Σιχαίνομαι τα χλιαρά. Τα χλιαρά φαγητά, το χλιαρό μπάνιο, τις χλιαρές σχέσεις, τους χλιαρούς ανθρώπους. Θέλω στη δουλειά μου να δίνω ενέργεια και χαρά. Στους ανθρώπους με τους οποίους συνδιαλέγομαι, θέλω να δίνω και να παίρνω ζωντάνια. Στην ερωτική μου ζωή, θέλω παλμό κι εκρήξεις.
Τώρα θα μου πεις, ή του ύψους ή τού βάθους; ή άσπρο ή μαύρο; δεν υπάρχουν ενδιάμεσα χρώματα; Ε ναι, είμαι άνθρωπος που τα θέλω όλα σε μεγάλη ποσότητα. Επιθυμώ, οι άνθρωποι που στέκονται δίπλα μου να έχουν προσωπικότητα, να διεκδικούν την παρέα μου, την φιλία μου, την ύπαρξή μου ως γυναίκα. Άνθρωποι που τα χουν μ’ όλους καλά, μου προκαλούν αλλεργία. Θαυμάζω ανθρώπους που αφήνουν το στίγμα τους, που δικαιολογούν την ύπαρξή τους σ’ αυτή τη ζωή, που προκαλούν αλλαγές στον κόσμο. “ΙΣΩΣ”, “ΑΝ”, “ΚΑΠΟΤΕ”, “ΜΠΟΡΕΙ”, δεν είναι λέξεις που μ’ εκφράζουν.
Δεν καταρρίπτω την λογική, δεν λέω όχι στην αντικειμενική πραγματικότητα, δεν υποβιβάζω τον συνάνθρωπό μου. Ωστόσο, αυτός που θα γίνει μέρος τής ζωής μου, ως φίλος ή σύντροφός μου πρέπει να είναι εκεί ολοκληρωτικά, και όχι…λίγο. Είναι σα να ρωτά κάποιος μια γυναίκα, αν είναι έγκυος και αυτή ν’ απαντά: “λίγο”.
Δε μ’ ενδιαφέρουν οι περαστικοί. Άνθρωποι περνούν, παίρνουν και φεύγουν. Κι εσύ, τί κάνεις; Τους βλέπεις να κλείνουν πόρτες και ν’ αναχωρούν; Δε με τυφλώνουν πια οι σύντομες λάμψεις. Ξέρω τί θα πεις, ότι δεν είμαι εύκολος άνθρωπος. Δεν έχεις καταλάβει ακόμα, πως δεν είμαι για τα εύκολα;;;;
