Όσο μεγαλώνεις μαθαίνεις και αυτά που μαθαίνεις βλέπεις τον κόσμο διαφορετικά. Μα οι άνθρωποι είναι ίδιοι, απλά αποκτάς την ικανότητα μέσα από τα παθήματα να διακρίνεις τις ψυχές. Καθισμένος κάτω από το αγαπημένο μου πλάτανο με φόντο τον Αργοσαρωνικό συλλογίζομαι όλες αυτές τι ψυχές που πέρασαν, αυτές που θύμιζαν την ηλιαχτίδα του ήλιου και άλλες που έβγαιναν από τα έγκατα τις Ανταρκτικής.
Στο βαθύ μπλε που χαζεύω, αγκαλιάζω τους ξεχωριστούς ανθρώπους που με γέμισαν γνώση και ελπίδα. Αυτοί οι άνθρωποι κομήτες είναι τόσο σπάνιοι και τόσο ξεχωριστοί, που με τα χρόνια η ανάμνησή τους δεν εξασθενεί, αλλά γίνεται εντονότερη. Δυστυχώς το μεγάλο αρνητικό της νιότης δεν είναι η είναι η σοφία, αλλά η διαίσθηση που για να καλλιεργηθεί πρέπει σα το πλοίο που κοιτώ να διασχίσει το πέλαγος. Ο προορισμός είναι ανούσιος όταν το ταξίδι συντροφεύεται από αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως τελικά να ωρίμασα τόσο μέσα μου που να εκτιμώ τα διαφορετικά στοιχεία που έχει κάθε άνθρωπος.
Παρόλα αυτά η φλογισμένη μου ψυχή αναζητά να ξαναβρεί φάρους που θα με καθοδηγήσουν σε μια νέα διαδρομή. Το απόγευμα ήρθε και το δείλι με γέμισε χρώματα, σαν αυτά που συναντάμε στην ζωή. Πόσα πράγματα θα ήθελα να αλλάξω, πόσα λόγια θα ήθελα να πω, σε νέους καμβάδες θα ήθελα να ζωγραφίσω όλα εκείνα τα οποία δεν έκανα. Είναι όμως αργά για να τα κάνω; Τα όνειρα που έφυγαν, που δεν είχα την τόλμη να ακολουθήσω. Και όμως οι σοφοί τούτου του κόσμου που για απάντηση έχουν σε όλα, μονολογούν ως τρελοί με την ανθρώπινη καρδιά. Στην μάχη του νου με την καρδιά ο νικητής ή ο ηττημένος είναι η ψυχή σου. Στην αδιάκοπη διαδρομή της ζωής, τα συναισθήματα επαναλαμβάνονται σαν μουσική βγαλμένη από γραμμόφωνο.
Αυτό που αλλάζει δεν είναι οι στίχοι, αλλά η μελωδία η οποία με κάθε άνθρωπο διαφοροποιείται. Μακάρι να μπορούσα να ενώσω όλες αυτές τις μελωδίες για να συνθέσω την τέλεια μουσική που εναρμονίζει την καρδιά και τον νου. Το δείλι με αποχαιρέτισε γλυκά και η τελευταία ζεστασιά που άγγιξε τα μάτια μου, αντικαταστάθηκε από το σκοτάδι της Γαλάζιας Θεάς. Ο πλάτανος ένοιωσα να γέρνει πάνω μου σαν παιδικός φίλος.
Σε τούτη την μέρα που ο χρόνος έφυγε σαν αγέρας αυτό που μου μένει είσαι εσύ. Σε εσένα θα ήθελα να σου πω όλα αυτά τα λόγια που δεν πρόλαβες να ακούσεις. Να σου εκμυστηρευτώ τις πιο βαθιές μου επιθυμίες και μου λείπεις σε τέτοιο βαθμό που τριγυρνάς σα ψευδαίσθηση στην καθημερινότητα μου. Εύχομαι πριν την δύση του ήλιου μου, να σε πάρω για τελευταία φορά αγκαλιά διότι είσαι ο κομήτης που ξεχώρισε και συνεχίζει να χαράζει το σύμπαν μου.