Δυο αρθρογράφοι, ένα Χρονογράφημα
Γράφουν οι: Έλλη Στασινή, Θεόδωρος Γιαννόπουλος
Οι άνθρωποι δεν ωριμάζουν με την ηλικία, ωριμάζουν όταν μεγαλώσουν το παιδί που έχουν μέσα τους. Αν δεν ενηλικιώσουν το παιδί αυτό, αυτές οι λεπτές κλωστές που μας δένουν με την μήτρα μας, γίνονται αλυσίδες και πάντα θα μας τραβούν πίσω.
Προσπαθούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Και αυτό δεν είναι η εύκολη λύση, είναι η αναγκαία λύση. Το έξω πάντα αλλάζει σύμφωνα με το μέσα και αν αυτό φαίνεται καθαρά ουτοπικό, είναι γιατί ποτέ δεν το έχουμε δοκιμάσει.
Σκεφτείτε τον εαυτό σας στο σπίτι όπου μεγαλώσατε, ολομόναχο, και αναζητήστε το παιδί μέσα σας. Ίσως βρίσκεται στο δωμάτιο σας, σε κάποια κρυψώνα όπου νιώθατε ασφάλεια, στον κήπο, στην βεράντα. Αυτοσυστηθείτε ως ενήλικος εαυτός και εξηγήστε ότι ήρθατε να γίνετε φίλοι.
Έπειτα καθίστε κοντά τού και ακούστε το. Ίσως το παιδί μέσα σας ντρέπεται η είναι επιφυλακτικό στην αρχή. Ίσως δείξει υπερβολική προθυμία για να σας ευχαριστήσει, αλλά τελικά θα αρχίσει να σας εμπιστεύεται τις ανησυχίες του. Μπορεί να σας θυμίσει παλιά ξεχασμένα περιστατικά, να σας μιλήσει ειρωνικά επειδή το είχατε αγνοήσει τόσο καιρό,να κλαίει ανεξέλεγκτα στη θύμηση οδυνηρού γεγονότος η να παραπονιέται επειδή πάψατε να το διασκεδάζετε.
Απλώς ακούστε…. Και αν θέλετε, αγκάλιαστε το παιδί μέσα σας την ώρα που αποκαλύπτει τον εαυτό του.
Σπουδαίο για ν’ αναγνωρίσει κάποιος, ιδίως ο πάντα ανώριμος και ποτέ ενηλικιωμένος Έλληνας, το εαυτό του και να μην κυβερνάται από τις πεποιθήσεις τών γονιών του αλλά ν’ αναπτύξει τις δικές του., να τις επανεξετάζει και κρίνει διαρκώς και να τις βελτιώνει.
Το παιδί μέσα μας είναι αυτό που θα σταθεί αμείλικτο κάποια στιγμή μπροστά μας.
Θα μας θυμίσει τι δεν κάναμε ,τι παραβλέψαμε να αποδώσουμε στον ίδιο μας τον εαυτό.
Πότε ξεχάσαμε να παίξουμε και να του φερθούμε στοργικά. Είναι αυτό που πληγώσαμε αβασάνιστα, γιατί παρασυρθήκαμε απο επιταγές άλλων . Ακάλυπτες, παρέμειναν ακάλυπτες, χωρίς εξαργύρωση. Χωρίς ίχνος συγχώρεσης. Κι εμείς κουρασμένοι ενήλικες, που δε χορτάσαμε το παιδί μέσα μας. Καταλήγουμε ενοχικοί, βαρύθυμοι και μόνοι. Κι όλα αυτά όταν καλούμαστε να βρεθούμε υπόλογοι. Στο πληγωμένο και αδικημένο παιδί μέσα μας!