Σοδίτσα κανείς…; Μέρος Β’

Σοδίτσα κανείς…; Μέρος Β’

Δεν ξέρω πώς γίνεται (τρόπος του λέγειν, δεν το ‘χω χάσει ακόμα) αλλά έφτασε ο καιρός της… πάλι. Είναι ελκυστικό το κέρασμα της, δεν μπορώ να πω, αλλά να, σαν να την επιτάσσει ο καιρός, μιας και είναι καλοκαίρι, και κάτι δροσερό το ζητάει ο οργανισμός μας όσο να ‘ναι.

Αυτή η λατρεμένη κατά τα άλλα αγαπημένη να το πω(;), χωνευτική να το πω(;) τελοσπάντων , που με τόση λαχτάρα για δροσιά γεμίζεις το ποτήρι σου και εκείνη σε ανταμείβει με τις χαριτωμένες μπουρμπουλήθρες της να χορεύουν ανέμελα εδώ κι εκεί μέσα σ’ αυτό. Αν και πλέον κυκλοφόρησαν πολλές εκδοχές της, εγώ θα παραμείνω πιστή και θα σε κεράσω για ακόμα μια χρονιά σοδίτσα με πορτοκάλι και κανέλα.
Ωραία που τα λέω ε; Με γλύκα και χάρη! Μην βιάζεσαι να το πεις… Ίσως αλλάξεις γνώμη στην πορεία. Πάρε λοιπόν ποτήρι, γέμισέ το με παγάκια και κάθισε αναπαυτικά.

Θα σου πω για κάτι που αγαπάς αλλά και αποφεύγεις. Θα σου μιλήσω για κάτι που όλοι οι άνθρωποι αναζητούμε για να κρατηθούμε κοντά σε έναν άνθρωπο αλλά και χρησιμοποιούμε για να κρατηθούμε μακρυά από κάποιον άλλον.
Μην σηκώνεις φρύδι, την αλήθεια σου λέω. Πέρα για πέρα χειριστικό, αλλά τι να κάνουμε που υπάρχει κι αυτό; Έλα τώρα, και εσύ το έχεις κάνει κάποτε.
Πιες μια γερή γουλιά και δέξου την να πάμε παρακάτω.

Επικοινωνία…
Την έχεις ακουστά σίγουρα φαντάζομαι, την επικαλέστηκες κάποτε ως δικαίωμα, την βρήκες, ίσως και να την έχασες υποθέτω.
Ο λόγος λοιπόν γι’ αυτήν την αρχαίγονη ιδιότητα ολόκληρης της φύσης.
Οι τρόποι της χιλιάδες και δεν θα τους αναπτύξω όλους εδώ γιατί θα καταλήξω να γράψω βιβλίο κι όχι άρθρο όπως καταλαβαίνεις !

Όμως να! Πώς να αφήσω απέξω τον γνωστό διάλογο «Τι κάνεις; -Καλά, ευχαριστώ» ή τον περιβόητο «Τι έχεις; -Τίποτα» . Ειδικά το τελευταίο σετάκι διαλόγου κάνει πάταγο και θραύση .
Τι να πω γι’ αυτά όταν είναι το ήμισυ του παντός στις σχέσεις φίλων, στις σχέσεις συντρόφων, σε όλες εκείνες τις υποτιθέμενες κάθε είδους αυθεντικές ;
Κάνε όλα τα συμφέροντα στην άκρη αν μπορείς και δες και μόνος σου. Έτσι είναι. Αυτό είναι. Α, ρε άτιμε εγωισμέ, πού αλλού θα σε δω τρυπωμένο;
Κατάπιε την γουλιά σου και πες μου…
Πώς να μην ασχοληθώ με τα μάτια που έκοψαν κάθε επαφή και κρύβουν τόσα πράγματα ;

Πώς να παραβλέψει κανείς το γεγονός ότι οι άνθρωποι έπαψαν να επικοινωνούν μιλώντας και επικοινωνούν γράφοντας ο ένας (σ)τον άλλον ;

Γελάς με το «σ» στην παρένθεση, ε; Ελπίζω να μην έπινες και σ’ έπνιξα !
Καλά κάνεις και γελάς γιατί ισχύουν και τα δυο. Εσκεμμένα τα εισαγωγικά.
Και να σου πω και κάτι… Όλα ίσωμα πια.

Καμία αντιστοιχία στα λόγια, στα συναισθήματα και στις πράξεις.
Γράφεις πόσο θαυμάζεις έναν άνθρωπο την ώρα που ίσως και να τρως, ενώ θα έπρεπε να τον έχεις απέναντι σου και να τον κοιτάζεις στα μάτια, να βλέπει εκεί πόσο μεγάλη σημασία έχουν αυτές οι απλές λέξεις και το σαγόνι πιθανόν να είχε φτάσει στο πάτωμα.

Γράφεις «ευχαριστώ» σε έναν άνθρωπο, που στην τελική μπορεί και να μην συμπαθείς, έχοντας μια έκφραση δυσανασχέτησης στο πρόσωπο σου, αλλά δεν σε πειράζει μιας και ο άλλος δεν σε βλέπει και αντ’ αυτού φαντάζεται το «ευχαριστώ» σου με μια έκφραση καλοσυνάτη και μια σκέψη ίσως με πινελιές ευγνωμοσύνης (νομίζεις τον ευχαριστούν κάθε μέρα έτσι; κι ανάθεμα αν θυμάται και γιατί!)

(Πίνε εσύ με ρέγουλα, έχε όμως και το νου σου γιατί δεν θα ξέρεις από που θα σου ‘ρθει). Πάμε παρακάτω, συμβουλευτική διακοπή ήταν αυτό.

