Τι να σου πω παιδί μου…
Τι να σου πω παιδί μου για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας;
Τι να σου εξηγήσω για τα ανθρώπινα πάθη;
Τι σε μαθαίνω, τι σου παραδίδω κάθε μέρα και όταν κλείσω τα μάτια μου;
Ανίσχυρη νομίζεις πως αισθάνομαι απέναντι σε τόσο μίσος;
Σε τόση ασθένεια; Σε τέτοια μανία για εξουσία και έλεγχο;
Όχι παιδί μου… ανίσχυρη αισθάνομαι μόνο μπροστά στο δικό σου δάκρυ, μπροστά στη δική σου απορία για όσα “σοφά” πράττουν οι “μεγάλοι”…
Όσα κι αν σου πάρουν, να θυμάσαι πως κανένας δεν μπορεί να ξεριζώσει από την ψυχή σου τη γνήσια αλήθεια, όσοι λαοπλάνοι κι αν έρθουν, όσοι κι αν περάσουν, όσοι κι αν διεκδικήσουν, όσοι κι αν κατακτήσουν.
Να θυμάσαι παιδί μου, ότι κανένας και ποτέ δεν μπορεί να σου πάρει αυτά που έχεις μέσα σου!
Αυτά που με κόπο κατέκτησες!
Αυτά που σε οδήγησαν στη δική σου αλήθεια!
Μπορεί να κυριαρχεί η άγνοια κ η λήθη σ’ αυτή την εποχή… όπλα των καιρών που διανύουμε…
Όμως εσύ αγαπημένο μου παιδί γαλουχήθηκες για να θυμάσαι
από που έρχεσαι και που πηγαίνεις,
να τιμάς,
να σέβεσαι,
να μην καταδικάζεις τους ανθρώπους, αλλά τις συμπεριφορές τους,
να πέφτεις, να σηκώνεσαι,
να παίρνεις δύναμη απ’ τις ρίζες σου και να διαγράφεις ελεύθερα τη δική σου προσωπική ιστορία!
Εσύ είσαι το μέλλον μας και δεν έχω το δικαίωμα να σου στερώ την ελπίδα να αγωνιστείς για ένα λαμπρό μέλλον,
ούτε το δικαίωμα να μην πιστεύεις και να μην ενθαρρύνεσαι στο παρόν,
αλλά ούτε και το δικαίωμα να μην είσαι υπερήφανος για το ένδοξο παρελθόν.
Το μόνο δικαίωμα και η μόνη υποχρέωση που έχω είναι να καταθέσω μπροστά σου όλη την αλήθεια, όλες τις απόψεις κι εσύ να αποφασίσεις…
αν μπορείς να βγάλεις καρπούς όπως το δέντρο που του έχουν κόψει τις ρίζες…