Η ζωή μου μια συνεχής αδιάκοπη ρουτίνα. Γενικά δεν είχα όρεξη να μιλήσω σε άνθρωπο. Τις σκέψεις μου της απορροφούσαν θέματα τις δουλειάς και μόνο. Οποιαδήποτε άλλη σκέψη την έδιωχνα μονομιάς. Ώσπου ξημερώματα Παρασκευής χτύπησε το κινητό μου.
– Παρακαλώ απάντησα μισοκοιμισμένος.
– Ωχ… σε ξύπνησα, ακούστηκε η φωνή της Μυρτούς.
Ακολούθησε παύση προς στιγμή.
– Όχι, όλα καλά αποκρίθηκα. Τι κάνεις;
– Τρέχω σε σένα… έρχομαι, μου είπε
Μα η φωνή της δεν ήταν τρεμάμενη, ήταν πάρα πολύ σταθερή. Οξύμωρο!
– Που; Τι;
Και ακούγεται τουτ, τουτ, τοοοουυυτ….
Ανάβω ένα τσιγάρο, πάει με ξύπνησε για τα καλά. Έρχεται σπίτι, τις μαγειρεύω ένα από τα αγαπημένα μου κοκτέιλ. To passion secret.
- 2 μέρη καλό μπέρμπον
- 1 μέρος δυνατό λικέρ πορτοκάλι
- 3 μαρασκίνο.
Το ανακάτεψα με την γλώσσα και τις το σέρβιρα.
– Πάρε να μάθεις τα μυστικά μου, τα είπα όλα στο ποτό.
Το ρούφηξε αχόρταγα, ξερογλείφτηκε… θέλω κι άλλο…
– Πρόσεξε Μυρτώ, τόσα μυστικά μπορεί να σου πέσουν βαριά.
– Θέλω κι άλλα.
Τις έφτιαξα, το ξανά ήπιε, κοιμηθήκαμε. Με πήρε ο ύπνος, το ξυπνητήρι χτύπησε όπως πάντα τις 7, μα που να το ακούσω; Η ώρα έγραφε 9. Πετάχτηκα μοναμιάς.
– Δεν έχεις να πας πουθενά, θα σε απαγάγω. Έμαθα ένα μυστικό που μου άρεσε πολύ.
– Ποιο….;
– Άστο να πλανάται.