Αν ο ουρανός ήταν αυτό που ήθελα…

Αν ο ουρανός ήταν αυτό που ήθελα… αυτό που πάλεψα, για αυτό που συμβιβάστηκα, αυτό που με πλήγωσε. Τι είναι άραγε ο ουρανός; Τι αντιπροσωπεύει το “συναντάω τον Θεό” για τον καθένα μας; Μια μορφή; Μια αίσθηση; Ένα συναίσθημα; Η ψυχή μας; Ειλικρινά δεν ξέρω. Βλέπω τον ουρανό, ψηλά. Μερικές φορές τον φτάνω. Άλλες τον προσπερνώ και τον αφήνω πίσω. Άλλες πάλι νιώθω τόσο πολύ μικρός μπροστά του. Κυκλοθυμικά συναισθήματα εναλλάσσονται με ταχύτητα φωτός. Θέλω και πρέπει, πρέπει και μπορώ, ανασφάλεια, σιγουριά, λάθος στροφές και σωστά σταυροδρόμια. Αντοχές και ανοχές που όσο πάνε και λιγοστεύουν.
Κι εσύ μόνιμα εκεί, να ψάχνεις την γαλήνη της ψυχής σου. Επειδή το θεωρείς το πιο σημαντικό, το μόνο στόχο, αυτό που έχεις ανάγκη, αυτό που αποζητάς. Δεν έχει σημασία αν η καθημερινότητά σου αντικρούει όλα τα παραπάνω. Ξαπλώνεις το βράδυ και εικόνες από το μέλλον που θα μπορούσες να έχεις, έρχονται. Εικόνες από αυτές που θεωρείς ότι αξίζεις να ζήσεις στο μέλλον σου, στο παρελθόν και στο παρόν σου ίσως.

Μερικές φορές ο ουρανός κλείνεται σε ένα πρόσωπο, σε μια φωνή, ένα χαμόγελο, σε μάτια που σε κοιτάζουν μπαίνοντας βαθιά μέσα σου, φτάνουν στο μέρος που είσαι ξεγυμνωμένος, αγνός, αθώος, ένας Άνδρας Παλιάς Κοπής που ζει όλη την έξαψη του έρωτα και του ιπποτισμού. Σαν ένας άλλος Δον Κιχώτης που ψάχνει να βρει την Δουλτσινέα του, έτοιμος να παλέψει με ανεμόμυλους για όλα αυτά που πιστεύει. Και τότε βιώνεις πραγματικά το….

– And if that’s what heaven’s made of you know I ain’t afraid to die.

Ο ουρανός σου. Αυτός που θα ήθελες να ‘ναι πάντα καθάριος, αμόλυντος, φωτεινός, μα που πολλές φορές σκοτεινιάζει για τα λάθη που έκανες, για τις συγνώμες που δεν έγιναν δεκτές, για όσα πίστεψες και βγήκαν λάθος, για κάθε πεφταστέρι.
Ο δικός σου ουρανός, ακόμα κι όταν είναι συννεφιασμένος, παραμένει δικός σου για να βρεις το κουράγιο να τον χρωματίσεις ξανά, ελπίζοντας να δεις ακόμα μια φορά τον Αυγερινό να λάμπει πριν από κάθε ανατολή.

Andy Griggs – if Heaven…

…μουσική country που τόσο πολύ αγαπώ!