγκαλιές. Ναι, έλα να ζωγραφίσουμε μια αγκαλιά, να της δώσουμε σχήμα, χρώμα… τι χρώμα άραγε έχει η αγκαλιά;
Θα ζωγραφίσουμε μια αγκαλιά, έλα, ζωγράφισε μου μια αγκαλιά! Και μετά ένα γλέντι. Ένα γλέντι και μια αγκαλιά, και ένα ανάποδο φεγγάρι και ένα φάρο με ένα μοναχικό φαροφύλακα… και ένα καράβι, καράβι που πλέει τη νύχτα, με τα φωτάκια όλα αναμμένα, ξέρεις, σαν γιορτή μέσα στο πέλαγος… και ένα σύννεφο μέσα στη νύχτα, τι χρώμα να δώσουμε σε ένα σύννεφο τη νύχτα;
Έλα να ζωγραφίσουμε ένα αστέρι, τόσο φωτεινό και λαμπερό.. για να φωτίσει ο ουρανός να γεμίσει χαμόγελο τα χείλη σου και ένα όνειρο. Έλα να ζωγραφίσουμε ένα όνειρο έως ότου χάσει την μαγεία του. Γιατί κάθε όνειρο που πραγματοποιείται γίνεται αφορμή για ένα καινούργιο όνειρο πιο ολοκληρωμένο πιο μαγικό… δεν χάνεται ποτέ η μαγεία! Το όνειρο είναι όπως και τα λουλούδια, επομένως όλα από εμάς εξαρτώνται! Να κρατάμε τους εαυτούς μας, να αντέχουμε!
Κοίταξε πως γέρνει ο ήλιος τα τελευταία χρώματα του πάνω στην θάλασσα, εκεί στο τέλος του ορίζοντα ώσπου η νύχτα να της κάνει συντροφιά. Έλα να ζωγραφίσουμε έναν ήλιο με πολλές ηλιαχτίδες, να γεμίσουμε τον κόσμο μας ηλιοβασιλέματα, και μια θάλασσα. Τα γεμίζουμε και αυτά με χρώματα, γίνεται πολύχρωμο, του βάζουμε μουσική για να χορέψει μα σα να διστάζει. Άσε ελεύθερη την σκέψη σου, δες πως η θάλασσα μπαίνει βαθιά μέσα στην ψυχή μας, μας κατακλύζει, αφήνοντας μια αλμύρα στα χείλη και ανακατεμένα από τ’ αλάτι τα μαλλιά και μια παράλογη λαχτάρα να ξεσηκώσουμε τον κόσμο για να πούμε το αυτονόητο, πως η θάλασσα, ας πούμε, είναι τόσο μα τόσο μπλε. Σα να ανακαλύπτουμε το μπλε πρώτη φορά.
Χαμογελάς στη σκέψη, για τις “άλλες” στιγμές, εκείνες που δεν “σπαταλιούνται”… τις πολύτιμες που συνειδητοποιούμε ότι “είμαστε ακόμα ζωντανοί”. Βλέπεις οι στιγμές είναι οι αδικημένες της ζωής. Μας παραπλανεί ο χρόνος να νομίζουμε πως όλες οι λέξεις είναι κλεισμένες στην λέξη πάντα…. και έτσι ξεγελιόμαστε. Ερημώνουν οι αναμνήσεις όταν δε βρίσκουν προορισμό. Όσες είχαμε δε βρήκαν. Τα λιμάνια που αναζητήσαμε είχαν το χρώμα του ουρανού στα μάτια και στα κύματα αστέρια, όπου κι αν πλησιάσαμε μια φωτιά πυρπολούσε τους κάβους. Έλα κράτησε με απ’ το χέρι, να κρατήσουμε ένα όνειρο, την ανάσα μας, κράταμε σφιχτά, κρατάμε τα καλά και προχωράμε.
ΤΕΛΕΙΟ ΑΡΘΡΟ !!!