Καρφί και Πούπουλο
Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Μεγάλη Παρασκευή ξημέρωσε…
Η μέρα που κρύβει μέσα της την μεγαλύτερη θλίψη ταυτόχρονα με την προσδοκία της ελπίδας για την επόμενη που θα έρθει… Πολλές Μεγάλες Παρασκευές πέρασαν από την ζωή σου, κι όμως καμία δεν μοιάζει με την άλλη κι ας υπάρχουν ημερολογιακά για τον ίδιο λόγο. Είναι αυτές οι Μεγάλες Ώρες που σε κάνουν να κοιτάς το «πλήκτρο» της επανεκκίνησης μέσα στην ψυχή σου και ενώ ξέρεις πως έχεις ζήσει τόσα όσα σου χρειάζονται για να το πατήσεις, δειλιάζεις και το σκέφτεσαι.
Δίνεις ακόμα ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν ξέρουν κυριολεκτικά τι πρέπει να τις κάνουν, ενώ στερείς από τον ίδιο σου τον εαυτό την μεγαλύτερη ευκαιρία. Εκείνη του δικαιώματος να ζεις με τις επιλογές που είναι παρμένες με τα δικά σου τα κριτήρια και τα δικά σου «θέλω».
Γέμισες μια ολόκληρη ζωή με ελπίδες στηριγμένες σε απογοητεύσεις…
Γέμισες μια ολόκληρη ζωή με αγάπη εκεί που ήταν αδιάφορη…
Γέμισες μια ολόκληρη ζωή με πόνο που δεν σου ανήκε…
Ίσως να έπραξες καλά, αφού εκείνες τις στιγμές έτσι έκρινες. Δύσκολο πράγμα οι αλλαγές θα μου πεις. Η ασφάλεια κρύβεται στη ρουτίνα κι ας υπάρχει εκεί μιζέρια, αδικία, μίσος, προδοσία και πόσα άλλα ακόμα που σου γίνονται γνώριμα επειδή επαναλαμβάνονται με τον καιρό… Η αλλαγή φέρνει μαζί της το άγνωστο, κι αυτό τρομάζει… Αλλά σε εκείνα τα «γιατί» που καρφώθηκαν στην ψυχή σου και σκούριασαν από τα δάκρυα σου, απάντηση δεν έχεις να τους δώσεις…
Μην σκύβεις το κεφάλι σου. Δεν ήταν όλα δική σου δουλειά να πάρουν το τάλαντο τους για να ησυχάσουν… Τι θαρρείς πως είναι κάθε «γιατί»; Ένας προδότης που δεν τα μέτρησε σωστά και επειδή τελικά η παρτίδα δεν του βγήκε, κατηγόρησε και δίκασε τον ίδιο του τον εαυτό με τον έσχατο τρόπο του θανάτου… του όποιου «θανάτου»… Αυτό έκανες κι εσύ, παραδέξου το… Όσο καλός κι αν ήσουν με τους άλλους, πρόδωσες τελικά εκείνον που δεν έπρεπε · εσένα τον ίδιο…και μη γελιέσαι επειδή ανασαίνεις ακόμα πως είσαι ζωντανός… Ξέρεις πόσοι άνθρωποι γύρω σου αναπνέουν και μέσα τους σαπίζουν μέρα με την ημέρα;
Αυτό δε λέγεται ζωή όμως.
Ζωή είναι να γελάς με την καρδιά σου, χωρίς να κοιτάς αν θαυμάζουν το χαμόγελο σου…
Ζωή είναι να χαρίζεις, χωρίς να κοιτάς τι σου έμεινε μέσα στο πορτοφόλι σου…
Ζωή είναι να χαίρεσαι με την χαρά του συνανθρώπου σου, χωρίς δεύτερες σκέψεις και συγκρίσεις της λογικής ότι εσύ δεν στάθηκες «τυχερός» να ζήσεις τέτοια χαρά…
Ζωή είναι να στέκεσαι δίπλα σ’ εκείνον που πονάει και να παίρνεις από το φορτίο του και να τον ρωτάς «είσαι λίγο καλύτερα;» , χωρίς να του αφήνεις, φεύγοντας δίπλα του, το βάρος ότι σου είναι υπόχρεος που κράτησες για λίγο τον Σταύρο του…
Ζωή είναι να αφήνεις δίπλα σου στο μαξιλάρι σου, το βράδυ που κοιμάσαι, την Συνείδηση σου καθαρή και ανάλαφρη, κι όχι το κινητό σου τηλέφωνο με ένα κάρο υπενθυμίσεις για την επόμενη μέρα που έχεις προγραμματίσει με την σιγουριά ότι θα ανασαίνεις και θα ξυπνήσεις εκεί ακριβώς που κοιμήθηκες…
Ο χρόνος είναι σαν το νερό σε ένα ποτάμι. Από το ίδιο σημείο δεν ξαναπερνάει ποτέ. Θα περάσει από χίλια δυο πράγματα. Από απελπισία, από απόγνωση , από χαρές και λύπες, από προσδοκίες και τέλματα ψυχής, από χιλιάδες συναισθήματα που κανένα δεν θα είναι ίδιο με το άλλο κι ας έχουν το ίδιο όνομα…
Κάθε φορά θα πονάς περισσότερο ή λιγότερο…
Κάθε φορά θα αγαπάς με πάθος ή μουδιασμένα…
Κάθε φορά θα νιώθεις αλλιώς…
Το ίδιο, ποτέ και σε καμία περίπτωση…
Μην την φοβάσαι την διαφορετικότητα στα συναισθήματα σου…
Είναι εκείνη που χτίζει σιγά σιγά τα κιγκλιδώματα στην καρδιά σου για να αντέχει τις ορμές από τα αλλά νερά…
Είναι εκείνη που σε ωριμάζει και σου δίνει τα καλύτερα μαθήματα…για να διαλέξεις αν θα αριστεύσεις ή θα πατώσεις στη ζωή σου…
Και στέκεσαι στην όχθη του δικού σου ποταμού και λες…
Συνείδηση μου…καρφιά και πούπουλα σε γέμισα…
Καρφί και πούπουλο κάθε μου λέξη…
Καρφί και πούπουλο κάθε μου σκέψη…
Καρφί και πούπουλο κάθε σταγόνα χρόνου που έχασες ή κέρδισες…
Μακάρι η συγγνώμη να γινόταν άνεμος και να έπαιρνε μακριά κάθε τι που μας πλήγωσε…
Μακάρι το δάκρυ να γινόταν γόμα και μολύβι μαζί, για να ‘σβηνε κάθε μελανό σημάδι στην ψυχή μας, μα και να χάραζε κάθε γλυκιά μας ανάμνηση…
Μακάρι το χάδι κι ένα αληθινό χαμόγελο να ήταν η μοναδική γλώσσα που θα ακούγονταν από την αρχή ως το τέλος του κόσμου…
Τέλος του κόσμου…
Αν ήταν τώρα;
Δεν θα άφηνες καμία στιγμή να σκορπίσει σαν σύννεφο…
Δεν θα άφηνες καμία στιγμή να γινόταν κενή…
Δεν θα άφηνες καμία στιγμή να την σκεπάσει η συνήθεια…
Καρφί και πούπουλο η σκέψη σου…
Καρφί και πούπουλο ολόκληρος εσύ…
Μόνος σου θα τα βγάλεις τα καρφιά και μην αφήσεις άλλα να ματώσουν την ψυχή σου… Όπως μόνος σου θα κρατήσεις και τα πούπουλα να μην χαθούν, κόντρα στους δυνατούς καιρούς που θα ‘ρθουνε μπροστά σου… Αυτά μόνο χρειάζεσαι για να μπορεί η Συνείδηση σου να κοιμάται ήσυχη και να σε σκεπάζει τα βραδιά…
…να σβήνει με γαλήνη το φως κάθε σου νύχτας αλλά και να φωτίζει με ελπίδα κάθε Ανατολή της ζωής σου που με κόστος αλλά και τόσο κόπο και θέληση κατάφερες να χτίσεις…