Ήταν 1η Μαΐου του 1886 όταν ακουγόταν ομόφωνα από πλήθος εργατών στο Σικάγο των Η.Π.Α. το σύνθημα «Οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ανάπαυση, οκτώ ώρες ύπνο».
Ένα σύνθημα που φαντάζει δεδομένο για τους περισσότερους ανθρώπους της σημερινής εποχής. Η εργατική Πρωτομαγιά αποτέλεσε μια θεμελιώδη απεργία στο στίβο του εργασιακού χώρου. Το Σικάγο γέμισε από εργάτες και εργάτριες που διεκδικούσαν το οκτάωρο εργασίας τους, καθώς και πιο ιδανικές συνθήκες για να μπορούν να παραγάγουν το έργο τους. Η συνθήκη αυτή ήταν απίθανη να συμβεί στο πλαίσιο εργασίας που είχαν επιβάλλει οι εργοδότες τους.
Επομένως, δε γίνεται λόγος για μια συνάθροιση φιλανθρωπικής ή φιλεργατικής φιέστας, αλλά για μια κινητοποίηση απελπισμένων εργατών που ζητούσαν σεβασμό στο διττό ρόλο τους, πρώτα ως άνθρωποι και έπειτα ως εργαζόμενοι. Η ομοθυμία των πρωταγωνιστών της ημέρας εκείνης είναι αδιαμφισβήτητη.
Ίσως, λειτούργησε ως πανάκεια για να γίνει η αυτοκριτική εκατέρωθεν (εργαζομένων και εργοδοτών). «Όσο πιο σκληρά δουλεύεις, τόσο πιο δύσκολα παραδίνεσαι. (Vince Lombardi, 1913-1970)». Ένα απόφθεγμα που ενσαρκώθηκε στον αγώνα της 1ης Μαΐου.
Η ευόδωση της δουλειάς είναι αρετή για τον άνθρωπο και η αλλαγή στις προσλαμβάνουσες αυτές στηρίζει τη βάση της μετατροπής της δουλειάς σε δουλεία.
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.