Μου λείπεις.

μου λείπεις

Εμπνευσμένο και αφιερωμένο στα “μεγάλα” παιδιά ενός γηροκομείου.

Υπάρχω κι εγώ. Κάπου εκεί έξω (στη δική μου περίπτωση, εδώ μέσα) υπάρχω και εγώ και προσπαθώ να ζήσω όπως κι εσύ. Δεν με γνωρίζεις προσωπικά όμως αυτό δεν σημαίνει πως παύω να υπάρχω. Ξυπνάω το πρωί και αναπνέω όπως κι εσύ. Αναρωτιέμαι πώς θα κυλήσει η ημέρα μου όπως αναρωτιέσαι κι εσύ. Θα είναι δύσκολη ή εύκολη; Θα τα καταφέρω; Θα αντέξω ή τα κουράγια μου θα τελειώσουν και η ψυχή μου θα λυγίσει; Και αύριο; Τι με περιμένει αύριο;

Υπάρχω όμως τελευταία νιώθω αόρατος. Νεκρός. Με έχουν ξεχάσει εδώ και μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια. Πέρασε τόσος καιρός που σταμάτησα πια να τον μετράω και ο χρόνος, σταμάτησε κι αυτός να με «μετράει». Δε μου δίνει σημασία. Απλά κυλά δίπλα μου με το βλέμμα του στραμμένο αλλού.

Ταβάνι. Κοιτάζω το ταβάνι, μιας και ο χρόνος με ξέχασε μα δεν λησμόνησε το σώμα μου. Ρούφηξε ένα-ένα κάθε κύτταρο σαν να ήταν δευτερόλεπτα και μαζί με αυτά σαν δίνη ρούφηξε τη δύναμη να μπορώ να στηρίζω το κορμί μου. Και έτσι απόμεινα να κοιτάζω το ταβάνι. Σαν χθες τον θυμάμαι, τον ήχο που έκανε ο φελλός καθώς με ορμή εκσφενδονιζόταν από το μπουκάλι και χτυπούσε στο ταβάνι. Γέλια, φωνές, τραγούδια…  «μεγάλος να γίνεις με άσπρα μαλλιά!». Το χθες και το σήμερα. Τότε και τώρα. Ο χρόνος και το ταβάνι. Αμίλητοι, αμείλικτοι συνένοχοι σε ένα έγκλημα που κάθε μέρα και κάθε λεπτό διαπράττεται εις βάρος μου. Ο χρόνος δεν έχει πια να μου προσφέρει κάτι παρά μόνο αναμνήσεις από το μακρινό παρελθόν, σκηνές που παίζει και ξαναπαίζει ο προτζέκτορας του μυαλού μου πάνω στον τσιμεντένιο καμβά.

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Το παρελθόν δεν είναι και τόσο μακρινό. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο το φανταζόμουν, όσο σήμερα το αισθάνομαι και όσο τώρα, αυτή τη στιγμή που σου μιλάω, το βιώνω. Ναι, βιώνω το παρελθόν κάθε μέρα αφού για εμένα δεν υπάρχει πια το σήμερα, πόσο μάλλον το αύριο. Δεν θέλω να σε τρομάξω μα ούτε και αποζητώ τον οίκτο σου. Είμαι μόνος και απλά σου μιλάω. Προσποιούμαι πως σου μιλάω γι’ αυτό και ενώ ουσιαστικά σου γράφω, επιλέγω να νιώθω πως σου μιλάω. Κάνω επαφή μαζί σου γιατί σε έχω ανάγκη παρόλο που δεν γνωριζόμαστε προσωπικά. Και ομολογώ. Φανερώνω σ’ εσένα πως το σήμερα μου λείπει τρομακτικά. Μου λείπεις εσύ. Μου λείπετε όλοι εσείς που σαν στρατός από μυρμήγκια κουβαλούσατε – κουβαλούσαμε – κάθε δευτερόλεπτο της κάθε ημέρας και προσπαθούσαμε να ξεγελάσουμε τον χρόνο. Τρέχαμε να προλάβουμε και δίναμε μάχη να χωρέσουμε δουλειές, σχέσεις, σκέψεις και όνειρα μέσα στην άκαμπτη τετράγωνη αγκαλιά του. Πόσο μου λείπει το σήμερα. Οι καλημέρες που ανταλλάσσαμε, τα χαμόγελα, το  «θα πιούμε καφεδάκι;». Ακόμα και το «που νομίζετε ότι πάτε κύριε!;» περιμένοντας στη σειρά κάποιας δημόσιας υπηρεσίας ή το «είσαι και πολύ μαλάκας!» συνοδευόμενο από ένα φάσκελο και ένα παρατεταμένο κορνάρισμα.

Και το πρόσωπό σου. Το πρόσωπο κάθε ύπαρξης που ήταν μέρος της ζωής μου ή απλώς περνούσε τυχαία από δίπλα μου. Πόσο μου λείπει η ζωντανή ανθρώπινη μορφή. Το βλέμμα που κάποιες φορές τα έλεγε όλα και κάποιες άλλες έκρυβε τα πάντα. Τώρα πια γύρω μου υπάρχουν πρόσωπα με μια και μοναδική έκφραση. Το ίδιο άδειο βλέμμα, καθρέφτης μιας άδειας πλέον ζωής. Αδύναμα ανθρώπινα κορμιά, τοποθετημένα σε καρέκλες και καροτσάκια, στο μεγάλο σαλόνι. Τι ειρωνεία. Τόσος κόσμος μα τόση σιωπή…

Το όνομά μου είναι Νίκος και πολλές φορές χαμογελάω σαν μικρό παιδί. Άλλωστε με ξυπνούν και με βάζουν για ύπνο σαν να είμαι ξανά παιδί. Δεν θυμάμαι κάτι παραπάνω να σου πω για μένα.

Εμένα με λένε Γιώργο και το μυαλό μου είναι ακόμα ζωντανό παρόλο που τα χέρια και τα πόδια μου θυμίζουν παλιά, ξερά κλαδιά. Μου είναι δύσκολο να αρθρώσω καθαρά αλλά αν με συνηθίσεις λίγο, έχω να σου διηγηθώ πολλά.

Εγώ είμαι η Σπυριδούλα και μου αρέσει να καπνίζω πολύ, να τρώω γιαούρτι και να αγκαλιάζω. Πάντοτε σκέφτομαι πως «έχει ο Θεός» και δεν το βάζω κάτω.

Εγώ είμαι ο Αριστοτέλης

Είμαι η Ελένη…, ο Δημήτρης…, η Αρετή…, η Φλώρα…, ο Μανώλης…, ο Χρήστος…, ο Γιώργης…

Είμαι εδώ και απλά θέλω να ξέρεις πως…

Μου λείπεις.

0 0 votes
Article Rating
Παρακολούθησε τις απαντήσεις
Ενημέρωσε με για
guest
0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments