Άνθρωποι που κατάλαβαν στη πορεία της ζωής τους το αυτονόητο, ότι απλοί κόκκοι άμμου χτίζουν βουνά και ότι έχουν δικαίωμα στην αποτυχία η στο λάθος, βάζοντας κάποτε τέλος στο αυτό-μαστίγωμα που τους οδήγησε να φύγουν μακριά, ξαναρχίζοντας ουσιαστικά από την αρχή. Κατανοώντας ότι η ανυπομονησία δε τους οδήγησε σε παράδεισο, αλλά έγινε η αίτια λανθασμένων κινήσεων, έχοντας πάντα στο νου τους ότι όταν απελευθερώσουν το χρόνο μπορούν να δουν πραγματικά τι συμβαίνει στη ζωή τους …ξέροντας πια ότι αν μπορούσαν να γυρίσουν τη ζωή τους πίσω θα έκαναν περισσότερα λάθη, θα ζούσαν πολλές όμορφες στιγμές. Διότι η σοφία και οι εμπειρίες που απέκτησαν τους οδήγησαν στη μάθηση άρα στη λύτρωση, και στην πραγματική ελευθερία της ψυχής και του μυαλού, στην επιλεκτική μοναξιά ξέροντας πια ότι ο προορισμός τους είναι διαφορετικός.
Άνθρωποι που κάποτε η ζωή τους ήταν ένα τελευταίο τσιγάρο, ένα τελευταίο ποτό, ένα τελευταίο ζεμπέκικο, ένα τελευταίο ξέσπασμα. Πριν τη μεγάλη ανατροπή που άλλαξε για πάντα την πορεία τους. Έχοντας στο μυαλό τους ότι όλα είναι μια ιδέα, ένας μύθος, στιγμές και όλα εδώ μένουν. Έχοντας επιλέξει αγάπη και συμπόνοια προς τον εαυτό τους. Άνθρωποι που επιτέλους κατανόησαν το αυτονόητο, ότι δεν υπάρχει υποκατάστατο στην εμπειρία και πως έπρεπε να ρισκάρουν έχοντας πίστη, υπομονή και θάρρος.
Άνθρωποι που κάποτε ξερίζωσαν τα φτερά τους για χάρη μιας αυταπάτης. Άνθρωποι που κατάφεραν να απαλλαγούν από οδυνηρές καταστάσεις προσκόλλησης κατανοώντας το αυτονόητο ότι δηλαδή δεν έπρεπε να ζουν γαντζωμένοι σε κανέναν και έτσι έπαψαν να νιώθουν φόβο. Επέλεξαν να μην έχουν κάγκελα μέσα τους και ότι η απελπισία είναι θεμελιωμένη σε αυτό που γνωρίζουν ενώ η ελπίδα είναι θεμελιωμένη σε αυτό που δε γνωρίζουν που είναι το παν και ότι το ανύπαρκτο είναι αυτό που δεν επιθύμησαν αρκετά. έχοντας πάντα στο μυαλό τους ότι όλα είναι στιγμές και δεν έπρεπε να χάνονται στο τώρα.
Άνθρωποι που έδωσαν μορφή σε μια ιδέα που τους συνεπήρε μια νύχτα. Θεωρώντας ότι αν έβαζαν μικρούς στόχους θα έφταναν σε αυτή. Είναι σα να προσπαθείς να εναρμονίσεις μια κλίση με ένα έμφυτο ταλέντο. Είναι σα να εύχεσαι ειρωνικά καλή επιβίωση. Και αναρωτιέμαι ποιος είναι σε θέση να κρίνει ή να καταλάβει το αυτονόητο ότι τελικά αν καταρρεύσουν όλα, η γνώση και η σαφήνεια απέχουν από τις υπερβολικές προσδοκίες. Άλλωστε όταν επιλέξεις να πληγώσεις έναν άνθρωπο ή να τον ειρωνευτείς επειδή δε ξέρεις την πραγματικότητα έχεις πληγώσει τον εαυτό σου και προσωπικά έχω επιλέξει την σιωπή που άλλωστε από αυτή κρίνονται οι άνθρωποι.