Τα παιδιά της χαρμολύπης!

photo

Τον τελευταίο καιρό διαπιστώνω ότι είναι πολύ χρήσιμο και εποικοδομητικό να γίνεται κάποιος παρατηρητής , ειδικά όταν πρόκειται για μικρά παιδιά. Με αφορμή τα όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω μας και βομβαρδιζόμενη καθημερινά από το διαδίκτυο και την τηλεόραση με περιστατικά βίας που αφορούν παιδιά όλων των ηλικιών, άρχισα να παρατηρώ περισσότερο τα παιδικά πρόσωπα και κυρίως τα παιδικά μάτια και τους μορφασμούς των παιδιών κάθε ηλικίας σε ποίκιλλες φάσεις της καθημερινότητάς τους.

Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή βιαζόμουν να μεγαλώσω, κλεινόμουν στο μπάνιο κι έκανα τη δασκάλα και την παρουσιάστρια των ειδήσεων, μεγαλώνοντας έπαιζα στο σχολείο Χαβάη 5-0 προσπαθώντας να σώσω τον κόσμο από τους κακούς κι αργότερα έκανα ψυχοθεραπεία στους φίλους μου ακούγοντας τα προβλήματά τους. Η παιδική μου αθωότητα πάντα συνοδευόταν από την παιδική αφέλεια της τελειότητας και της προσδοκίας ότι ο κόσμος αυτός μπορεί να σωθεί. Και πάντα ερχόταν η απογοήτευση κι ο κόσμος ετούτος δεν σώθηκε ποτέ, από μένα τουλάχιστον.

Σήμερα διαπιστώνω ότι τα μικρά παιδιά έχουν γίνει οι σοφοί γέροντες της εποχής μας, μίας εποχής που οι περισσότεροι γονείς είναι παρόντες – απόντες και τα παιδιά καλούνται να ωριμάσουν απότομα και να χάσουν από πολύ νωρίς την αγνότητα και την αθωότητα της παιδικής τους ηλικίας. Θυμάμαι ότι τότε που ήμουν εγώ μικρή, υπήρχαν οι μεγάλοι της εποχής μου, οι παππούδες και οι θείοι, οι παραδοσιακοί γέροντες και οι γερόντισσες με τους ρόζους στα χέρια και τη μεγάλη αγκαλιά, τα γκρίζα μαλλιά που μύριζαν πράσινο σαπούνι, οι άντρες με το καπέλο και την ευγένεια στο βλέμμα, οι ψημένοι, δυνατοί σωτήρες του κόσμου εκείνου, που μεγαλούργησαν με την παράδοση των δικών τους παππούδων, με την πίστη στον εαυτό τους και στο Θεό τους, με τα παραμύθια και τους δράκους να μας τρομάζουν για να μας μαντρώνουν και με τη σκληρή δουλειά και το φόβο των πολέμων που έζησαν και ξόρκισαν για τα παιδιά τους.

Οι περισσότεροι από αυτούς δεν υπάρχουν σήμερα ανάμεσά μας και τα βιώματά τους τα μάθαμε είτε από τους ίδιους γύρω από τα καπνισμένα τζάκια τους όσοι είχαμε την ευκαιρία, είτε από τους γονείς μας, μέσα από τυχαίες διηγήσεις. Και όλοι κατέληγαν σε ένα και μόνο πράγμα: αχ και να επέστρεφε η παιδική μας ηλικία, αχ και να γύριζαν τα χρόνια εκείνα τα παλιά, τα αγνά, τα φτωχικά με τον τραχανά και το ψωμί με τη ζάχαρη τις Κυριακές.

Κι έτσι επιστρέφω στη σημερινή μοντέρνα, υπερτεχνολογική και εύκολη ζωή μας και στη ζωή των παιδιών μας ως παρατηρητής όπως είπα και στην αρχή. Παρατηρώντας λοιπόν τα παιδιά του σήμερα, βλέπω ένα βλέμμα χαρμολύπης στα μάτια τους. Είναι τα μάτια αυτά τα πανέξυπνα, που αντιλαμβάνονται τα πάντα σε λίγα δευτερόλεπτα, είναι τα μάτια τα σπινθηροβόλα που ξέρουν να ξεχωρίζουν αμέσως ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι και το πληκτρολόγιο του κινητού και του υπολογιστή, είναι τα παιδιά που στο άκουσμα μιας μουσικής ξέρουν αμέσως αν πρόκεται για τον αγαπημένο τους σούπερ ήρωα ή την μοντέρνα σταχτοπούτα των πάγων, τη Frozen, αλλά δεν γνωρίζουν τη μυρωδιά των λεμονανθών, τον ήχο της καμπάνας την Κυριακή, τη σπίθα του τζακιού, τη γεύση του ψημένου κάστανου ή το σύρσιμο της παντόφλας της γιαγιάς που έρχεται προς το μέρος τους με το ξύλινο μπαστούνι της για να τα χαϊδέψει τα μαλλιά τους ή να τους πλέξει κοτσίδες με κορδέλες.

