Της Μαίρης Ζαχαράκης
Σήμερα θα θελα να πετάξω για λίγο, να κάνω μια μεθυστική βόλτα στα ουράνια, όπως όταν είσαι παιδί κι άξαφνα σε πετάνε μία στον αέρα κι έρχεται αβίαστα το γέλιο σου μετά το πρώτο ξάφνιασμα. Και θέλεις κι άλλο, κι άλλο… Πότε μου έκλεψαν άραγε το παιδί που είχα μέσα μου;
Αυτό που ενθουσιαζόταν με το παραμικρό, που ανακάλυπτε στα πιο μικρά κι ασήμαντα την χαρά, που ένιωθε την μέρα ατέλειωτη, γεμάτη ευκαιρίες, σχέδια μικρόπνοα κι όνειρα λευκά… Πως δραπετεύει τώρα κανείς από την ενήλικη σκέψη του, από το ώριμο σώμα του, από την προκαθορισμένη και προγραμματισμένη μέρα του;
Τι με έπιασε σήμερα και θέλω να κλειστό σε ένα λούνα – παρκ με μπερδεμένη μουσική, μικρές συγκινήσεις, χρωματιστές αποδράσεις από παιχνίδι σε παιχνίδι κι ανάλαφρες στιγμές; Μόνο για σήμερα. Από αύριο θα είμαι καλός ενήλικας και θα ξαναναλάβω τις ευθύνες μου στο ακέραιο…
Γίνεται;