Το ταξίδι της βροχής, οι χοροί των σταγόνων, η ανάσα του άνεμου. Η μυρωδιά των βρεγμένων φύλλων, το σιγανομουρμούρισμα των φρέσκων ρυακιών, τα μάτια που πλατσουρίζουν στα όνειρα. Η θέα, που νομίζεις θαμπώνει, μα φωτίζει και ανοίγει την ψυχή μέσ’ από την υδάτινη αυλαία που ξεχύνεται από σύννεφα χρυσά τοίχους γρανίτινους τ’ ουρανού. Γράφω, προσπαθώντας να περιγράψω. Να εξηγήσω δεν μπορώ. Εξήγησε κανείς την ομορφιά;
Αλήθεια πόσο όμορφο είναι να διαβάζεις ένα βιβλίο δίπλα σε ένα παράθυρο, να χαζεύεις την βροχή, έχοντας για συνοδό το γκρίζο χρώμα του ουρανού, να διαβάζεις μερικές γραμμές ζωγραφισμένες με λέξεις ρομαντικές και παράλληλα να κοιτάς προς τα έξω… περιμένοντας αυτό που διαβάζεις να πάρει μορφή μέσα από τις στάλες της βροχής. Παράξενα τα στοιχεία της φύσης το πώς παίζουν με την διάθεση μας, να κάνουν κάθε προσπάθεια για να βγάλουν τα συναισθήματα τα οποία κρύβουμε κατά καιρούς, να βαδίζουν παράλληλα επιζητώντας να γίνουν ένα με εμάς.
Σε κάθε όμως βλέμμα προς τα έξω υπάρχει και η γνώριμη απορία, μια ερώτηση που δυστυχώς ούτε ο συγγραφέας του βιβλίου ποτέ δεν πρόκειται να σου απαντήσει ειλικρινά, κατά πόσο τελικά είναι εύκολο να βιώσεις τέτοιες εικόνες, να νιώσεις τα ίδια συναισθήματα, να αποκτήσεις την αγάπη η οποία όμως θα μείνει, και δεν θα είναι της στιγμής. Κατά καιρούς συνειδητοποίησα ότι η ζωή ανήκει σε στιγμές, εικόνες που ο ζωγράφος δεν είσαι εσύ πάντα. Όμως αρχίζω και σκέφτομαι ότι ίσως δεν είμαι τόσο σωστός, κάτι λείπει. Οι στιγμές ναι μένουν στο μυαλό, σε συντροφεύουν πάντα ακόμα και οι δυσάρεστες. Είναι αυτές που στα δύσκολα σου δίνουν δύναμη να συνεχίσεις την πορεία σου χωρίς να σκύβεις το κεφάλι, ακόμη και αν σε άλλαξαν.
Όμως η ιδανική αγάπη δεν είναι εύκολο να κερδηθεί, ούτε να κρατηθεί και για να μείνει πραγματικά δίπλα σου για πάντα, πρέπει να προσφέρεις κομμάτια του εαυτού σου για να ενωθεί με ένα άλλο ώστε να γίνουν ένα, να νιώθουν μαζί τα ίδια πράγματα, να βοηθιούνται μεταξύ τους, και πάνω σε αυτά να φτιάχνουν τους πίνακες της ζωής, ξέροντας όμως ότι ακόμα και εάν ξεθωριάσουν με το πέρασμα του χρόνου, δεν έχουν αποχωριστεί το ιδανικό, σχηματίζοντας καινούργιες εικόνες – συναισθήματα, πάντοτε με το ίδιο πρόσωπο δίπλα σου.
Όχι άδικα, λοιπόν, γράφουν τα βιβλία μου ότι η αγάπη που πραγματικά την νιώθεις, ζει μέσα από δύσκολες αλλά και ευχάριστες στιγμές. Κάποιες τέτοιες σκέψεις είναι που σε κάνουν να κλείσεις το βιβλίο, να βάλεις ένα απαλό κομμάτι μουσικής συνεχίζοντας το χάζεμα της βροχής, αλλάζοντας όμως τους ηθοποιούς, βάζοντας εσένα στο προσκήνιο, που με μαγικό τρόπο είσαι και ο σκηνοθέτης, δημιουργώντας τις μελλοντικές εικόνες που θες να ζήσεις με το πρόσωπο που σε γεμίζει αγάπη, χαμόγελο και θα είναι στο πλάι σου για πάντα.
Δυστυχώς όμως ο ρομαντισμός από όσο φαίνεται ζει μόνο μέσα από τα βιβλία και τις φανταστικές ιστορίες που παρόλο που σε προκαλούν να τις κυνηγήσεις, δεν το κάνεις, ίσως γιατί ο κόσμος έχει γίνει αρκετά κυνικός, που δεν σε αφήνει να πράξεις τίποτα παρά πάνω από προσωρινές στιγμές, που κατά καιρούς χάνονται. Σε ένα βιβλίο είχα διαβάσει ότι η ζωή μεγαλώνει μόνο όταν ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου σε αγαπάει όσο τον αγαπάς, που ακόμα και σε αυτό το συναίσθημα ο χρόνος λυγίζει και γίνεται αντίπαλος του εαυτού του.
Όσο η βροχή φτάνει στο τέλος της τόσο οι σκέψεις μου στερεύουν, κάνοντας το τραγούδι που έπαιζε συνεχεία εδώ και ώρα σαν το φωτεινό ήλιο που βγαίνει μέσα από την βροχή. Νιώθω όμορφα, όχι γιατί έχω βρει τον άνθρωπο μου και θέλω να είμαι πλάι του για μια ζωή αλλά γιατί ανήκω σε μια ομάδα ανθρώπων που ο ρομαντισμός αν δεν πηγάζει, σίγουρα διατηρείται όπως η μυρωδιά των ανθών την άνοιξη. Κρίμα που δεν μπορώ αυτό να το μεταφέρω και στους γύρω μου, να τους επηρεάσω έστω και λίγο, αλλά τα πιο σημαντικά «μαθήματα» δεν διδάσκονται αλλά μαθαίνονται από σένα τον ίδιο!
Μέρος του άρθρου δημοσιεύθηκε αρχικά στην σελίδα Εναλλακτική Δράση – Πηγή , αλλά από αρθρογράφο που ανήκει στο δυναμικό των Χρονογραφημάτων.