Ζωή και Θάνατος, οι πρωταρχικοί εραστές που σμίγουν χορεύοντας στα κύτταρα μας
Τι ‘ ναι το άλλο μισό της Ζωής ; Ποιο να’ ναι το άλλο της πρόσωπο;
Ο θάνατος!
Και οι δυο, σαν τους εραστές, σφιχταγκαλιασμένοι, σ’ έναν παράξενα αμφίσημο εναγκαλισμό, αναλώνονται χορεύοντας μέσα σε κάθε χειρονομία του Απείρου, ταξιδεύοντας αέναα μες στην κάθε μας ανάσα, περιπλανώμενοι μες στην κάθε μας στιγμή, προοιωνίζοντας ο ένας, την εμφάνιση του άλλου ..
Κάθε λεπτό, ίσως ν’ αντιστοιχεί σε μιαν επικείμενη ζωή, όπως κάθε ζωή ίσως καλεί έναν επικείμενο θάνατο, για όσο η ύπαρξη ακροβατεί στο λεπτό σκοινί μεταξύ θανάτου και ζωής, ζωής και θανάτου, αφού ο καθένας μας, με κάποιον τρόπο έχει ξανά – υπάρξει, αφού προέρχεται απ΄ την ίδια ζωτική αρχή, απ΄ το ίδιο πρωταρχικά γενναιόδωρο κύτταρο της Ύπαρξης!
Μόνο που, κάθε φορά, είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, όπως ο παιδικός σκοπός που κάθε τόσο χορεύει η καρδιά σου όταν κοιτάζει τα μέρη που έπαιζε σαν ήταν ένα μικρό παιδί, μόνο που τώρα πια δεν είσαι παιδί, και το ταξίδι αυτό της Ύπαρξης συνεχίζεται ακάθεκτο, χορεύοντας ανάμεσα στο Χάος και στο Χρόνο…
Σωπαίνω και, αγωνίζομαι να συλλάβω τον χορό των στιγμών, μα, για λίγο, τρομάζω: πώς, με ποιόν τρόπο, θα μπορούσα επιτέλους, να υπερβώ αυτήν την ιλιγγιώδη ροή των δευτερολέπτων, να ξεπεράσω αυτό το πάντοτε αδυσώπητο, όριο;
Γυρεύω με πείσμα την απάντηση, μα εκείνη, ίσως και να μην φανεί: αποκαμωμένη, επιστρέφω στην σιωπή.. και αίφνης, καταμεσής της σιωπής,νιώθω εντός μου να σαλεύει η απάντηση : ανασαίνω, και κάπου μέσα μου, αρχίζω να διαισθάνομαι, πώς, δεν είμαι απλά ένα άθροισμα πολλών εφήμερων στιγμών, αλλά αντίθετα, η όμορφη συμπύκνωση, όλων των μέχρι τώρα, εμπειριών μου!
Ο χρόνος που χορεύει έξω από μένα, μα πιότερο, εντός μου, δεν είναι ανώφελος, δεν είναι μάταιος, κι εγώ, βρίσκομαι, προς το παρόν, εδώ, για να μάθω τα βήματα αυτού του χορού .. για να μάθω να λικνίζομαι με χάρη ισορροπώντας από χαρά σε λύπη, από γνώση σε συναίσθημα, από σκέψη σε πράξη… και είμαι εδώ, για να γνωρίσω το Υπέρτατο Θαύμα της Ύπαρξης, με τις άπειρες διαθέσεις της, να συνυπάρξω με τις άπειρες μορφές της !
Είμαι εδώ, στην Αρχή και στο Τέλος του σύμπαντος συγχρόνως προσαραγμένη, απ΄ την πρώτη ίσαμε την τελευταία μου χορευτική φιγούρα.. και παύω να φοβάμαι, να διστάζω, να πιστεύω στις κάθε είδους, μεταμέλειες.. είμαι εδώ, και, ίσως ν’ άρχισα να συνάπτω μια κάποιαν ανακωχή με το Θάνατο:
Ο Θάνατος δεν είναι, παρά προάγγελος της Ζωής και της Ομορφιάς !
Ο Θάνατος είναι, οξυγόνο της Δημιουργίας
Κι Ύπαρξη, σημαίνει, Αλλαγή, χορός αέναος της Ζωής και του Θανάτου, από πιρουέτα σε πιρουέτα, από λεπτό σε λεπτό, από μέρα σε μέρα , ωσότου το αναπότρεπτο της στιγμής, να γεννήσει μέσα απ΄ τα σπλάχνα της Ζωής, την αναπόφευκτη φθορά του Χρόνου..