γράφει η Μίνα Δαμίγου
Η μεγαλύτερη αδικία που διαπράττει ο άνθρωπος δεν είναι στους άλλους ανθρώπους.
Είναι στον ίδιο του τον εαυτό.
Του πλάθει μια ιστορία είτε όμορφη είτε άσχημη, μια ιστορία παραμυθιού ή κόλασης
και τον τοποθετεί στον κέντρο της αρένας και του λέει «ξεκίνα».
Ξεκίνα να πιστεύεις πως σ’ αγαπούν,
ξεκίνα να πιστεύεις πως σε μισούν,
ξεκίνα να πιστεύεις πως σε καταδιώκουν και παντού γύρω σου υπάρχουν φαντάσματα.
Ξεκίνα να πιστεύεις ό,τι σου έπλασα χαζέ, γιατί σαν εσένα δεν μπορώ κανέναν να ξεγελάσω με τόσο επιτυχία.
Ένα καλοστημένο σκηνικό, άλλοτε πολύ όμορφα επιπλωμένο κι άλλοτε με αράχνες που τις βλέπει πολυελαίους, και με πανύψηλους μαύρους τοίχους που νομίζει πως κάπου υπάρχουν παράθυρα αλλά δεν ξημέρωσε και γι’ αυτό δεν μπαίνει φως. Εικονική πραγματικότητα. Η μόνη και ολότελα δική του ψεύτικη πραγματικότητα.
Είναι πολύ εύκολο. Για την ακρίβεια, δεν είναι απλά πολύ εύκολο.
Για την ακρίβεια είναι πολύ πιο εύκολο απ’ το να σου πεις φταις κι ανέλαβε την ευθύνη σου.
Την ευθύνη του εαυτού σου.
Γιατί εσύ αυτό δεν το θες, το αποφεύγεις όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και δεν το θες γιατί θα πρέπει να γίνεις κι εσύ μέρος αυτού του βάρους και δεν είσαι διατεθειμένος ούτε να το σύρεις, πόσο μάλλον να το σηκώσεις.
Πολλοί άνθρωποι επιλέγουν αυτόν τον δρόμο και μάλιστα περιγελώντας τους υπόλοιπους. Πιστεύουν πως είναι υπέρμετρη ένδειξη διάνοιας να το κάνουν και μάλιστα θεωρούν και χαρακτηρίζουν τους εαυτούς τους ιδιαίτερους και ξεχωριστούς.
Λάθος ερμηνείες καταχωρημένες παντού μέσα τους.
Λάθος όλα.
Η σιωπή καταχωρημένη ως δειλία,
Η αγάπη καταχωρημένη ως ιδιοκτησία,
Το θράσος καταχωρημένο ως απόδειξη δύναμης,
Ο έλεγχος καταχωρημένος ως άσκηση βίαιης πράξης…
Κανένας τους δεν βλέπει πως είναι η ρεαλιστική πραγματικότητα.
Η σιωπή σε καμία περίπτωση δεν είναι δειλία. Είναι η μεγαλύτερη δύναμη που μπορεί να έχει όποιος την κρατάει. Θέλει τεράστια ψυχική δυναμική να μην ανταποδώσεις μια λάθος συμπεριφορά με μια εξίσου λάθος συμπεριφορά. Απαιτεί πλήρη συνειδητότητα για να μην είναι απλά ένα ξέσπασμα, αλλά επιλογή.
Κ αν αξίζει κιόλας ε;
Βασικός παράγοντας αυτός. Καθορίζει πολλά.
Η αγάπη είναι ιδέα κι όχι κτήση. Η αγάπη είναι τρόπος ζωής κι όχι ένα απλό συναίσθημα. Στηρίζεται στην ελευθερία και στην βούληση. Εκεί φαίνεται η πραγματική της υπόσταση κι όλο της το μεγαλείο. Η αγάπη είναι σε όλα, και όχι επιλεκτικά και ξεκινάει πρώτα από εμάς.
Εμάς αγαπάμε, εμάς φροντίζουμε, εμάς παρηγορούμε, εμάς ακούμε.
Αν δεν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι σε εμάς τους ίδιους, αν δεν μεγαλώσαμε και δεν το μάθαμε εμείς σε εμάς, δεν θα μπορέσουμε να το προσφέρουμε ποτέ στον συνάνθρωπο μας. Νόμος. Νόμος απαράβατος.
Το θράσος, πάλι, το μόνο που δεν περιέχει είναι δύναμη. Είναι η πιο υποτιμητική μορφή που μπορεί να χαρίσει στον εαυτό του εκείνος που το ασκεί, αφού το χρησιμοποιεί σαν πέπλο για να μην βλέπει τα λάθη του. Ένα καβούκι τρισάθλιο που αυτοπροσκαλείται και κατοικεί νομίζοντας ότι ζει σε παλάτι.
Μπερδεύουν τα γράμματα σ’ αυτή τη λέξη οι συγκεκριμένοι άνθρωποι.
Το θάρρος είναι αυτό που έχει αξία, αλλά τους λείπει μιας και η φτήνια στον τρόπο σκέψης τους δεν φτάνει για να το αποκτήσουν.
Όσο για τον έλεγχο και την έκφραση του, ουδέν λόγος. Η βία ούτε δικαιώθηκε ούτε ευλογήθηκε ποτέ. Και μην ξεχνάμε πως είναι κάτι που ακόμα κ οι ίδιοι το κατακρίνουν θεωρητικά αλλά ποτέ πρακτικά δεν το δέχονται και εννοείται πως δεν τον αναγνωρίζουν στον εαυτό τους.Και πώς εξάλλου; Ποιος τρελός παραδέχεται πως είναι τρελός;
Άδικα όλα..
Άδικο για μας που το εισπράττουμε αλλά ακόμα και για τους προπάτορες του..
Άδικο για εκείνον τον ίδιο άνθρωπο που αδικεί τον ίδιο του τον εαυτό.
Άδικα μεν, ασυγχώρητα δε.
Γιατί είναι δική τους επιλογή να μας αδικήσουν και να αδικηθούν,
αλλά και δική μας επιλογή να μην ακολουθήσουμε και ενίοτε ναι.. να μην τους συγχωρήσουμε..
Συνέπεια λέγεται και τους ανήκει.
Για αυτό και θα τους ακολουθεί πάντοτε σαν το πιστό σκυλί τους.