Η πραγματικότητα λοιπόν σήμερα είναι πως λείπει το παρελθόν από τη ζωή των παιδιών μας και η γεφύρωσή του με το μέλλον τους. Τα παιδιά σήμερα καλούνται να μετουσιώσουν καντάρια γνώσης και ύλης σε ένα μεγαλειώδες αποτέλεσμα, χωρίς μνήμες και συναισθήματα. Τα παιδιά σήμερα καλούνται να δημιουργήσουν τη δική τους ιστορία χωρίς να γνωρίζουν από που προέρχονται και τι ρόλο έχουν αναλάβει στη ζωή τους. Το μόνο που γνωρίζουν είναι ότι πρέπει να ξέρουν από πολύ μικρή ηλικία το καθετί που θα τους προσφέρει τη γνώση της τεχνολογίας και της ανάπτυξης ενός κόσμου που θα κινείται σύντομα με υπερπλοία και διαστημόπλοια στο απέραντο σύμπαν, καλούνται να γίνουν οι κυρίαρχοι – πολίτες του κόσμου χωρίς πατρίδες και ιστορία και ιδέες και πρότυπα, καλούνται να γίνουν μέρος μιας παγκόσμιας στρατιάς ανθρώπων χωρίς άποψη και θέση, μόνο να ακούν και να υπακούν σε ότι επιτάσσει η νέα τάξη, όπου το επίκεντρο πλέον δεν είναι ο άνθρωπος αλλά το χρήμα.

Προετοιμάζουμε παιδιά – αριθμούς, μέσα από τους ατομιστικούς εαυτούς μας για μια νέα εποχή χωρίς ταυτότητα. Κι έτσι κατ’ επέκταση, δεν αποδεχόμαστε τα συναισθήματά τους, μη επιτρέποντάς τους να αισθανθούν τη λύπη που νιώθουν. Οπωσδήποτε είναι αποδεκτό οι γονείς να επιθυμούν διακαώς την ευτυχία των παιδιών τους και να τα βλέπουν να χαίρονται. Δεν αποδέχονται όμως και τη θλίψη ή τα άγχη τους, συναισθήματα που σπανίως γίνονται αποδεκτά. Δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να εκδηλώνουν συναισθήματα λύπης, απομόνωσης, αδυναμίας. Θεωρούν ότι τα παιδιά τους εκείνη τη στιγμή βάλλονται από κάτι μη φυσιολογικό που τα καταπονεί και τα διαλύει. Κι εδώ είναι το λάθος: οι γονείς που δεν αποδέχονται τη λύπη των παιδιών τους για όποιο λόγο, δεν μπορούν οι ίδιοι να διαχειριστούν τα δικά τους συναισθήματα λύπης και αδυναμίας. Γιατί; Επειδή μας έμαθαν ότι τη λύπη πρέπει να την αποσιωπούμε, να την κρύβουμε, να μην την εκδηλώνουμε, να την καταπίνουμε. Όχι πια δάκρυα, γράφουν μέχρι και τα παιδικά σαμπουάν. Γιατί; Επειδή θα κλάψει λίγο το παιδί αν του μπει σαπούνι στα μάτια και οι γονείς δεν ξέρουν τι να το κάνουν, πως να διαχειριστούν το φαινόμενο. Έτσι τα παιδιά μας μαθαίνουν από πολύ νωρίς να κρύβουν τη λύπη τους ή τη συγκίνησή τους, για να μην νιώθουν οι μεγάλοι τον πανικό και κληθούν τα ίδια να δικαιολογούν συνεχώς τα συναισθήματά τους.

