Η πραγματική μοναξιά δεν περιορίζεται απαραίτητα στο όταν είσαι μόνος…. Τσαρλς Μπουκόφσκι
Μέσα σ’ αυτόν τον τεράστιο, αχανή, εγωκεντρικό και μάταιο κόσμο, ο άνθρωπος παρόλο που είναι εκ φύσεως ένα κοινωνικό ον, εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από μια αίσθηση υπαρξιακής μοναξιάς και εσωτερικής απομόνωσης. Μπορεί να μας περιβάλλουν αμέτρητοι άνθρωποι καθημερινά, φίλοι, αδέρφια, γονείς, συνάδελφοι, εραστές, όμως μέσα μας βιώνουμε ένα κενό, ένα είδος μοναξιάς. Το είδος της μοναξιάς που νιώθουμε όταν μας περιβάλλουν άνθρωποι που δεν μας καταλαβαίνουν, δεν αναγνωρίζουν τις ανάγκες μας, που δεν καταφέρνουν να ξεκλειδώσουν τα θετικά μας στοιχεία, που δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον τρόπο σκέψης μας, που εμποδίζουν την εξέλιξη μας, που συνεχώς μας εγκλωβίζουν στα θέλω τους, που αδυνατούν να μας δεχθούν έτσι όπως είμαστε. Αυτό είναι το χειρότερο είδος μοναξιάς που βιώνουμε στην εποχή μας. Αισθανόμαστε μόνοι ανάμεσα σε πολλούς, ελλείπεις ανάμεσα σε χιλιάδες επιλογές που έχουμε, ξένοι σε ένα περιβάλλον που εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε μόνοι στις σκέψεις μας, στα συναισθήματα μας, στις λύπες μας, στις χαρές μας, στις δοκιμασίες μας, στις ήττες μας, στις απώλειες μας, στον πόνο μας. Κανένας άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να βιώσει ολοκληρωτικά όλα όσα νιώθουμε μέσα μας, να δει μέσα από τα δικά μας μάτια, να σκεφτεί με τον δικό μας τρόπο σκέψης. Ακόμα κ’ αν τη ζωή μας πλαισιώνουν χιλιάδες άνθρωποι, δεν μπορούν να μας προσφέρουν κάτι περισσότερο από το να μας χαρίσουν κάποιες στιγμές συναισθηματικής αποφόρτισης, να μας ξεκουράσουν για λίγο, να μείνουν στο πλευρό μας για όσο θελήσουν, να απαλύνουν προσωρινά τον πόνο μας και αυτό μέχρι να φύγουν και να ξαναβυθιστούμε στην μοναξιά μας και στα σκοτεινά εκείνα μέρη της ψυχή μας που ζητούν με τον τρόπο τους να φωτιστούν.
Κάποιες φορές για να ανακαλύψουμε τον σκοπό της ύπαρξης μας, πρέπει να περάσουμε μέσα από τα στενά περάσματα της μοναξιάς, γι αυτό χρειάζεται να αποσυνδεθούμε από τον εξωτερικό κόσμο και να συνδεθούμε με τον εσωτερικό. Μόνον έτσι θα δημιουργήσουμε την ιδανική συνθήκη για να έρθουμε σε επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο και θα είμαστε έτοιμοι να εξερευνήσουμε την μοναδικότητα μας.
Μέσα στην συνεχή βουή και τον ενοχλητικό θόρυβο που οι άνθρωποι γύρω μας δημιουργούν στ’ αυτιά μας, χάνουμε τον εαυτό μας. Οι εξωτερικές επιρροές δημιουργούν εσωτερική σύγχυση, συναισθηματική ανισορροπία, ψυχολογική δυσαρμονία, και νοητικό αποπροσανατολισμό, με αποτέλεσμα να χάνουμε το κέντρο μας, να σαμποτάρουμε τα χαρίσματα μας και να παγιδεύουμε τις δημιουργικές μας δυνάμεις.
