Δεν ήμουν ποτέ αρχαιολάτρης, ούτε κολλημένος οπαδός ενός παλιού απαρχαιωμένου συστήματος. Πάντα είχα το βλέμμα μου στραμμένο στο μέλλον, στην προοπτική και στην εξέλιξη. Γνωρίζω όμως πολύ καλά πως κανένα μέλλον δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν έχει τα πατήματα του και τον ορισμό αναφοράς του πάνω σε στέρεες και βαθιές ρίζες. Νοιώθω άλλες φορές “μοντέρνος” και άλλες φορές “παλαιών αρχών”.
Και τελικά τι είμαι; Διχασμένη προσωπικότητα; Ένας Τζέκιλ και Χάϊντ; Όχι, γνωρίζω πολύ καλά ότι κάποιοι θα το έβλεπαν έτσι, εγώ όμως ξέρω για μένα ότι αυτή η ταλάντευση ανάμεσα στα δυο όρια είναι αυτό που προκαλεί και την ισορροπία μου στον κόσμο τούτο. Είμαι προκλητικός, θα τολμήσω να πω πρόστυχα ρομαντικός και ταυτόχρονα ένας μεσαιωνικός ιππότης. Είμαι υπέρμαχος των ίσων δικαιωμάτων και αξιών των δύο φύλων και την ίδια στιγμή είμαι αυτός που ανοίξει την πόρτα στο κάθισμα του συνοδηγού και θα προσφέρει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο σε κάθε συνάντηση. Γίνομαι έτσι ένας αφελής, ευαίσθητος, ρομαντικός άνδρας; Μπορεί…
Ζω μέσα από τους αναγεννησιακούς πίνακες, μέσα από τους στίχους των γαλλικών, ρομαντικών ποιημάτων. Όλη την έξαψη του έρωτα και του ιπποτισμού. Σαν να’ μαι ένας άλλος Δον Κιχώτης που ψάχνει την Δουλτσινέα του. Γιατί όσο κι αν οι μηχανές θέλουν να μας κάνουν υποκείμενά τους και όσο κι αν το μέλλον ορίζει την αυτοματοποίηση, εγώ θα παραμείνω ένας αθεράπευτα ρομαντικός υπηρέτης της αγάπης και του συναισθήματος, όπως ορίζει η πανάρχαια έννοια του δοσίματος και τις προσφοράς στο έτερων ήμισυ.
Ζω μέσα από τα ήθη, τα έθιμα και όλες τις παραδόσεις που μας έχουν χαρακτηρίσει, αλλά και στοιχειώσει μέχρι τώρα, νοιώθω την ομορφιά, την γλύκα και την οικειότητα αυτών των στιγμών, και όλα αυτά τα συναισθήματα θέλω αυτούσια να τα βιώσω και να τα μεταφέρω στο τώρα, να τα ζήσω και να τους ξαναδώσω ζωή μέσα από μια νέα καινούργια μελλοντική αστρική πνοή που με διαπερνά, και να φτιάξω μια δική μου μοναδική έννοια σχέσεων και συνεργασιών αυτού που μπορεί να σημαίνει μια ένωση, του τότε και του πάντα, ανάμεσα στο εσένα και στο εμένα, στου “άνδρα της παλαιάς κοπής” και εσένα “της γυναίκας του σήμερα και του αύριο”. Ο έρωτας ήταν ανέκαθεν μια διαχρονική έννοια και επαφίεται στον καθέναν και στον κάθε άνδρα πως θα το αποδώσει, αυτό το μεγαλειώδες συναίσθημα.
Δεν ξέρω αν είμαι σωστός ή λάθος, δεν ξέρω αν κανείς μπορεί να ισχυριστεί την έννοια του σωστού ή λάθους ως προς σε αυτό το θέμα, ένα μόνο γνωρίζω, ότι θα παραμείνω ένας αθεράπευτα ρομαντικός με το βλέμμα μου στραμμένο στο μέλλον, στο καινούργιο, στο διαφορετικό, στο επαναστατικό, ότι κι αν σημαίνει αυτό, αλλά με την γοητεία του ιπποτισμού και του διαχρονικά ευαίσθητου και ταυτόχρονα δυναμικού ανδρικού ρόλου. Νοιώθω σαν ένας άνδρας (παλαιάς κοπής) του σήμερα, που θέλει και επιθυμεί να προσφέρει και επιθυμεί να προσδώσει όλα τα γνήσια αυθόρμητα, εκ βαθέων ρομαντικά συναισθήματα μέσα από την εικόνα του άλλοτε ευαίσθητου ρομαντικού Δον Κιχώτη στην Δουλτσινέα του. Κανένας υπολογιστής, καμιά μηχανή, κανένα πληκτρολόγιο, και καμία υπολογιστική εφαρμογή δεν θα μπορέσει να αντικαταστήσει την βάση και πρόθεση αυτή.
Είμαι ένας άνδρας “παλαιών αρχών” που προσπαθεί με όλο του το είναι να διοχετεύσει όλο αυτό το συναίσθημα μέσα από όλα τα ηλεκτρονικά μέσα και τις δυνατότητες που του δίνουν την δύναμη αυτή. Στο τότε, στο παρών και στο πάντα θα παραμείνω άνδρας, μια υπέροχη έννοια με ότι κι αν σημαίνει αυτό, με σεβασμό και υπόκλιση προς όλο το γυναικείο φύλο το οποίο στέκεται και είναι η δύναμη και η έμπνευσή μου σε όλη μου την ζωή μέχρι τώρα.
Το παρών άρθρο δημοσιεύθηκε στην Χόβολη – Πηγή , αλλά από αρθρογράφο που ανήκει στο δυναμικό των Χρονογραφημάτων.
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.