Ζωγραφισμένα χαμόγελα, όσο μεγαλύτερο το μπογιάτισμα, τόσο μεγαλύτερη η θλίψη.
Εικονικά βιώματα, πρόσωπα ίδια, συναισθήματα κουκουλωμένα.
Με το χέρι στην καρδιά, αναζητάς την αναγνώριση, ψάχνεις λίγη ανακούφιση, επιβεβαίωση, λίγη παρηγοριά.
Αβάσταχτο κενό που σου ζητά συνεχώς να το γεμίσεις με κάτι.
Ψωνίζεις απ’ τα φτηνά, απ’ τα ετοιματζίδικα, ξεχνώντας την ποιότητα.
Δεν σε αφορά, γρήγορα – γρήγορα ένα ναρκωτικό να νιώσεις λίγο τη ζωή.
Αγκιστρωμένος στις ψευδαισθήσεις, λαχταράς την άμεση ικανοποίηση… και την έχεις. Σε ότι και να ζητήσεις!
Μα το κενό αντί να γεμίζει, ολοένα και μεγαλώνει και σ’ αδειάζει, σ’ αφήνει ανήμπορο να κυνηγάς τα εφήμερα, τα επιφανειακά, τα σκοτεινά.
Κι όλο προσπαθείς, προσπαθείς να ικανοποιηθείς, να ευχαριστηθείς… και όλο μεγαλώνεις τις δόσεις της άμεσης ικανοποίησης, όμως χαρά αληθινή δεν παίρνεις!
Σαν ένας κλόουν τριγυρνάς, απ’ έξω χαμογελαστός, χαρούμενος και φρέσκος, μα σαν τη μάσκα σου το βράδυ στο κομοδίνο σου αφήσεις, θα χρειαστεί να συστηθείς στον εαυτό σου χωρίς αυτή.
Αντί να ξεβάψεις τις μπογιές απ’ το πρόσωπό σου με μια λοσιόν και πάλι, δοκίμασε να τις ξεβάψεις με τα δάκρυα των ματιών σου.
Πως να κλάψεις όμως μου λες, αφού έχεις ξεχάσει να κοιτιέσαι στον καθρέπτη.
Ισως να χρειαστεί να τραβήξεις αυτό το σεντόνι που έχει σκεπάσει χρόνια τον καθρέπτη της ψυχής σου… μπας κι εκεί κοιτάξεις αυτόν τον άγνωστο εαυτό και δάκρυα αυθόρμητα κυλήσουν…
Πόσο συνήθισες να μην αγαπάς τον εαυτό σου;
————–
“Ο πόνος που αισθάνεσαι είναι αγγελιοφόρος και φέρνει ένα μήνυμα… Ακουσέ το! Το μήνυμα είναι πάντα πιο σημαντικό από τον αγγελιοφόρο” / Rumi
