Μεγάλωσες με «πρέπει». Να κάνεις τα πράγματα έτσι, γιατί κάποιος σου το είπε, κάποιος σου το έμαθε, κάποιος σου το επέβαλε, όχι γιατί το επιλέγεις συνειδητά.
Η θηλιά των πρέπει περνιέται στο λαιμό από πολύ μικρή ηλικία μέσα στο οικογενειακό, σχολικό, κοινωνικό, θρησκευτικό περιβάλλον.
Η αυθεντικότητα ενός ανθρώπου γοητεύει όταν ξεκάθαρα εκείνος έχει αποβάλλει από πάνω του τα «πρέπει».
Μεγάλη μάστιγα μιας κοινωνίας που δημιουργεί ανελεύθερους ανθρώπους, καταπιεσμένους, μελαγχολικούς, αγχώδεις, θυμώδεις, καταθλιπτικούς.
Μεγάλη η ευθύνη όλων όσων επιλέγουν να είναι μαριονέτες.
Ο μεγαλύτερος φόβος τελικά είναι ο φόβος της ελευθερίας.
Δεν ξέρουμε τι είναι. Δεν έχουμε ιδέα.
Η εποχή έχει μπερδέψει την ελευθερία με την ελευθεριότητα.
Η ελευθερία στην πλήρη παραμόρφωσή της.
Από τα καταπιεστικά πρέπει, πήγε στο άλλο άκρο της διεκδίκησης των δικαιωμάτων πάσης φύσεως.
Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι γουστάρει και να διεκδικεί το δικαίωμα και να νομιμοποιείται κιόλας.
Ένα χάος εκτός, γιατί το χάος πρώτα είναι εντός.
Περάσαμε στο άλλο άκρο. Από εκείνα τα πυρηνικά πρέπει, στην πλήρη απαξίωση οποιονδήποτε φυσικών ορίων.
Διπολικές σκέψεις, συμπεριφορές, άκρα τα οποία προβάλλονται ως υγιή πρότυπα. Όσο πιο έντονα ζεις σου λένε τη ζωή σου, τόσο πιο ζωντανός είσαι!
Δεν χρειάζεται και πολύ να το καταλάβει ένας έξυπνος άνθρωπος.
Μια ζωή με πάθη. Παθιασμένους έρωτες, υπερβολικά συναισθήματα είτε όμορφα, είτε άσχημα.
Τα πάντα δείχνουν στην υπερβολή. Ισορροπία πουθενά.
Ο καθένας μπορεί να άγεται και να φέρεται όπως του έρθει. Εντελώς υποσυνείδητα και ασυνείδητα να σκέφτεται, να αισθάνεται και να πράττει.
Μπορεί να νομίζει ότι μπορεί να ελέγξει ο γονιός το παιδί του, ο εργοδότης τον εργαζόμενο, οι πολιτικοί τον κόσμο όλο, η εκκλησία τον πιστό, όμως κανένας δεν έχει την ελευθερία να «ελέγξει» ο ίδιος τον εαυτό του.
Ένα δαιμονικό Εγώ κυριαρχεί που ζητά τα πάντα για τον εαυτό του.
Σήμερα κυριαρχεί η λέξη «δικαίωμα» και ηχεί τόσο έντονα που κάνει τόσο θόρυβο όσο ένας άδειος τενεκές που κατρακυλάει σε μια κατηφόρα.
