Συνεχώς διαλυόμαστε, γινόμαστε όλο και περισσότερα κομμάτια. Αυτό λέγεται δυστυχία. Χάνουμε την ακεραιότητα μας, χάνουμε την ενότητα. Γινόμαστε το απόλυτο κενό χωρίς κανένα κέντρο. Φυσικά η ζωή που δεν είναι αρμονική είναι τραγική, δυστυχισμένη, ένα φορτίο που κουβαλάει ο κάθε ένας, ένας επώδυνος πόνος. Υπάρχουν δύο τρόποι να βγεις από την «δυστυχία» :
Ο πρώτος τρόπος είναι μέσω του διαλογισμού, άνθρωπος ξυπνητός, με επίγνωση. Είναι ο τρόπος που χρειάζεται κότσια και θεωρείται κουραστικό.
Ο δεύτερος τρόπος για να μη νιώθεις δυστυχία και πόνο, να σε κάνει ακόμη πιο ασυνείδητο από ότι είσαι, ακόμη πιο αναίσθητο, να πάρεις ένα παυσίπονο για να μπορείς να δραπετεύεις στην ασυνειδησία και ξεχνώντας όλη την αγωνία και την έλλειψη νοήματος. Ο δεύτερος τρόπος φυσικά, δεν είναι ο αληθινός τρόπος, απλά σε κάνει να υποφέρεις λίγο πιο άνετα, βολικά. Αυτό δε βοηθάει, μήτε σε μεταμορφώνει.
Η μοναδική μεταμόρφωση, έρχεται μέσα από τον διαλογισμό, είναι η μοναδική μέθοδος που σε κάνει να έχεις «επίγνωση». Ο μοναδικός τρόπος που μπορείς να ξεπεράσεις την δυστυχία ,τον πόνο. Υπάρχει η δυνατότητα να ελευθερωθείς από τον πόνο. Το μονοπάτι όμως είναι δύσκολο, μία πρόκληση με τον εσωτερικό σου εαυτό.
Το πρώτο βήμα είναι να έχεις επίγνωση του σώματός σου και πως το ελέγχεις.
Για παράδειγμα άνθρωποι έχουν κάνει φόνο χωρίς να αντιλαμβάνονται της πράξη τους διότι δεν έχουν καμία επίγνωση. Όταν είσαι οργισμένος βρίσκεσαι σε προσωρινή τρέλα. Όταν περάσει η οργή το ξεχνάς τελείως γιατί τοποθετείς το είναι σου από το χάος στην τάξη. Το σώμα του οργισμένου ανθρώπου, εκκρίνει τοξικά δηλητήρια που κάνει το αίμα να τρελαίνεται. Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι να παρατηρείς το σώμα σου και με το χρόνο να αποκτάς επίγνωση κάθε κίνησης κάθε χειρονομίας. Πολλά πράγματα που συνήθιζες να κάνεις μηχανικά απλώς εξαφανίζονται και το σώμα σου γίνεται χαλαρό και πιο ειρηνικό.
Αργότερα άρχισε να αποκτάς επίγνωση των σκέψεων σου, οι σκέψεις είναι αδιόρατες από ότι το σώμα και πιο επικίνδυνες. Αν γινόταν να καταγράφεις τί σκέφτεσαι, θα εκπλαγείς και δε θα το πιστεύεις. Αρκεί δέκα λεπτά μόνο, κλείσε τις πόρτες ώστε να μη μπει κανείς στο δωμάτιο σου μείνε τελείως μόνος και γράψε αυτό που σου έρχεται στο νου μη το αλλάζεις χωρίς στολισμούς, δίχως διορθώσεις. Άστο όπως είναι.
Αργότερα διάβασέ το και θα διακρίνεις το τρελό νου! Δεν έχουμε επίγνωση ότι όλη αυτή η τρέλα που κυλάει, επηρεάζει το κάθε τι που είναι σημαντικό στην ζωή μας. Το σύνολο όλων αυτών η ζωή σου!
