Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Παναγία μου, ξημέρωσε η μέρα σου…
Η μέρα που κοιμήθηκε το σώμα σου αλλά το πνεύμα σου παραμένει αιώνες ξάγρυπνο ν’ ακούει τις προσευχές του ανθρώπου.
Τις προσευχές για υγεία εκεί που αργοσβήνει η ζωή.
Τις προσευχές για αγάπη εκεί που βασιλεύει το μίσος και η κακία .
Τις προσευχές για φως σε ένα ολότελα παντοτινό σκοτάδι.
Τις προσευχές για ελπίδα στα κρυμμένα κεφάλια που γονάτισαν κι έγιναν όλα μάταια γύρω τους.
Όλα μας τα διδάσκεις εσύ Πλατυτέρα των Ουρανών!
Όλα!
Την αγάπη άνευ όρων.
Όχι εκείνη που ξέρουμε εμείς οι άνθρωποι.
Γιατί εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε να αγαπάμε με την ψυχή μας.
Εσύ… Που θυσίασες το παιδί σου για χάρη μας, και επωμίσθηκες έναν πόνο που ως και τα βουνά δεν άντεξαν και ράγισαν.
Παναγία μου, Μέγιστο Πρότυπο Καλοσύνης!
Μάθε με…
Μάθε με να συγχωρώ αληθινά.
Μάθε με να βλέπω με τα μάτια σου την ελπίδα ακόμα και στην άβυσσο.
Μάθε με να πάψω να φοβάμαι τον θάνατο σαν την μεγαλύτερη απώλεια της ζωής μου, γιατί δεν είναι.
Δίδαξε με…
Δίδαξε με τον τρόπο για να καταλάβω πως η μεγαλύτερη απώλεια είναι
η ίδια μου η ζωή να μοιάζει με θάνατο και μάλιστα να κρατάει για όσο αναπνέω.
Δίδαξε με να αγαπάω με την ψυχή μου και όχι με την σάρκα μου .
Δίδαξε με να έχω υπομονή και επιμονή.
Δίδαξε με να ακούω με τους ήχους της σύνεσης.
Δίδαξε με να σκέφτομαι δίκαια κι όταν έρθει η ώρα για να κρίνω,
γιατί είμαι άνθρωπος και το ξέρεις πως δεν θα το αποφύγω στη ζωή μου,
να το κάνω με μακροθυμία, χωρίς εγωισμό, χωρίς εκδίκηση.
Φύτεψε μου τον σπόρο της δικής σου γαλήνης .
Ζέστανε μου την ψυχή, Παναγία μου, όταν την πλημμυρίζουν οι παγερές σκέψεις του άδικου.
Όχι για να σε φτάσω, ούτε να σε μιμηθώ.
Όχι.
Για να μπορώ να αγαπάω τον εαυτό μου και να αγκαλιάζω τα λάθη μου.
Για να μπορώ να εκτιμάω το καθετί που μου χαρίζεται κάθε μέρα.
Για να μπορώ να βλέπω το καλό κι ας στέκεται σε μοχθηρές όχθες.
Ζέστανε μου την ψυχή, Καλή μου Παναγιά,
για να ξυπνάω κάθε μέρα έστω κι έναν κόκκο της άμμου παραπάνω καλύτερος άνθρωπος.
Μπορώ… Μάθε με να θέλω…
