Γράφει η Ρενάτα Αλβέρτου
Με ρωτάς τι είμαι.
Θα σου πω.
Πολλά και τίποτα.
Αέρας και φωτιά.
Ήλιος και θάλασσα.
Σκιά μορφή.
Σκέφτομαι πολύ.
Εκδηλώνομαι πλέον με φειδώ.
Μαθαίνω και απορώ.
Να διαβάσω πλέον δεν μπορώ.
Άπλα παρατηρώ και μαθαίνω μέσω.
Ακοής και παρατήρησης.
Τι να σου πούνε τα βιβλία.
Όταν η ζωή είναι μελέτη και πείραμα.
Με ασαφές αποτέλεσμα.
Και οδηγίες να σου δοθούν πως να τη ζήσεις πάλι θα σου αλλάξει τη ρώτα.
Να ελίσσεσαι να εξελίσσεσαι.
Μεγάλωσα με πόλεμο των άστρων.
Τον Ίντι τον αρχαιολόγο.
Τη Μπαρμπι τη Σιντι και Bibi Bo.
Ο John μόνο έλειπε.
Ίσως σκοπίμως πάντα.
Μετά μεγάλωσα.
Και έμαθα και άλλα πολλά.
Που δεν πίστευα ότι θα τα μάθω.
Και υπάρχουν και άλλα ακόμη περισσότερα.
Που είναι αδιανόητα για μένα.
Αλλά συμβαίνουν.
Τι θέλω να πω;
Ότι υπάρχουν κάποιοι που γεννήθηκαν μεγάλοι.
Και κάποιοι που όσο και να μεγαλώσουν.
Υπάρχει ένα κομμάτι άφθαρτο.
Το παιδικό κομμάτι.
Που για κάποιο λόγο δεν θέλει να μεγαλώσει.
Έχει εγκλωβιστεί εκεί.
Στη χώρα του ποτέ.
Στη χώρα της Άλικης των θαυμάτων.
Στη ζούγκλα με το Μόγλη.
Αυτά τα πλάσματα μη τα πληγώνετε.
Είναι ίσως τα μόνα πλάσματα που με τη αγνή ψυχή τους μπορεί να σώσουν το κόσμο.
Όταν όλα θα είναι ευτελή και ξεγραμμένα.
Κλείνω.
Και όταν θα φύγω.
Εύχομαι να μείνει κάτι από το άρωμα των γραπτών μου.