Μια μέρα, ένα μυρμήγκι περπατούσε βιαστικά μέσα στο δάσος, όταν παρ’ ολίγον να το πατήσει ένας αμέριμνος περιπατητής. Το μυρμήγκι τρομαγμένο στάθηκε σε μια πέτρα και σκέφτηκε : “Ουφ τη γλίτωσα! Ζω. Τι θα συνέβαινε αν με πατούσε αυτός ο άνθρωπος; Θα ήμουν τώρα νεκρό. Γιατί ζω λοιπόν; Από τύχη.”
Σε λίγο, πέρασε από δίπλα του, μια αλεπού. Το μυρμήγκι τής διηγήθηκε την μικρή τρομακτική του εμπειρία. “Εσύ γιατί ζεις;” τη ρώτησε. Η αλεπού το σκέφτηκε λίγο και του απάντησε” Επειδή, έχω μάθει να εξαπατώ τους ανθρώπους. Τρυπώνω τις νύχτες στα κοτέτσια και τρώω τις κότες τους. Είμαι προσεκτική και δόλια”. Αυτά είπε και συνέχισε τον δρόμο της.
Μετά από λίγο, πέρασε εμπρός από τον μυρμήγκι, ένας αγριόχοιρος. Το μυρμήγκι μοιράστηκε και μ’ αυτόν την ιστορία του και τον ρώτησε γιατί ζει.” Μα επειδή παίζω με τον φόβο των ανθρώπων. Είμαι επιθετικός κι εκείνοι φοβούνται να με πλησιάσουν. Στέκονται τόσο μακριά, ώστε δεν μπορούν να μυριστούν τον δικό μου φόβο.”
Δεν πέρασε λίγη ώρα και να’ σου μπροστά στο μυρμήγκι ένα άλογο. Όταν άκουσε κι αυτό την ιστορία και την ερώτηση του μυρμηγκιού τού είπε” Ζω επειδή μπορώ να τρέξω μαζί με τον άνθρωπο στον ίδιο δρόμο, αλλά μετά μπορώ ακόμα πιο γρήγορα, με τα δυνατά μου πόδια, να φύγω μακριά του. Αυτό ο άνθρωπος το νιώθει, όταν καλπάζουμε μαζί. Τα πόδια μου τον πάνε μακριά. Τα πόδια μου μπορούν να τον γκρεμίσουν. Το χαλινάρι του είναι χρήσιμο, όταν τρέχουμε στην ίδια κατεύθυνση, αλλά το κόβω και το πετάω, όταν τρέχω μόνος μου”.
Το μυρμήγκι έμεινε ακουμπισμένο στην πέτρα όλη την ημέρα. Ρώτησε πολλά ζώα το” γιατί ” και πήρε πολλές απαντήσεις :” επειδή με χρειάζονται “,”από συνήθεια”,” επειδή δεν ξέρω τη μη ζωή “,” επειδή…, επειδή… “.
Στο τέλος, σκέφτηκε πως η μέρα που το έφερε κοντά στον θάνατο ήταν η μέρα που το έφερε πιο κοντά στη ζωή. Γιατί τι θα ήταν η ζωή χωρίς “γιατί”;