Μια φορά κι έναν καιρό μια πεταλούδα ζούσε χαρούμενη σ’ ένα καταπράσινο λιβάδι γεμάτο γαρδένιες! Όλα μοσχοβολούσαν γύρω! Το λιβάδι γεμάτο καθώς ήταν από τις γαρδένιες έμοιαζε με κατάλευκο σεντόνι. Η πεταλούδα πέταγε γύρω γύρω και με τα πολύχρωμα φτερά της έδινε μια πινελιά στο ολόλευκο. Μια μέρα όπως ξεκουραζόταν πάνω σε μια γαρδένια είδε κάτι να μαυρίζει δίπλα της.
Πλησίασε και κατάλαβε ότι ήταν ένα μεγάλο μαύρο ζουζούνι που έκλαιγε.
– Μα γιατί κλαις; το ρώτησε
– Να, γιατί κανένας δε με θέλει έτσι μαύρο που είμαι. Όλοι εδώ αγαπούν το λευκό ή το πολύχρωμο. Νιώθω τόση μοναξιά…
– Δε σ’ έχω ξαναδεί εδώ. Μη στεναχωριέσαι έτσι είναι πάντα στην αρχή. Αυτό είχε συμβεί και σε μένα όταν είχα πρωτοέρθει γιατί ήμουν γεμάτη χρώματα!
– Άλλο να είσαι όπως εσύ όμορφη, χρωματιστή κι άλλο κατάμαυρος σαν κι εμένα. Άσε που το μαύρο το φοβούνται. Δεν πρέπει όμως γιατί εγώ τους αγαπώ όλους!
– Εγώ δε σε φοβάμαι πάντως! Ξέρεις τώρα δεν είσαι μόνος, έχεις εμένα. Σιγά σιγά θα σ’ εμπιστευθούν και οι άλλοι, δε θα βλέπουν πια το χρώμα σου, δε θα σε φοβούνται και θα σε αγαπήσουν. Έλα σκουπίσου εδώ πάνω στα φύλλα. Μην κλαις πια…
– Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ! Δεν περίμενα αυτή η αδύναμη στιγμή μου να μου φέρει τέτοιο δώρο! Σου υπόσχομαι ότι θα κάνω ότι μπορώ για να ανταποδώσω την καλοσύνη σου που μου δείχνεις!
Η πεταλούδα και το ζουζούνι πέταγαν από τότε μαζί μέσα στ’ ολόλευκο λιβάδι. Καμιά φορά που κάποιος διαβάτης έδειχνε να φοβάται στη θέα του ζουζουνιού γέλαγαν με την ψυχή τους! Τους θύμιζε την πρώτη εκείνη φορά που συναντήθηκαν. Τότε που το άσπρο γέμισε με χρώματα και το μαύρο φωτίστηκε από την αγάπη τους…