Είναι φορές που όλα νιώθεις να γυρίζουν γύρω σου, κι εσύ στη μέση σαν εξαρτημένη απ’ όλα αυτά. Όλοι σου ζητάνε και όταν τους δώσεις σε ξεχνούν. Ξαφνικά προβλήματα δημιουργούνται καθημερινά, οι σκέψεις σε πληγώνουν και δεν τελειώνουν τα “πως” και τα “γιατί”, κι εσύ νιώθεις δέσμια, νιώθεις να πνίγεσαι. Θες μόνο να παλέψεις για να τους ξεφύγεις.
Και τρέχεις, τρέχεις όσο πιο γρήγορα στο καταφύγιο που είναι πάντα εκεί για εσένα, βράχος αγάπης, στην αγκαλιά του! Εκεί που νιώθεις ξανά σα μικρό παιδί, εκεί που όλα τα άσχημα χάνονται και κρύβεσαι βαθιά ώστε κανείς να μη σε βρει.
Γιατί μερικές φορές μία αγκαλιά είναι όλα όσα χρειαζόμαστε. Μία αγκαλιά τα λέει όλα, φτάνει να είναι αληθινή. Είναι αυτή η αίσθηση του μοιράσματος, της σιγουριάς, του ” ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ “. Τι μεγαλύτερη ανακούφιση και παρηγοριά από αυτό! Στιγμή που ακόμη και τα λόγια χάνουν την αξία τους.
Και ψιθυρίζεις… μη με αφήσεις, μην ανοίξεις τα χέρια σου, κράτησε με όσο πιο πολύ, όσο πιο σφιχτά μπορείς… μέχρι όλες μου οι πληγές να γιατρευτούν, μέχρι τα γκρίζα σύννεφα να χαθούν και να έρθει πάλι η λιακάδα. Κι όταν ακόμη αυτό συμβεί να είσαι έτοιμος για την επόμενη αγκαλιά, να μην κουραστείς ποτέ, τ’ ακούς; Γιατί η αγκαλιά σου είναι ο Παράδεισος μου!
Γιατί μόνο μέσα στην αγκαλιά σου νιώθω να έχω βρει το λιμάνι μου. Να μ’ αγκαλιάζεις… Να μ’ αγκαλιάζεις για να σε αισθάνομαι, να με ησυχάζεις και να με νοιάζεσαι, να με χρειάζεσαι όπως κι εγώ εσένα. Κι αν βλέπεις να χάνομαι, να μ’ ανεβάζεις, να είσαι πλάι μου, φύλακας και άγγελος μου!