23 Μαρτίου 2019
Μεσημέρι Σαββάτου, σήμερα, σε κάποιο δρόμο του Παγκρατίου. Ο κ. Γιάννης φορώντας το κόκκινο γιλέκο της “σχεδίας”, περιμένει να πουλήσει το περιοδικό που θα του εξασφαλίσει στέγη. Γλυκός, ευγενικός με εμφανή την κούραση στο βλέμμα του.
“Μπορώ να σας βγάλω μία φωτογραφία και να γράψω λίγα λόγια για το περιοδικό δρόμου που πουλάτε;”
“Φυσικά, να το κάνετε”.
“Θέλετε να βγούμε και μία μαζί;”
“Ευχαρίστως”, μου λέει.
Δεν είμαι καλή στις selfie, -μάλλον επειδή στη δική μου γενιά μεγαλώσαμε γράφοντας και επικοινωνώντας με λευκώματα μεταξύ μας και όχι με κινητά- και ζητάω τη βοήθεια ενός κυρίου περαστικού.
“Μπορείτε σας παρακαλώ…” και εκείνος επιταχύνει το βήμα του να μας προσπεράσει…
“Δεν θέλουμε χρήματα”, του φωνάζω… “Μια φωτογραφία αν μπορείτε να μας βγάλετε”…
Εκείνος κοντοστέκεται, – σα να το σκέφτηκε λίγο – γυρνάει προς το μέρος μας και έρχεται να μας βγάλει φωτογραφία.
Αφού μας έβγαλε, μου έδωσε το κινητό και μου είπε… “Με συγχωρείτε, δεν κατάλαβα…”
Τον ευχαρίστησα ευγενικά… και απλά του είπα…”είδατε τι κάνει ο φόβος και η βιασύνη;…” Εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι… δε χρειάστηκε να ειπωθεί κάτι άλλο…
Το περιοδικό ΣΧΕΔΙΑ στοιχίζει 4.00 ευρώ, λέγεται περιοδικό δρόμου γιατί πουλιέται στο δρόμο από τους συνανθρώπους μας που η ζωή, τους τα έφερε δύσκολα κ με αυτόν τον τόσο αξιοπρεπή τρόπο διεκδικούν τη θέση τους μακρυά από τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Ο κος Γιάννης μου είπε πως για κάθε περιοδικό που πουλάει 4.00 ευρώ, εκείνος παίρνει το 1.50 ευρώ που τον βοηθάει να εξασφαλίσει την στέγη του.
Όλοι μας από λίγο, μπορούμε να βοηθήσουμε αγοράζοντας το περιοδικό, το οποίο έχει πολύ ενδιαφέροντα άρθρα και τις ιστορίες αυτών των γενναίων ανθρώπων.
Επειδή δε βρισκόμαστε εμείς σήμερα σ’ αυτή τη θέση, δεν σημαίνει ότι δε μας αφορά.
Κι αν ακόμα δεν μπορούμε να αγοράσουμε το περιοδικό, τουλάχιστον μην τους προσπερνάμε βιαστικά, μην τους αγνοούμε, ας τους χαμογελάσουμε, ας τους κοιτάξουμε στα μάτια.
Ας κάνουμε αυτή την πιο απλή κίνηση που δεν κοστίζει τίποτα και μπορεί όμως να ζεστάνει την καρδιά τους.
“Σας ευχαριστώ πολύ για την αγάπη σας!” μου είπε όταν έφευγα, με τόσο γλυκιά φωνή ο κ. Γιάννης σφίγγοντας και με τα δύο του χέρια το χέρι που του άπλωσα.
Εγώ σας ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου κε Γιάννη που μου δείξατε πως είναι να εκθέτει κάποιος την αλήθειά του και τη δύσκολη πραγματικότητά του με τέτοιο θάρρος κ αξιοπρέπεια!
Εγώ σας ευχαριστώ που με κάνατε να νιώσω ότι η ανθρωπιά και όχι τα αξιώματα είναι μεγάλο χάρισμα και δώρο!
