Ρίσκο & Επιλογή
Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Όλα είναι ένα ρίσκο…
Όλα…
Ακόμα κι η μέρα που ζεις .
Η ζωή είναι γεμάτη ρίσκα και επιλογές. Ή θα ρισκάρεις ή θα κάτσεις στα αυγά σου και θα περιμένεις να σου ‘ρθει ο θάνατος που λένε. Ακούγεται αστείο αλλά κατά βάθος είναι τραγικό . Τι σκαρφιζόμαστε ,όμως, οι άνθρωποι, ε;
Σκεπάζουμε τα λάθη μας με ενοχές και τα «θέλω» της ψυχής μας με όλα τα «πρέπει» της κοινωνίας.
Το γιατί μη με ρωτάς. Ο καθένας ξέρει τα πώς και τα «δήθεν» του. Θες από φόβο, θες από αναστολές, θες από δειλία, θες από πληγές, θες από απαρχαιωμένα στερεότυπα, απ’ όπου πάντως κι αν προήλθαν και γεννήθηκαν, όλα ρίζωσαν βαθιά, κάνοντας τους ανθρώπους απροσπέλαστους.
Παντού κλειστά ρε φίλε…
Πόρτες ψυχής και κάθε παράθυρο ζωής διπλά σφαλισμένο.
Όλα κλειστά…
Πολλά στην ζωή μας μας κλειδώνουν . Δικλείδες ασφάλειας κι επιβίωσης. Στη δεδομένη στιγμή που υπήρξαν, βέβαια, καλά έκαναν γιατί μας προστάτευσαν, αλλά πρέπει να τ’ αλλάξεις αυτό ξέρεις. Γιατί στην πορεία σιγά σιγά γίνονται η φυλακή σου.
Άλλαξε άνθρωπε…
Η ζωή είναι σαν το νερό που κυλάει γρήγορα.
Προχωράει και δεν σε περιμένει. Εσύ την ακολουθείς.
Εσύ πρέπει να την προλάβεις κι όχι εκείνη εσένα.
Να πιάσεις κάθε της σταγόνα και να εξατμιστεί στα χέρια σου.
Οι τρόποι χιλιάδες κι αυτό είναι το θέμα της επιλογής. Αν δεν ρισκάρεις όμως δεν πρόκειται να φτάσεις καν ως εκεί.
Θα στέκεσαι μια ζωή σε μια άκρη απλά βλέποντας την να κυλάει. Δίκαιο, άδικο, σωστό ή λάθος είναι κι αυτή μια επιλογή. Απλά αυτή η επιλογή θα σου στερήσει το δικαίωμα του να αναρωτηθείς κάποτε «Εγώ άραγε τι έζησα;» .
Δεν έζησες γιατί δε ρίσκαρες,
δεν έζησες γιατί δεν επέλεξες,
δεν γεύτηκες γιατί απλά δεν πλησίασες.
Δημιούργησες αδιέξοδα μόνος σου κι έκαψες υποσχέσεις και όνειρα στην πυρά του εγωισμού και του φόβου, για να μην ακούς μήτε την ανάσα τους .
Δικά σου όλα φίλε μου…
Μηχανικά βλέμματα, μηχανικές αναπνοές ,
δειλές σιωπές και οι κουβέντες να αιωρούνται άσκοπα στο κενό εντός σου.
Να μην τις ακούει κανείς.
Αυτό είναι δυστυχία άνθρωπε, απλά της δίνεις άλλο όνομα για να νιώθεις καλύτερα .
Πες την μοναξιά, πες την όπως θες αλλά πάντα θα είναι δυστυχία .
Το μεγαλύτερο ρίσκο είναι η επιλογή να ξεγυμνώσεις τα συναισθήματα σου. Σε σένα τον ίδιο πρώτα απ’ όλα. Να μην φοβάσαι να σε ακούσεις. Να αγαπάς κι ας μην ξέρεις που θα σε βγάλει. Το ξέρω ότι είναι ρίσκο, αλλά αυτό είναι η πραγματική ζωή.
Πίστεψε με, χιλιάδες θεωρίες δε συγκρίνονται με μια ρανίδα πράξης .
Μέτρα αντοχές, μέτρα δυνάμεις αλλά όχι λάθη .
Έγιναν, πέρασαν, σε δίδαξαν και κράτα αυτόν τον απολογισμό μονάχα.
Μην κρύβεις τα «θέλω» σου πίσω απ’ τον δρόμο των δεν «μπορώ» σου.
Κανένας δειλός δεν έζησε με κομμένες ανάσες,
κι όλη η ουσία της ύπαρξης μας σ’ αυτές κρύβεται
Διάλεξε και ρίσκαρε…
Α, και κάτι τελευταίο…
Θα υπάρξουν στιγμές που στην γωνία της δειλίας θα σε περιμένουν κάτι «ανθρωπάκια» και θα σε κρίνουν. Μην ασχοληθείς…
Κάνεις αυτό για το οποίο θα ήθελαν να είναι γεννημένοι…
Τολμάς…
Θα υπάρξουν κι εκείνα που θα σε υποτιμήσουν. Μην σκύψεις το κεφάλι, ούτε να βγάλεις μαχαίρια. Απλά γυρνά την πλάτη και φύγε με αξιοπρέπεια. Για να σε υποτίμησαν σημαίνει ότι κάτι είδαν σε σένα κι απλά το έκριναν λάθος, μ’ αυτά τα λίγα που ήξεραν. Ο καθένας μ’ ότι έχει πορεύεται.
Αυτό μπορούν κι αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν έτσι κι αλλιώς ακόμα κ όταν εσύ δεν θα κοιτάς .
Ασ’ τους λοιπόν να διαπιστώνουν σε κάθε δικό σου βήμα, το λάθος που έκαναν με αυτή τους την επιλογή και να βλέπουν να απομακρύνεται ένα ρίσκο που είχε πολλά να τους προφέρει, αλλά δυστυχώς για εκείνους (κι ευτυχώς για σένα) δεν είχαν τα άντερα να το ζήσουν.
Η διεκδίκηση, βλέπεις, είναι κάτι πολύ δυνατό και θέλει κότσια για να την ζήσεις στο πετσί σου.
Κότσια…Ακούς; Όταν αυτά είναι απόντα, μην ξοδευτείς προσδοκώντας μήπως και τα συναντήσεις.
Μ’ αυτά γεννιέσαι, δεν τα αποκτάς στην πορεία της ζωής σου.