Συνεχώς διαλυόμαστε, γινόμαστε όλο και περισσότερα κομμάτια. Αυτό λέγεται δυστυχία. Χάνουμε την ακεραιότητα μας, χάνουμε την ενότητα. Γινόμαστε το απόλυτο κενό χωρίς κανένα κέντρο. Φυσικά η ζωή που δεν είναι αρμονική είναι τραγική, δυστυχισμένη, ένα φορτίο που κουβαλάει ο κάθε ένας, ένας επώδυνος πόνος. Υπάρχουν δύο τρόποι να βγεις από την «δυστυχία»:
Ο πρώτος τρόπος είναι μέσω του διαλογισμού, άνθρωπος ξυπνητός, με επίγνωση. Είναι ο τρόπος που χρειάζεται κότσια και θεωρείται κουραστικό.
Ο δεύτερος τρόπος για να μη νιώθεις δυστυχία και πόνο, να σε κάνει ακόμη πιο ασυνείδητο από ότι είσαι, ακόμη πιο αναίσθητο, να πάρεις ένα παυσίπονο για να μπορείς να δραπετεύεις στην ασυνειδησία και ξεχνώντας όλη την αγωνία και την έλλειψη νοήματος. Ο δεύτερος τρόπος φυσικά, δεν είναι ο αληθινός τρόπος, απλά σε κάνει να υποφέρεις λίγο πιο άνετα, βολικά. Αυτό δε βοηθάει, μήτε σε μεταμορφώνει.
Η μοναδική μεταμόρφωση, έρχεται μέσα από τον διαλογισμό, είναι η μοναδική μέθοδος που σε κάνει να έχεις «επίγνωση». Ο μοναδικός τρόπος που μπορείς να ξεπεράσεις την δυστυχία ,τον πόνο. Υπάρχει η δυνατότητα να ελευθερωθείς από τον πόνο. Το μονοπάτι όμως είναι δύσκολο, μία πρόκληση με τον εσωτερικό σου εαυτό.
Το πρώτο βήμα είναι να έχεις επίγνωση του σώματός σου και πως το ελέγχεις.
Για παράδειγμα άνθρωποι έχουν κάνει φόνο χωρίς να αντιλαμβάνονται της πράξη τους διότι δεν έχουν καμία επίγνωση. Όταν είσαι οργισμένος βρίσκεσαι σε προσωρινή τρέλα. Όταν περάσει η οργή το ξεχνάς τελείως γιατί τοποθετείς το είναι σου από το χάος στην τάξη. Το σώμα του οργισμένου ανθρώπου, εκκρίνει τοξικά δηλητήρια που κάνει το αίμα να τρελαίνεται. Το πρώτο βήμα λοιπόν είναι να παρατηρείς το σώμα σου και με το χρόνο να αποκτάς επίγνωση κάθε κίνησης κάθε χειρονομίας. Πολλά πράγματα που συνήθιζες να κάνεις μηχανικά απλώς εξαφανίζονται και το σώμα σου γίνεται χαλαρό και πιο ειρηνικό.
Αργότερα άρχισε να αποκτάς επίγνωση των σκέψεων σου, οι σκέψεις είναι αδιόρατες από ότι το σώμα και πιο επικίνδυνες. Αν γινόταν να καταγράφεις τί σκέφτεσαι, θα εκπλαγείς και δε θα το πιστεύεις. Αρκεί δέκα λεπτά μόνο, κλείσε τις πόρτες ώστε να μη μπει κανείς στο δωμάτιο σου μείνε τελείως μόνος και γράψε αυτό που σου έρχεται στο νου μη το αλλάζεις χωρίς στολισμούς, δίχως διορθώσεις. Άστο όπως είναι.
Αργότερα διάβασέ το και θα διακρίνεις το τρελό νου! Δεν έχουμε επίγνωση ότι όλη αυτή η τρέλα που κυλάει, επηρεάζει το κάθε τι που είναι σημαντικό στην ζωή μας. Το σύνολο όλων αυτών η ζωή σου!
