Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Όλοι έχουμε δικαίωμα να ψάχνουμε το ιδανικό στους ανθρώπους, αρκεί να αναγνωρίζουμε και το δικαίωμα του άλλου να αναζητά το δικό του ιδανικό σε εμάς..
Έτσι πάει … Θέλω και θέλεις … Δίνω, ζητάς, παίρνουμε κ οι δυο ..
Απλά τα πράγματα και μετρημένα κουκιά, φίλε μου …
Τα «θέλω» μας, αν κάτσεις να το καλοσκεφτείς, είναι στην ίδια ευθεία, στην προσφορά και στην ζήτηση «χαλάει» το γλυκό.
Και όλα να στέκονται κάτω απ’ την ομπρέλα μιας ανεξήγητης, ανυπόμονης αγωνίας. Μια αγωνία, μια αγχωτική προσπάθεια να προσπαθήσεις να με κάνεις να μοιάσω σε κάτι άλλο απ’ αυτό που είμαι .
Άσε με, θα αλλάξω έτσι κι αλλιώς σιγά σιγά, γιατί οι σχέσεις με αληθινά συναισθήματα σε μεταμορφώνουν από μόνες τους, και μάλιστα αρκετές φορές σε κάτι που ίσως τελικά να είναι και πιο όμορφο απ’ αυτό που ονειρεύτηκες.
Άσε την μαγεία να κάνει την δουλίτσα της και μην ανακατεύεσαι!
Πίστεψε λίγο σε σένα και άσε την ψυχή σου να κουμπώσει εκεί που ταιριάζει.
Δεν είναι εύκολο, είναι όμως απλό αν ξέρεις τι θες, ποιος είσαι κ πού πας.
Όσο κι αν έχεις πονέσει στη ζωή σου και ξέρεις πραγματικά εσένα και τα μελανά σου σημεία, θα θες ανθρώπους με διάφανη ψυχή.
Θα αναζητάς την γαλήνη κι όχι τον πόλεμο.
Θα θες ανθρώπους που να σου λένε αυτό που αισθάνονται και να αισθάνονται αυτό ακριβώς που σου λένε και να το βλέπεις. Χωρίς κρυφά σημεία και πίσω σκηνές που δεν ξέρεις.
Χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Να αισθάνονται ακατέργαστα και ατόφια.
Γνήσια, χωρίς υποτυπώδεις ανθρώπινες απομιμήσεις.
Ανθρώπους που να μην είναι αρπακτικά
Ανθρώπους που να αισθάνονται από επιλογή και όχι από ανάγκη.
Κανένα συναίσθημα από ανάγκη δεν είχε διάρκεια ζωής, πέθανε πριν καν γεννηθεί κι ανθίσει.
Κανένα συναίσθημα από ανάγκη δεν σε οδήγησε στην ευτυχία, από τον βούρκο που ζούσες και απλά δεν το δέχτηκες ποτέ.
Είναι απλό το γιατί…
Γιατί κανένα συναίσθημα από ανάγκη δεν ήταν ποτέ πραγματικό.
Το να φτιάχνεις μια εικονική κατάσταση και να μπαίνεις μέσα να την ζεις (μόνος σου κιόλας) σε βάζει στην διαδικασία να πλάθεις συνέχεια και βήμα βήμα τα σενάρια της δικής σου αυτοκαταστροφικής ζωής.
Άδικο… και για σένα, κι ας είναι επιλογή σου, αλλά και για μένα γιατί μου ζητάς να σ’ ακολουθήσω κρίνοντάς με με παρανοϊκά κριτήρια αν τελικά αποφασίσω να μην το κάνω.
Οι άνθρωποι ζητούν χωρίς να είναι σε θέση να προσφέρουν…
Απαιτούν εμπιστοσύνη ενώ κάνουν τα πάντα για να την κλονίσουν…
Ζητάνε να τους κάνεις τον κόσμο τους παραδεισένιο, ενώ έχουν ήδη αποφασίσει πως αυτοί είναι γεννημένοι για την κόλαση…
Κρίνουν εύκολα χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι προκειμένου να μην κριθούν .
Πολλά θα μπορούσα να συνεχίσω να σου λέω για το πώς και το τι αισθάνονται οι άνθρωποι, αλλά δεν νομίζω ότι θα ακούσεις και κάτι καινούριο .
Τον κανόνα όλοι τον γνωρίζουμε, η πράξη είναι που χωλαίνει .
Ευχαριστώ πολύ αλλά δεν θα πάρω…
Κουράστηκα να βλέπω γύρω μου ασυδοσία και καταπάτηση βασικών ανθρώπινων αξίων στις σχέσεις όπως είναι η πίστη, όπως είναι η συγχώρεση, όπως είναι η συμπόνοια , όπως είναι η ενότητα.
Κουράστηκα να συναντάω τον εγωισμό, κουράστηκα να λέω «χαίρω πολύ» στο παράλογο και να το αποδέχομαι ως κάτι αναμενόμενο .
Κουράστηκα στην δυσαναλογία των ζητούμενων κ των δεδομένων
Κουράστηκα να ακούω οξύμωρες υποσχέσεις
Κου-ρα-στη-κα…
Δυστυχώς, οι άνθρωποι αναζητούν στους άλλους και ποτέ στον ίδιο τους τον εαυτό ..
Θα δεχτώ το δικαίωμα σου να αναζητάς εντός μου πράγματα που δεν έχεις, υπό έναν όρο..
Να έχεις πλήρη επίγνωση ότι ποτέ δεν θα είσαι σε θέση να μου τα προσφέρεις..
Κι εγώ με την σειρά μου, είτε θα σε αποδεχτώ είτε θα σε απορρίψω εν ριπή οφθαλμού..
Κι αυτό είναι το αναφαίρετο δικό μου δικαίωμα.
