Πόσες φορές νιώθεις ότι έχεις τόσο την ανάγκη να κλάψεις, να πας κάπου απόμερα και να ξεσπάσεις σε λυγμούς…. Να μείνεις εκεί σιωπηλός, αντιμέτωπος με όσα σε βαραίνουν, με όσα σε πονάνε μέχρι να σου περάσει η θλίψη…. Είναι εκείνη η στιγμή που όλα γύρω σου σκοτεινιάζουν, που χάνεσαι σε έναν κόσμο όπου αντιμάχονται σκέψεις και συναισθήματα.
Είναι μυστήρια η χώρα των δακρύων βλέπεις, όλοι το ξέρουμε. Όλοι είμαστε μέρος της, κάποιοι συχνότερα και άλλοι πιο σπάνια, όλοι θέλοντας και μη την επισκεπτόμαστε. Καταφεύγουμε εκεί όταν συμβαίνει να γελάμε όλο και λιγότερο, όταν γινόμαστε ξαφνικά πιο σιωπηροί, πιο απόμακροι, όταν μέσα μας νιώθουμε άδειοι, άδειοι από ζωή, άδειοι από συναισθήματα.
Και δεν είναι ωραία, δεν πρέπει να μείνουμε για πολύ. Μονάχα για λίγο κι ύστερα να της αφήσουμε όσα μας πληγώνουν στο κατώφλι της και να κλείσουμε την πόρτα πίσω μας φεύγοντας αναγεννημένοι. Ναι, αυτό πρέπει! Να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πέφτει αλλά να βοηθάμε και να ξανασηκωθεί, να σκουπίσει τα δάκρυα και να προχωρήσει μπροστά αφήνοντας πίσω τα λάθη του παρελθόντος, αυτά που τόσο μας πλήγωσαν, που μας στέρησαν τη χαρά μας και με βαθιά πίστη να ατενίζουμε το μέλλον υποσχόμενοι να μην πέσουμε ξανά σε ίδια σφάλματα και να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας πονέσει υπενθυμίζοντας στον εαυτό μας πως αξίζουμε κάτι καλύτερο!