Έτσι δημιουργούμε σιγά σιγά τα παιδιά της χαρμολύπης: είναι τα παιδιά εκείνα τα οποία αντιστέκονται στην πλειοψηφία του κόσμου, είναι τα παιδιά τα οποία επιθυμούν διακαώς να εκφράζουν τόσο τη χαρά όσο και τη λύπη τους και να αναδεικνύουν τη δύναμή τους μέσα από αυτό, είναι τα παιδιά τα οποία πλημμυρίζονται από συναισθήματα την κάθε στιγμή αλλά δυσκολεύονται να τα διαχειριστούν και απομονώνονται για λίγο για να ηρεμήσουν και να ανασυγκροτηθούν για χάρη της παρέας.

Τα παιδιά της χαρμολύπης είναι τα πιο δυνατά παιδιά που ξέρω. Κι όσο τα γνωρίζω τόσο περισσότερο τα θαυμάζω. Είναι η νέα μορφή αντίστασης στον κόσμο ετούτο. Είναι οι μελλοντικοί άνθρωποι που δεν θα γίνουν ποτέ άνθρωποι καθώς έχουν μάθει να αναγνωρίζουν πραγματικά τι τους ευχαριστεί και τι τους θλίβει. Είναι αυτοί που δεν θα αποπροσανατολίζονται από τις επιθυμίες της μάζας, είναι αυτοί που θα παλέψουν για το δίκιο, που θα αγωνιστούν για την αλήθεια, είναι η αυριανή ελπίδα του κόσμου. Αλλά και τα ίδια αναγνωρίζουν τη διαφορετικότητά τους στο πλήθος των συνομηλίκων τους που απεγνωσμένα δεν τα αφήνουν να ησυχάσουν ακριβώς επειδή έχουν καταλάβει πως κάτι άλλο συμβαίνει εδώ. Κάτι που τα άλλα παιδιά – συνομήλικοι δεν θέλουν να επιτρέψουν να συμβεί, διότι ενστικτωδώς δεν μπορούν να το διαχειριστούν.

Και τότε επεμβαίνουν οι μεγάλοι, με πομπώδεις εκφράσεις του τύπου: γιατί θέλεις να μείνεις μόνος σου, γιατί κλαις, θα φύγομε από το πάρτυ αν δεν σταματήσεις αμέσως να κλαις.… Και το παιδί τότε αποπροσανατολίζεται, κλειδώνεται απότομα και προσπαθεί να φέρει τα συναίσθημά του στην τάξη, να απολογηθεί, να δικαιολογηθεί. Να θάψει αυτό που νιώθει. Και τότε αν παρατηρήσετε τη συνέχεια, θα δείτε πως η παρέα που μέχρι τότε το εκλιπαρούσε να συμμορφωθεί, ξαφνικά το απορρίπτει για λίγο στιγμιαία, το βγάζει από το παιχνίδι, το τιμωρεί. Και το παιδί της χαρμολύπης παθαίνει σοκ. Κοιτάζει στα χαμένα και προσπαθεί να επανενταχθεί ομαλά σε κάτι από το οποίο το έβγαλαν ανώμαλα. Το παιδί έχει εκφοβιστεί άθελά μας. Κι αυτό συνεχίζεται μέχρι το παιδί να μεγαλώσει και να γίνει ένας ενήλικας ο οποίος θα τρομάζει με τη σκέψη της αλλαγής και τις δυσκολίες, ο αυριανός ενήλικας με διαταραχές άγχους και κρίσεις πανικού, που δεν θα θέλει ποτέ να χάσει τον έλεγχο: control freak person. Ή θα γίνει ένας θυμωμένος ενήλικας που καταπίεσε τη λύπη του και τη μετέτρεψε σε θυμό προκειμένου να ενταχθεί καλύτερα στις επιθυμίες των γονιών του και του συνόλου. Ή θα γίνει ο καταθλιπτικός συνάδελφος που δεν έχει γνώμη και φοβάται μήπως χάσει τη δουλειά του. Ή θα γίνει ο ανεκτικός της παρέας, το εύκολο θύμα που όλοι του φορτώνουν τα πάντα κι εκείνος κουβαλάει στις πλάτες του τα βάρη του κόσμου ετούτου.

Για αυτό σας λέω: αγαπήστε τα παιδιά της χαρμολύπης. Αγαπήστε πραγματικά, με όλο σας το είναι. Αποδεχτείτε τις ευαισθησίες τους και μην τα πικραίνετε. Αγκαλιάστε τα όταν το χρειάζονται και αφήστε τα μόνα τους όταν το επιθυμούν. Σεβαστείτε τα συναισθήματά τους και μην τα κρίνετε. Μην τα βάζετε να απολογηθούν. Αφήστε τα να σας δείξουν αυτό που νιώθουν με όποιο τρόπο μπορούν. Σιωπήστε και παρακολουθήστε, κατανοήστε και ανταποκριθείτε στις δικές του ανάγκες με τον τρόπο που θέλει εκείνο. Επιβεβαιώστε τους ότι είναι όλα εντάξει αν αισθάνονται λυπημένα ή στεναχωρημένα και βεβαιώστε τα ότι είστε εκεί αν θέλουν να συζητήσουν μαζί σας. Μην τα αποτρέπεται από αυτό που αισθάνονται. Μιλήστε τους και για τη δική σας λύπη, θα χαρούν με αυτό διότι θα μοιραστούν κοινά συναισθήματα μαζί σας.

Και προπαντός μην τους δείχνετε ότι φοβάστε για αυτά, δεν υπάρχει λόγος. Αντιθέτως, δείξτε τους ότι τα θαυμάζετε επειδή είναι γενναία. Διότι δείχνει γενναιότητα να μπορείς να είσαι αληθινός και να επιτρέπεις στον εαυτό σου να λυπάται όσο και να χαίρεται. Δεν είναι ντροπή η θλίψη όσο δεν είναι ντροπή και η χαρά. Τα παιδιά της χαρμολύπης είναι προικισμένα με ισχυρό χαρακτήρα, με πολλά ταλέντα και με αδάμαστο πνεύμα. Μην προσπαθείτε να τους σπάσετε τον τσαμπουκά, τα παιδιά αυτά παρεξηγούνται βαθιά διότι γνωρίζουν έτσι κι αλλιώς πως κανείς δεν τα καταλαβαίνει. Μην προσπαθείτε να επιβληθείτε στα συναισθήματά τους, διότι χάνουν έτσι την αυτοπεποίθησή τους, μειώνουν το πάθος τους για τη ζωή. Διότι αυτά τα παιδιά λειτουργούν με πάθος και ένταση σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους και εκφράζουν στο μέγιστο βαθμό και τη λύπη τους και τη χαρά τους και τη συγκίνηση και τον αποτροπιασμό τους και το δίκιο και το άδικο και το καλό και το κακό.

Τα παιδιά της χαρμολύπης είναι πολύ δημιουργικά, έχουν ένταση μέσα τους, έχουν πάθος σε ότι κάνουν και έχουν μία ακόρεστη δίψα να μαθαίνουν τα πάντα και να ρωτούν συνεχώς “γιατί”. Είναι υπερευαίσθητα αλλά και πνευματώδη. Αμφισβητούν τα πάντα συνεχώς, τεστάρουν τα δεδομένα και τα αυτονόητα πολλές φορές, είναι τελειομανείς προσωπικότητες, έχουν ανάγκη να ακούγονται και να επιβεβαιώνονται, θέλουν να έχουν τον έλεγχο των καταστάσεων στη ζωή τους αλλά είναι και πολύ πολύ συναισθηματικά και συχνά ανασφαλή, για αυτό και χρειάζονται έντονα τη συναισθηματική ασφάλεια από τους μεγάλους. Αν τους επιτρέψετε να είναι ο εαυτός τους, τα παιδιά της χαρμολύπης είναι τα παιδιά που θα γίνουν αύριο ευγενείς ενήλικες, παθιασμένοι επαγγελματίες, προικισμένοι καλλιτέχνες, κορυφαίοι αθλητές, καινοτόμοι εφευρέτες, μεγάλοι ηγέτες ή ταπεινοί φιλόσοφοι.

Τα παιδιά της χαρμολύπης είναι η μεγάλη πρόκληση και είναι μακάριοι οι γονείς που τα μεγαλώνουν. Καθόλου εύκολο για αυτούς αλλά ούτε και για εκείνα, διότι καλούνται να πάρουν επάνω τους τα βάρη αυτού του κόσμου στο μέλλον. Και θα τα πάρουν με επιτυχία, διότι ξέρουν τελικά ότι αυτά μπορούν να το κάνουν! Παρατηρήστε τα, αποδεχτείτε τα, προετοιμάστε τα. Τα παιδιά της χαρμολύπης είναι οι σωτήρες αυτού του κόσμου….

Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά με το πιο ωραίο χαμόγελο και τη λύπη στα μάτια τους!

Αφιερωμένο στα παιδιά μας!

0 0 votes
Article Rating
Παρακολούθησε τις απαντήσεις
Ενημέρωσε με για
guest
0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments