Αποδοχή…

mi

Δύσκολος ο δρόμος της…
Στενός και τεθλιμμένος.
Κόκκινα μπαλόνια πάλλονται τα συναισθήματα, στο σκοτάδι που ματαιώνει την επιθυμία.

Κόκκινη η καρδιά, χτυπά μέσα στο μαύρο.
Δεν έγινε όπως το ήθελες. Δεν το βίωσες όπως το φαντάστηκες.
Θυμώνεις…
Κάπως αλλιώς θα το γευτείς, μα νιώθεις ένα κενό…
Κι εκείνο το κενό, ζητάς να αναπληρώσεις.

Να ελευθερώσεις τον καημό, να τον πετάξεις μακρυά, όπως λευτερώνουν τα πουλιά τα λαβωμένα όταν γιαίνουν οι πληγές τους.

Τα συναισθήματα να τα ζεις, να τα βιώνεις για να ελευθερώνονται.
Μονάχα έτσι ξαναζωντανεύεις, έτσι έρχεται και πάλι η χαρά.

Κι αν η κόκκινη καρδιά, χτυπά για λίγο μέσα στο μαύρο, να την αφήνεις να αγκαλιάζει τον καημό της.
Μα να την περιμένεις πως και πως και να τη λαχταράς να ξαναζωντανέψει.

Κόκκινος κι ο θυμός μα δεν τον φοβάσαι πια.
Ούτε τον κάνεις θλίψη που λιμνάζει μέσα σου.
Τον βλέπεις, του μιλάς, μα να θεριέψει δεν του το επιτρέπεις.
Μήτε στη θλίψη σου αντέχεις να βουλιάζεις.

Με κείνο το κενό, παλεύεις να φιλιώσεις που σου ζητά εκεί στη θέση του να έρθεις να το γεμίσεις.
Αχ, η ψυχή σου λαχταρά με δάκρυ τόσο να αισθανθεί ότι αυτή η διαδρομή είναι η δική σου, να αποδεχτεί το κρίμα και το άδικο χωρίς όμως και να’ ναι.

Αφού έτσι ήταν να γενεί, έτσι να ξημερώσει το άλλο το αλλιώτικο, εκείνο για να μάθεις…
… πως αν δεν πονέσεις αληθινά, καμιά αποδοχή δε θα ‘ρθει στο κατώφλι να σε χτυπήσει απαλά, έτσι εκεί δα στον ώμο, να σου θυμίσει γοερά πως πλάστηκες για την υπέρβαση…

Αυτή που σε κάνει να γεύεσαι αλλιώς τη χαρά! 

0 0 votes
Article Rating
Παρακολούθησε τις απαντήσεις
Ενημέρωσε με για
guest
0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments