Η Ζωή σε Μια Συγγνώμη, Ένα Ευχαριστώ & Ένα Συγχωροχάρτι
Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Μ’ αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους κι ιδιαίτερα τις σιωπηλές συμπεριφορές τους. Υπάρχουν πολλά κριτήρια για να παρατηρεί κανείς τους ανθρώπους και δεν είναι από τα σπάνια φαινόμενα. Το δικό μου κίνητρο είναι η ρεαλιστική πραγματικότητα του ποιοι βρίσκονται γύρω μου και κατά συνέπεια η αυτοβελτίωση μου.
Είναι δελεαστικό να ανακαλύπτεις τόσα στοιχεία, με πολλαπλές πτυχές που ίσως, και διακαώς, να προσπαθούν να κρυφτούν, για τους δικούς τους λόγους. Ακόμα και στον ίδιο σου τον εαυτό.
Παρατηρώντας τους ανθρώπους συνειδητά και για τους λόγους μονάχα της ανακάλυψης τους και όχι της επίκρισης τους, για να διαπιστώσω ποιοι πραγματικά είναι, βρισκόμουν μπροστά σε δύο δρόμους.
Στεκόμενη στο σταυροδρόμι της έκπληξης, άλλες φορές η διαδρομή μου με έβγαζε σε έναν δυσάρεστο δρόμο κι άλλες σε έναν ευχάριστο. Άλλες φορές αυτό που ανακάλυπτα ήταν καλύτερο από το αναμενόμενο, κι άλλες πιο απογοητευτικό παρά ποτέ.
Βρέθηκα στα στενά της «συγγνώμης» κι έκλαψα για εκεί που την χρωστούσα, γιατί υπήρξαν δρόμοι αδειανοί και κατεστραμμένοι .
Δείλιασα στα στενά που έπρεπε να αφήσω ένα συγχωροχάρτι για εκείνον τον διαβάτη που στεκόταν στην άλλη μεριά του δρόμου, ακόμα κι αν ήξερα πως δεν θα γυρίσει να το πάρει.
Βούρκωσα από αγαλλίαση, μα και ντροπή, στα στενά του «ευχαριστώ», γιατί είχα αργήσει να πάω κι όμως με περίμεναν.
Άλλοι άνθρωποι τα άξιζαν όλα.
Άλλοι άνθρωποι, πάλι, δεν άξιζαν τίποτα από αυτά.
Εγώ όμως όφειλα και το ήξερα, και ό,τι χρωστάω θέλω και να το ξεπληρώνω .
Για εμένα την ίδια, όχι για την άφεση αμαρτιών αμφοτέρων.
Για την ίδια μου την καρδιά, όχι για την αγάπη που δεν με βρήκε ή εκείνη που δεν αναγνώρισα εξαιτίας της καμουφλαρισμένης όψης της.
Για την ψυχή μου, για να ακουμπά την συνείδηση της απαλά στο μαξιλάρι το βράδυ που θέλει να γαληνέψει και ξέρει πως την περιμένουν οι δαίμονες της άλλης όχθης, εκείνης που καλεί όλους τους ανθρώπους στο σκοτάδι γιατί σιχαίνεται την ερημιά και την ηρεμία.
Άρρηκτα δεμένες οι δυο τελευταίες λέξεις…
Ίδια ακριβώς γράμματα, που μόνο δύο αποφασίζουν να αλλάξουν θέση κι αμέσως μπροστά σου βρίσκεται ένα «κλειδί» για την πόρτα της αυτογνωσίας σου…
Μια συγγνώμη όλοι την χρωστάμε…
Ένα ευχαριστώ όλοι ξεχάσαμε να χαρίσουμε και περιμένει τον παραλήπτη του…
Όλοι κρατάμε ένα συγχωροχάρτι αλλά ο εγωισμός δεν μας αφήνει να το παραδώσουμε…
Κουμάντο όμως σε σένα κάνεις εσύ κι όχι τρίτα πρόσωπα, και ο εγωισμός είναι ένα τρίτο πρόσωπο. Μπορεί να κλέβει δικές σου ανάσες και τροφή από τις σκέψεις σου για να ζει, αλλά δεν είναι εσύ και δεν αντιπροσωπεύει εσένα.
Επομένως, αν πάψεις να τον ταΐζεις θα σβήσει και δεν θα έχει πλέον τον έλεγχο του εαυτού σου.
Γι’ αυτό σου λέω…
Αν η ζωή σου χωρούσε σε μια συγγνώμη, ένα ευχαριστώ και ένα συγχωροχάρτι θα ήταν πολύ καλύτερη, πολύ μεγαλύτερη. Όχι σε διάρκεια, αλλά σε νόημα… Πράγματα που συνήθως ο άνθρωπος θυμάται όταν πια η μαγεία έχει χαθεί και η ουσία πια δεν υπάρχει.
Η ζωή είναι Τώρα. Η ζωή είναι στο Σήμερα. Η ζωή είναι στο Παρόν.
Κι αυτό το κομμάτι του χρόνου είναι απολύτως αυστηρά και μόνο, στο δικό σου χέρι.
Να συγχωρείς… για να νιώθεις καλύτερα…
Να ευχαριστείς… για να γίνεσαι ένα με την αγαλλίαση…
Να ζητάς συγγνώμη… για να καταλαβαίνεις ποιο είναι το νόημα του λάθους σου…
Αυτοί είναι οι λίθοι της πληρότητας σου…
Βαριοί, δυσκίνητοι αλλά πολύτιμοι και με ακριβό τίμημα…
Δυσεύρετοι κι όμως υπάρχουν εντός σου…
Ένωσε τους χωρίς δισταγμό… Μπορείς…
Μάζεψε τα δάκρυα σου και κάθε πόνο ευλαβικά και κάνε τα ατσάλινο νερό, γιατί σε κάποιους δρόμους αυτά σε οδήγησαν και αξίζουν την καλύτερη μεταχείριση…
Μαζί τους, γέμισε τους αρμούς ανάμεσα στους λίθους σου με μασιφένια μαλάματα από την ατόφια καλοσύνη σου…
Φτιάξε μόνος σου το Κόσμημα της Ψυχής σου…
Αρκεί να θυμάσαι καθημερινά από τι υλικά είναι φτιαγμένο…