Πολλές φορές, οι άνθρωποι που έχουμε στο περιβάλλον μας, μας αποπροσανατολίζουν, ακόμα και οι πιο οικείοι μας, γι΄αυτό είναι προτιμότερο να απομακρυνθούμε από κοντά τους και να προσπαθήσουμε μέσα στην μοναξιά μας να ανακαλύψουμε την αληθινή μας φύση. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι και ο Οδυσσέας επέστρεψε μόνος στην Ιθάκη αφήνοντας πίσω τους συντρόφους του, τα κατώτερα στοιχεία του εαυτού του. Κατάφερε μόνος του να ξεπεράσει τις δυσκολίες που του παρουσιάστηκαν στο ταξίδι του και να επιστρέψει στην πατρίδα του, έχοντας αναπτύσσει πνευματική διαύγεια, σοφία και ψυχική εγρήγορση, σε αντίθεση με την αποχαύνωση των συντρόφων του.
Για να καταφέρουμε να απελευθερωθούμε από τις αρνητικές σκέψεις και τα μπλοκαρισμένα συναισθήματα, ίσως πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια των άλλων και να κοιτάξουμε οι ίδιοι βαθιά μέσα μας. Και για να το επιτύχουμε αυτό πρέπει να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας και να σταματήσουμε να του λέμε ψέματα. Άλλωστε, δεν είμαστε μόνο το άθροισμα των αλληλεπιδράσεων με άλλους ανθρώπους, είμαστε πολλά περισσότερα.
Ο ποιοτικός χρόνος που περνάμε με τον εαυτό μας, μας βοηθάει να μην ξοδευόμαστε σε ανούσιες καταστάσεις και ανθρώπους χωρίς περιεχόμενο και μας οδηγεί στο να εστιάσουμε περισσότερο στον εαυτό μας. Μέσα στην μοναξιά αναπτύσσεται η αίσθηση ελευθερίας μας. Ελευθερία να κάνουμε, να είμαστε και να επιλέγουμε ότι θέλουμε, χωρίς καμία κρίση, χωρίς ίχνος αρνητικού σχολιασμού και περιορισμού. Η μοναξιά φωτίζει τις πτυχές εκείνες της προσωπικότητας μας που αναζητούν την προσοχή μας και μας δείχνει τον δρόμο για να εξερευνήσουμε τα δημιουργικά μας όρια και να τα ξεπεράσουμε. Αποφεύγοντας τις εξωτερικές επιρροές και παρεμβολές, τις οποίες δημιουργούν οι άνθρωποι γύρω μας, γινόμαστε καλύτεροι παρατηρητές της ζωής μας και έτσι εφοδιάζουμε τον εαυτό μας με την απαραίτητη γνώση και συνείδηση για να την αλλάξουμε.
Μέσα στην μοναξιά που βιώνουμε υπάρχει μεγάλη δύναμη, υπάρχει η ανακάλυψη της πραγματικής μας ύπαρξης, υπάρχει η συνειδητοποίηση ότι μπορούμε να αλληλεπιδρούμε με άλλους ανθρώπους, όμως βαθιά μέσα μας ο πυρήνας μας παραμένει ξεχωριστός, ιδιαίτερος, ακέραιος και μας περιμένει να συνδεθούμε μαζί του. Οι περίοδοι μοναξιάς που περνάμε είναι ένα μεγάλο δώρο αυτογνωσίας και εσωτερικής αυτοανακάλυψης. Είναι ένα διάλειμμα από τις καθημερινές προκλήσεις και τα προβλήματα που μας κρατούν παγιδευμένους στον μικρόκοσμο μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέσα στην μοναξιά μαθαίνουμε τον εαυτό μας καλύτερα. Και αυτό δεν το αντέχουν όλοι οι άνθρωποι. Γι’ αυτό η μοναξιά ανήκει στους λίγους, αυτούς που δεν τρομοκρατούνται στην ιδέα της.