Ακόμα και να μαλώσεις μπορείς, γράφοντας υβριστικές λέξεις, αλλά το πιθανότερο είναι να μιλάς μόνος σου αφού ο άλλος μπορεί απλά να μην διαβάζει τα γραφόμενα σου ή ακόμα και να σου γράφει πως συμφωνεί μαζί σου ενώ κουνάει το κεφάλι του και μονολογεί πόσο στόκος είσαι, ευχόμενος με απορία πότε θα τελειώσει αυτή η ανούσια συζήτηση Θεέ μου!

Καταλαβαίνεις και υποθέτεις το ύφος του από τα πόσα θαυμαστικά, ερωτηματικά και άλλα σημεία στίξης. Τα μετράς και λες έχει αγωνία, είναι θυμωμένος, είναι έκπληκτος. Πραγματικά τραγικό όμως να στηρίζεις τα συναισθήματα που προκαλείς σ’ έναν άνθρωπο απλά σ’ έναν αριθμό από τελίτσες και γραμμούλες .

Γνωρίζεσαι και λες «χαίρομαι πολύ για την γνωριμία» με έναν άλλο άνθρωπο που ίσως και να μην έχεις δει καν ποτέ, και δεν ξέρεις στην ουσία αν όντως χάρηκες που τον γνώρισες !

Γνώρισες τις λέξεις του, γνώρισες τον γραπτό του λόγο, εκείνον όμως όχι.
Ουσία πουθενά.  
Οι άνθρωποι δεν είναι γράμματα, κόμματα και τέλειες. 
Οι άνθρωποι δεν νιώθουν και δεν εκφράζονται με τα θαυμαστικά και όλα τα σημεία στίξης, απορίας και ερώτησης. 
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να χωρέσουν όσα χωράει η ψυχή τους μέσα σε δυο αράδες πατώντας μια αποστολή ή ένα βελάκι.
Κατ’ ουσίαν οι άνθρωποι φαντάζονται όλα όσα χρειάζονται λειτουργώντας έτσι.
Οι άνθρωποι μεταφράζουν τις λέξεις σε λόγια σύμφωνα με όσα κουβαλούν, αλλά και με όσα έχουν ανάγκη ν’ ακούσουν. Συναισθηματική σύγχυση που όχι απλά προκαλείς μόνος σου, αλλά την τρέφεις κιόλας.
Ρεαλιστική πραγματικότητα πουθενά…

Είναι άδικο όμως…
Άδικο για τα γέλια σου, άδικο για τα δάκρυα και τους αναστεναγμούς σου
Είναι άδικο για τον θυμό σου, είναι άδικο για την νοσταλγία σου

Είναι ά-δι-κο !
Το γέλιο πρέπει να ακούγεται για να έχει υπόσταση. Τα δάκρυα πρέπει να τρέχουν και να τα βλέπεις να στεγνώνουν στο πρόσωπο του ανθρώπου που έχεις απέναντι σου, απ’ την ανακούφιση που δίνει η παρηγοριά απ’ τα δικά σου μάτια. Ο θυμός πρέπει να βρει να συγκρουστεί για να ξεθυμάνει. Πρέπει να διαλυθεί, να γίνει θρύψαλα για να φανεί τι βρίσκεται κάτω απ’ το παγόβουνο του και να μεταμορφωθεί σε στοργή προς εσένα

Πάντα πίστευα στον παραδοσιακό τρόπο επικοινωνίας και έκφρασης. Όχι σαν ιδέα, αλλά σαν τρόπο ζωής. Αλλά με τα χρόνια έγινε δύσκολος και περίπλοκος. Οι άνθρωποι κλείστηκαν στα τείχη που έχτισαν μόνοι τους και κράτησαν εκεί κάθε συναίσθημα φυλακισμένο. Θες από φόβο, θες από ανασφάλεια, ή ακόμα και από έλλειψη αυτοεκτίμησης; Αιτίες κι αφορμές δεν θα δυσκολευτείς να βρεις. Το θέμα είναι να τις θες…Να τις βρεις, να τις αναγνωρίσεις , και στο τέλος να τις αποδεχτείς.
Και το τελευταίο ειδικά είναι για λίγους.

Ελάχιστοι είναι εκείνοι που φτάνουν την σκέψη τους μέχρι εκεί για να κόψουν το νήμα του τερματισμού. Του τερματισμού του κόσμου «Τα ‘χω καλά με όλους» . Ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα βαδίσουν πλέον από κει και πέρα στον κόσμο «των δαχτύλων» (αν το μυαλό σου πήγε στο μεσαίο δάχτυλο του χεριού σου εγώ δεν φταίω, βρες μόνος σου το γιατί).
Γιατί θα υπάρχουν κι εκείνα που θα σε δείχνουν απλά και μόνο για να σε κατακρίνουν κι εγώ σ’ αυτά ακριβώς αναφέρομαι. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως τελικά είμαι γεννημένη σε λάθος κόσμο, αλλά αφού ζω στο τώρα πρέπει να πάω παράλληλα μ’ αυτό.

Γι’ αυτό σου λέω… Στην υγειά σου και αυτή η σοδίτσα γιατί έτσι θα πάει ο κόσμος μάτια μου κι εμείς θα τον ακολουθήσουμε μιας και είμαστε κομμάτι του. Κι ας μην ταιριάξουμε ποτέ σ’ αυτό το παζλ. Δεν θα τον ασπαστούμε ίσως και ποτέ… Για να μπορεί να υπάρχει πάντα αυτό που οι άνθρωποι ονόμασαν «εξαίρεση του κανόνα». Κι εγώ για κάθε εξαίρεση πάντα θα σηκώνω το ποτήρι μου ψηλά…

0 0 votes
Article Rating
Παρακολούθησε τις απαντήσεις
Ενημέρωσε με για
guest
0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments