Είσαι η πρώτη πρωινή μου αίσθηση όταν ξυπνάω το πρωί!
Σε βάζω στις χούφτες και σ’ αφήνω να κυλάς πάνω στο πρόσωπό μου. Χαϊδεύεις τα μάτια μου, πέφτεις στα χείλη μου και αφήνεις τη δροσιά σου! Είσαι η πρώτη καλημέρα!
Όταν είμαι κουρασμένη κι ένας κόμπος με πιάνει στο λαιμό σε βάζω σε ποτήρι κρυστάλλινο και με μια κίνηση σ’ αφήνω ελεύθερα να ρέεις στο σώμα μου μέσα.
Κάθε φορά που η ψυχή μου βυθίζεται στη λάσπη, βρίσκω την πηγή σου, στροβιλίζομαι στον καταρράχτη σου που ορμητικά παρασέρνει μαζί του όλες τις ακαθαρσίες του νου και εξαγνίζομαι…
Τις ώρες της φωτιάς κρύβομαι στο απέραντο γαλάζιο σου…
Εκεί που οι φλόγες δεν μπορούν να φτάσουν! Αναζωογονούμαι και βγαίνω πάλι στην ακτή…
Όταν πέφτω χαμηλά στα σκοτάδια του φόβου, του θυμού, της ανησυχίας τρέχω στα ποτάμια σου ξαπλώνω στις όχθες τους, ακούω το γαργάρισμα τους και γαληνεύω…
Τις νύχτες της ασχήμιας βγαίνω στον κήπο της ζωής και ψάχνω δροσοσταλίδες στα λουλούδια της ψυχής μου…
Στα βάθη των ονείρων μου γίνεσαι ρυάκι που κυλάς σ΄απόκρυφα σοκάκια στα νησιά της ύπαρξής μου… ψιθυρίζοντας μια καληνύχτα…
ΙΕΡΟ ΜΟΥ ΥΔΩΡ, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!