Παράλογες εποχές με παράλογα συναισθήματα. Αγάπη που μετατράπηκε σε ξινό σταφύλι του Αυγούστου, που κόβεται από συνειδητά χέρια. Ο γιος της Αφροδίτης και του Ερμή, βαφτίστηκε Έρωτας και στο βωμό της νύχτας θυσιάστηκε. Η αμνησία του πρωινού γέμισε με παραμύθια και Αισώπους αποσιωπώντας την φωνή της καρδιάς. Ο έρωτας δίχως μαγεία στέρεψε τα μάτια της θάλασσας και η άνοιξη άργησε να έρθει.
Πως περιμένεις να ζήσεις σε ένα παρόν περπατώντας πάνω σε ροδοπέταλα όταν περικυκλώνεσαι από ορμόνες και άψυχα κορμιά ; Ο έρωτας δίχως μαγεία δεν θα σε αγγίξει.
Ανοίγεις sites, blogs, social media και διαβάζεις αναλύσεις, γιατί οι άντρες και οι γυναίκες άλλαξαν, γιατί οι ρόλοι μεταστράφηκαν, σε ξανθιές ψηλές με στρινγκ και ζαρτιέρες, σε ρεμάλια, ναύτες, νταλικέριδες, βαρβατίλες και όλα αυτά κρυμμένα πίσω από την εικόνα ενός καλού παιδιού.
Αυτό ήταν! Το κυνήγι του ανικανοποίητου έγινε τρόπος ζωής, γιατί χάθηκες στην διαδρομή της επιφάνειας. Τα υποκατάστατα έγιναν πλέον αναγκαία συνήθεια για να γεμίσεις το κενό μέσα σου. Έχασες αυτό που άξιζες να ζήσεις.
Στην παράλογη κοινωνία που φτιάξαμε, μπορείς να ξαναβρείς την άνοιξη σου ακούγοντας την φωνή της καρδιάς και όχι τις «ορμονικές αναλύσεις», η λογική δεν κοιμάται απλά περιμένει να την ξυπνήσεις με ένα ρομαντικό σ’ αγαπώ, γιατί η καρδιά και η λογική μπορούν να συμβαδίσουν εάν νοιώσουν το χαμόγελο στα χείλη σου που θα τους το προσφέρεις εσύ, εάν το προσπαθήσεις.