Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Η Εύα έφταιγε τελικά ή ο Αδάμ απλά χρειαζόταν μια δικαιολογία κι ένα κίνητρο που δεν ήταν ικανός να βρει μονάχος του;
Προπατορικό αμάρτημα σου λέει…Παράδεισος, μήλο, ποιος δάγκωσε, ποιος διάλεξε και πάει λέγοντας…
Ποιανού όμως τελικά δεν έχουμε καταλήξει. Όποτε μας βολεύει είναι του ανήρ κι όποτε άλλοτε της γυνής .
Σάμπως έχει και καμία σημασία;
Και οι δύο λάθος ήταν. Ο ένας έκανε τάχα μου ό,τι του είπε η άλλη κι η άλλη απλά ήταν χειριστική.
Πέρα απ’ όλα αυτά όμως που μας επιτάσσει η Εκκλησία (και καλά κάνει, μέσω λανθασμένης οδού ενίοτε, γιατί το ανθρώπινο είδος έχει ανάγκη κάποιον να τον οριοθετεί με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο) υπάρχουν πολλά ακόμα που αφήνουμε έξω απ’ τον κύκλο της σκέψης μας ( εσκεμμένα γιατί κι αυτό ευθύνη είναι τελικά).
Όλα, όπως κατάλαβες, κρέμονται κάτω από τα νήματα της ευθύνης.
Μια λέξη με πολλά φωνήεντα αλλά φωνή τελικά δεν έχει.
Είναι βαριά και ούτε σηκώνεται εύκολα, αλλά ούτε και προφέρεται εύγλωττα.
Η δική μας ε;
Γιατί των άλλων είναι μια άλλη υπόθεση.
Απαιτούμε να αναληφθεί αρκεί να μην είμαστε εμείς οι «αχθοφόροι».
Βαρέθηκα να συναντώ παντού τα «δίμετρα» και τα «δίσταθμα» πια!
Φτάνει, νισάφι!
Και σε ρωτάω εγώ τώρα…
Ποια είναι τελικά η διαφορά ανάμεσα στην κόλαση και στον παράδεισο;
Ποια η απόσταση τους ;
Ποιος προηγείται;
Εμ, μου λες;
Υποκειμενικά είναι όλα.
Για μένα ενδεχομένως και να είναι κόλαση αυτό που εσύ ονομάζεις παράδεισο ή και το αντίστροφο.
Γι’ αυτό σου λέω…
Ωραίος ο παράδεισος αλλά κάποια στιγμή
κάποιος θα το δαγκώσει το μηλαράκι
και θα στον κάνει κόλαση εν ριπή οφθαλμού.
Α, και μην περιμένεις να σου πει είναι ευθύνη μου και επιλογή μου.
Ένα «εσύ φταις» θα σου πετάξει μες στη μούρη και θα φύγει πληγωμένος κιόλας.
Για να είμαστε κι ειλικρινής τώρα εδώ που τα λέμε φταις κι εσύ αλλά οκ και ;
Έγινε κάτι αδιόρθωτο μήπως ή ήρθε η συντέλεια του κόσμου;
Εδώ δεν ήρθε με το προπατορικό θα έρθει με ένα φταίξιμο που ψάχνουμε να βρούμε ποιανού είναι στην τελική;
Και που καταλήγουμε…
Έχουμε λάθος αντίληψη εμείς οι άνθρωποι για την ευθύνη.
Η ευθύνη είναι μαγκιά.
Η ευθύνη είναι η γνώση του «εγώ» σου και των ορίων σου.
Δεν είναι τιμωρία αλλά ανακούφιση.
Αναλαμβάνω κάτι δικό μου,
κάτι που διάλεξα εγώ ο ίδιος και ήμουν (υποτίθεται)ήδη έτοιμος να δεχτώ τις συνέπειες του.
Ευθύνη είναι να ξέρω πού αρχίζω και πού τελειώνω.
Μέχρι εκεί, παραπάνω δεν πάει, καίγομαι.
Ευθύνη είναι να λέω ακριβώς αυτό που νιώθω γιατί αγάπησα την ειλικρίνεια
και την θέλω από όλες τις πάντες στη ζωή μου.
Ευθύνη είναι να διεκδικώ, να πολεμάω, και είτε κερδίσω είτε χάσω να συνεχίσω να διεκδικώ ακούραστα.
Ευθύνη είναι να με αγαπώ και να ξέρω πως με αγαπάς κι εσύ
για όλα τα στραβά και τα ίσια μου που ποτέ δεν σου έκρυψα όμως.
Ευθύνη είναι να έχω διανύσει μια ολόκληρη ζωή μέσα από δρόμους του εξώτερου πυρός,
με παραδεισένιες, μεγάλες ή μικρές στάσεις να ξαποστάσω
και να στέκομαι με το κεφάλι ψηλά
για κάθε δροσιά που γεύτηκα, αλλά και για κάθε φωτιά που άναψα στο διάβα μου.
Ευθύνη είναι να γέμισα τα πάντα μέσα μου έχοντας δώσει ακόμα περισσότερα από όσα ίσως έπρεπε.
Είναι μαγκιά η ευθύνη…
Μαγκιά…
Για λίγους…